![[Και όσο γλυκαίνω από τις θύμησες και τις τριανταφυλλιές], του Χρήστου Πυθαρά](https://popaganda.gr/wp-content/uploads/2019/02/14991378_1630575106968289_6100419817607109380_o-300x200.jpg)
Θα μπορούσαν να έχουν γεννηθεί τις μέρες που κυκλοφόρησε το Revolver των Σκαθαριών και μερικά χρόνια αργότερα να περιοδεύουν μαζί τους και να βλέπουν από κοντά τι σημαίνει Beatlemania. Οι Ιταλοί Vickers είναι ένα απ’τα πολλά αξιόλογα σχήματα που αναβιώνουν τη ψυχεδελική μουσική του δεύτερου μισού των 60s (και λίγο αργότερα) και ο καινούργιος τους δίσκος με τίτλο Ghosts είναι η πιο αντιπροσωπευτική τους δουλειά. Η Inner Ear ξεπερνώντας τους γεωγραφικούς προορισμούς κυκλοφορεί το δίσκο τους σε μια υπέροχη έκδοση και εμείς βρήκαμε την ευκαιρία να τους απευθύνουμε μερικές ερωτήσεις, τις οποίες απάντησε ο μπασίστας του γκρουπ, Federico Sereni. Φαντάζομαι πως οι οπαδοί των Temples, των Tame Impala και λοιπών ψυχεδελικών δυνάμεων θα βρουν αρκετά τραγούδια να εκτιμήσουν στους φιλόδοξους Ιταλούς.
Είναι μάλλον θέμα χρόνου να επισκεφτείτε την Αθήνα, οπότε πως θα έπρεπε να σας περιγράψουμε; Γεια σου, Γιώργο. Είμαστε μια ψυχεδελική ποπ ροκ μπάντα κι αν σας αρέσουν τα ειλικρινή κι αυθεντικά τραγούδια, σε συνδυασμό με ονειρικούς ήχους φτιαγμένους από κιθάρες και εφέ, πρέπει να μας δείτε live. Ένα αμερικανικό site (nooga.com) μας περιέγραψε «σαν τους Beatles μετά από υπερβολική δόση acid». Ανυπομονούμε να έρθουμε.
Από όσο ξέρω (σε καμία περίπτωση δεν είμαι ειδικός σε αυτό το κομμάτι), η Ιταλία έχει παράδοση στο prog rock. Πως «ξεφύγατε» εσείς; Δεν μας αρέσει και πολύ το progressive. Σεβόμαστε αυτά τα συγκροτήματα αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι η «φάση» μας. Φαντάζομαι πως όταν ο κόσμος μιλάει για «καλή» μουσική απ’την Ιταλία συχνά αναφέρονται στο progressive εξαιτίας των σπουδαίων συγκροτημάτων της δεκαετίας του 70 (PFM, Banco, Area, Battiato). Τα ακούμε όλα αυτά αλλά δεν αποτελούν έμπνευση για μας. Στην Ιταλία υπάρχουν πολλές σπουδαίες μπάντες από διάφορα είδη μουσικής. Αν επρόκειτο να αναφερθούμε σε είδος μουσικής με μεγάλες πωλήσεις, ίσως να θυμάσαι το italodisco (σ.σ. και να ήθελα να το ξεχάσω δεν μπορώ), με το οποίο γινόταν χαμός στα 90s. Να κάτι τελείως ιταλικό. Η πραγματική διαφορά σήμερα με εκείνες τις μέρες είναι πως είναι δύσκολο να δημιουργήσεις μια τέτοια «επιχείρηση» πια. Αν οι δισκογραφικές ή οι δημοσιογράφοι ήταν όσο καλοί είναι στην Αγγλία, τη Γερμανία ή τις Η.Π.Α. για παράδειγμα, θα εξάγαμε πολύ και καλή μουσική. Κάνουμε συχνά περιοδείες στην Ευρώπη και πίστεψέ με, αυτή τη στιγμή οι ιταλικές ψυχεδελικές, φολκ, indie ή οι electro μπάντες απ’την Ιταλία είναι συχνά καλύτερες απ’τις αντίστοιχες της Αγγλίας. Ανεξάρτητα από αυτό, τα πάμε όλοι πολύ καλά, έτσι είναι δυστυχώς η μουσική βιομηχανία. Γεμάτη γραφειοκράτες της μουσικής που έχουν κολλήσει στο παρελθόν και, συχνά, διοικούνται από ανθρώπους αναποφάσιστους και χωρίς όραμα.
Είστε η πρώτη μη εγχώρια του ρόστερ της Inner Ear. Πως γνωριστήκατε και πως αποφασίσατε να βγάλετε το δίσκο σε μια ελληνική ετικέτα; Με τον παλιό καλό τρόπο. «Γεια σας παιδιά, εμείς έχουμε το master του καινούργιου μας δίσκου κι εσείς είστε μια εξαιρετική εταιρεία και θα θέλαμε να δουλέψουμε μαζί σας. Σας αρέσουν αυτά τα τραγούδια;». Μας είπαν ναι. Πάντα ψάχνουμε για δισκογραφικές του εξωτερικού με τις οποίες μπορούμε να συνεργαστούμε για να εξελιχθούμε και για να έχουμε περισσότερες δυνατότητες. Η μουσική πρέπει να κυκλοφορεί. Η Inner Ear τύπωσε ένα πανέμορφο διάφανο βινύλιο με διαφορετικό χρώμα στο εξώφυλλο και τους στίχους στη συσκευασία. Το περιμένω πως και πως!
Υπάρχουν κάποια σημεία καμπής ή ορόσημα για το γκρουπ; Αν θα έπρεπε να διαλέξω μια στιγμή τότε θα επέλεγα τη συναυλία μας στο Cavern του Λίβερπουλ το 2009. Θυμάμαι πως ήμασταν κάπως δύσπιστοι. Είχαμε φτιάξει την μπάντα λίγους μήνες πριν, δεν ανήκαμε σε κάποια δισκογραφική, δεν είχαμε μάνατζερ. Είχαμε μόνο ένα ντέμο με τέσσερα τραγούδια και μας είχαν επιλέξει για να παίξουμε στο Cavern! Ήταν μια υπέροχη εμπειρία. Τέσσερις νέοι άνθρωποι στο σπίτι των Beatles να κάνουν αυτό ακριβώς που θέλουν: να παίζουν τη μουσική τους μακριά απ’το σπίτι τους. Ελπίζουμε η εμφάνισή μας στο Πριμαβέρα 2014 να θεωρηθεί άλλο ένα σημείο καμπής για το γκρουπ. Είναι υπέροχο να σε επιλέγουν μεταξύ τόσων πολλών ανερχόμενων συγκροτημάτων της Ευρώπης.
Πως θα περιγράφατε τη σκηνή της Φλωρεντίας; Υπάρχουν κι άλλες μπάντες σαν κι εσάς; Με ρωτάς αν είναι καλή; Είναι σαφέστατα σπουδαία με πολλές εξαιρετικές μπάντες αν και δεν υπάρχουν πολλές που παίζουν ψυχεδελική μουσική. Δεν θα έλεγα πως έχουμε μια κανονική psych rock σκηνή αλλά παρακάτω παραθέτω μερικές απ΄’τις καλύτερες μπάντες (πρέπει να τις τσεκάρετε), οι οποίες περισσότερο παίζουν στο εξωτερικό και σε άλλες πόλεις της Ιταλίας, παρά στη Φλωρεντία. Go!Zilla: ένα τριμελές γκρουπ που παίζει acid psychedelic punk κι είναι και πολύ καλοί μας φίλοι. Έχουν μοιραστεί τη σκηνή με τους Nightbeats (αρκετές φορές), τους Sonics και γενικά τα πάνε πολύ καλά. Οι Hacienda είναι επίσης απ’τη Φλωρεντία αλλά πριν μερικούς μήνες μετακόμισαν στο Λονδίνο. Είναι μια πολύ έμπειρη μπάντα με πολύ δεμένο ήχο που θα χαρακτήριζα ως ψυχεδελική ποπ/σόουλ. Τέλος, εξίσου καλοί είναι και οι Plastic Man. Παίζουν ψυχεδελικό γκαράζ ροκ που με πολλές επιρροές από Barrett και Pink Floyd στον ήχο τους. Υπάρχουν κι άλλες πολλές αλλά αυτές είναι οι πιο συγγενικές με μας ηχητικά.
Beatles, Kinks ή Rolling Stones και γιατί; Με αυτή ακριβώς τη σειρά. Beatles, Kinks, Rolling Stones. Αγαπάμε περισσότερο από όλους τους πρώτους, κάθε τραγούδι, όλους τους στίχους, το χιούμορ, το attitude, τις ιστορίες τους, τη μουσική τους διαδρομή, την αντικαταθλιπτική τους επίδραση. Αγαπάμε πολλά συγκροτήματα από όλες τις δεκαετίες αλλά αν κλείσεις κάθε ένα από μας σε διαφορετικά δωμάτια και κάνεις την κλασική ερώτηση για τη μουσική που θα παίρναμε μαζί μας σε ένα ερημονήσι θα σου απαντούσαμε όλοι, τους δίσκους των Beatles. Οι Kinks μας αρέσουν γιατί είναι ένα απ’τα σπουδαιότερα και πιο υποτιμημένα γκρουπ όλων των εποχών. Οι Beatles και οι Stones «έκλεψαν» πολύ τους Kinks. Τέλος, οι Rolling Stones… εντάξει είναι οι Stones πώς να μην μας αρέσουν;
Τι ακούτε αυτό τον καιρό; Ο καθένας τα δικά του μάλλον. Στο βαν ακούμε πολύ Kurt Vile. Αρκετό ροκ από την Ιταλία (αυτό δεν το κάναμε παλιά γιατί ξέρουμε πολύ καλά αυτή τη μουσική, αλλά εκεί την ακούμε με διαφορετική αφοσίωση), Ty Segall, Sinatra, Django Reinhardt. Προσωπικά, στο σπίτι τους τελευταίους δύο μήνες ακούω πολύ Moroder, Orchestral Manoeuvres in the Dark, Kraftwerk, Coral, Suicide, Charles Bradley (όχι με αυτή τη σειρά κι όχι την ίδια μέρα).
