Παραμένει κάπως απίστευτο το γεγονός ότι κατά τη διάρκεια της απονομής των ‘Οσκαρ του 2016, ανέβαιναν διαδοχικά στη σκηνή άνθρωποι που έμοιαζαν να διέκοψαν μια ακόμα θεόμουρλη βραδιά στο αγαπημένο τους dive bar (ή σίγουρα κάτι άλλο πολύ πιο κουλ και πρωτότυπο απ’ ό,τι είχαν κάνει ποτέ οι καλεσμένοι και οι θεατές) – αυτοί οι άνθρωποι οδήγησαν τις νίκες του Mad Max: Fury Road εκείνο το βράδυ στις 6, τις περισσότερες από οποιαδήποτε άλλη ταινία και το επιστέγασμα ενός μοναδικού θριάμβου του Τζορτζ Μίλερ και των προαναφερθέντων τρελών συνεργατών του.
Δύο δεκαετίες μετά την τελευταία περιπέτεια του μεταποκαλυπτικού ήρωα, που έκανε σούπερ σταρ τον Μελ Γκίμπσον, ο αυστραλός σκηνοθέτης επέστρεψε στην έρημο για μια αναρχική περιπέτεια μοναδικής σύλληψης και ασύλληπτης εκτέλεσης, με τον Τομ Χάρντι στον ομώνυμο ρόλο και την Σαρλίζ Θερόν ως κυριολεκτική femme Furiosa σε ένα ασταμάτητο κυνηγητό που συνεχώς διογκώνεται σε υπερβολή, τρέλα και ακρότητα καθώς χάνεται κάθε ελπίδα.
Η ταινία έγινε αμέσως ορόσημο του σινεμά δράσης για τα εξωπραγματικά stunts και τα εφέ της, όλα χειροποίητα από την τρομερή ομάδα του Μίλερ και ενορχηστρωμένα από τον ίδιο σαν μανιακή ιδιοφυία. Punk rock κινηματογράφος που βρίσκεται δίκαια στην κορυφαία θέση της λίστας των περισσότερων ξένων μέσων και ίσως δεν θα ξεπεραστεί ποτέ. Έχουν περάσει 4 χρόνια και ακόμα δεν έχουμε μαζέψει το σαγόνι μας από το πάτωμα.
![[Ταξίδι στο αστικό τοπίο], του Ευάγγελου Ρουσάκη](https://popaganda.gr/wp-content/uploads/2019/10/Noites-Apoikies-Euaggelos-Rousakis-300x200.jpg)
