Beck: πιάσ’τον αν μπορείς…

Μια αλήθεια χάι-φιντέλιτι: με χαμηλή μπαταρία κρατάς για λίγο, με χαμηλό προφίλ πολύ πιο λίγο. Συνεχίζεις συντονισμένος στη δική σου αιθέρια συχνότητα μέχρι τη στιγμή που θα χρειαστείς φόρτισμα – η ζωή είναι δύσκολη στην limbo zone, ανάμεσα στις παχιές ρίζες του κατεστημένου,  σε εκστατικά hype, στην άγρια βλάστηση της υπερ-παραραγωγής και ισχνής κατανάλωσης. O Βeck, έχω την εντύπωση, είναι η εξαίρεση στον κανόνα. Ή περίπου.

Στην αρχή δημιούργησε αίσθηση με εξωστρέφεια και το πρώτο ζωηρό δείγμα χαμηλής αυτοεκτίμησης, “Loser”  (“I’ m a loser baby so why don’t you kill me”) μέσα στο πνεύμα εποχής που οι losers είχαν καλύτερη τύχη – ήταν τα 90s – και το τραγούδι έγινε επιτυχία σχεδόν με αυτανάφλεξη. Για κάποιος λόγους που κανείς, υποθέτω, δεν μπορεί με ακρίβεια να εντοπίσει πέρασε μέσα στον οργανισμό του δημιουργού του και τον απελευθέρωσε. Προς κάθε μουσική κατεύθυνση.

Μελετώντας τα κύτταρα της μουσικής  του Beck, διαπιστώνεις πως έχεις να κάνεις με ένα ανθρώπινο τζουκμπόξ, που έχει αφομοιώσει μουσικά τα πάντα στον δικό του ήχο και ζει σε ένα περιβάλλον αυτόνομο, διαμορφωμένο από τις προσωπικές του  ανάγκες εκφρασης. Δηλαδή, κάπου όχι μακριά, αλλά όχι και δίπλα. Με αποστάσεις που αυξομειώνονται, από την φολκ του τροβαδούρου ως την tropicalia, την ηλεκτρονική και τις κιθάρες, από τα βάθη ενός καλοζωϊσμένου φανκ, που χορεύεται και ωραία, μέχρι την ambient μπαλάντα με υπογραφή και άλλα επίσης.

Το καινούργιο τώρα, δωδέκατο άλμπουμ στην δισκογραφία του, Morning Phase,  συγγενεύει με το Sea Change (του 2002) αλλά όπως το ακούω, δεν έχει και κανένα πρόβλημα να το ντελαπάρει, «παίζοντας» από τώρα φαβορί για τις ψηλές τις θέσεις στα καλύτερα της χρονιάς (και το γνωρίζω είμαστε ακόμη στον Φεβρουάριο).  Χαλαρό, με μια καινοτόμο έννοια του slow, μελωδικό με μια φρέσκια αίσθηση της μελωδίας, ρυθμικό με έναν διαφορετικό χαρακτήρα του beat. Πρόκειται για τον άνθρωπο που μας έχει δώσει το Οdelay, το Mutations, το Midnite Vultures, το Modern Guild και αυτό πάνω κάτω τα εξηγεί όλα.

Εκείνος, πάλι, στον κόσμο του. Kαι catch him if you can. Με την  επίμονη συστολή που (κατά καιρούς έχει παραδεχτεί) τον διακρίνει, στρίβει πονηρά και  προχωράει συστηματικά στον επόμενο προσωπικό κύκλο εργασιών, αφού μια καλή ιδέα είναι απλά μια καλή ιδέα αν δεν στρωθείς στη δουλειά, ενώ ποτέ κανένα άλμπουμ δεν είναι τόσο καλό για να πεις, οκέι, φτάνει. Κάπως έτσι, σιωπηλά και διακριτικά εδώ και πολύ καιρό, εμβαθύνει τη σχέση του με τη μουσική, προσκαλώντας  συναδέλφους του (τι είναι η μουσική, αν δεν κάνεις share;) για να ηχογραφήσουν  στο στούντιο άλμπουμ που για τον έναν ή τον άλλο λόγο τούς έχουν προκαλέσει το ενδιαφέρον – μερικοί από αυτούς ως τώρα είναι οι  St. Vincent, Devendra Banhart, Feist, Thurston Moore και ένα από τα άλμπουμ που επέλεξαν, το Yiannis Live at The Acropolis  – όλα αυτά στο περίφημο πια Record Club του Beck.

Σε μια άλλη δραστηριότητά του πρόσφατα κυκλοφόρησε μουσική σε χαρτί την οποία μπορείς  να ακούσεις διαβάζοντας τις νότες (αν είσαι τέτοιος τύπος) ενώ μια άλλη φορά, πρόσφατα κι αυτό, ηχογράφησε με τον Τζακ Γουάιτ (καθώς αν δεν ταιριάζανε δε θα συμπεθεριάζανε) στην wonderland του βινυλίου, τη Third Man Records, στο Νάσβιλ. Εκεί στον Αμερικάνικο Νότο (αλλά και στο Λος Άντζελες και στη Νέα Υόρκη και στο Λονδίνο- αν παίζει ρόλο ο τόπος που δημιουργείς, που νομίζω ότι παίζει) έγραψε και τα κομμάτια του Morning Phase, με μουσικούς με τους οποίους είχε συνεργαστεί για το Sea Change, και παραδίδει τώρα το έργο κομπλέ,  έξι χρόνια μετά το Modern Guilt και μετά από κάποιες σποραδικές κυκλοφορίες και στη δική του FONOGRAF ετικέτα. Και αυτά ενώ, πριν από  λίγο καιρό, αναγκάστηκε να περιορίσει στο ελάχιστο τις live εμφανίσεις εξαιτίας σοβαρού προβλήματος στην πλάτη.

http://youtu.be/WIWbgR4vYiw

Με καλλιτεχνικά γονίδια όμως (πατέρας του ο συνθέτης David Campbell, μητέρα του η Bibbe Hansen, performance artist, ηθοποιός, μουσικός και δραστήριο μέλος του κύκλου του Άντι Γουόρχολ, παπούς ο Al Hansen, καλλιτέχνης του Fluxus κινήματος με τον οποίο ο Beck πέρασε καιρό μαζί όταν χώρισαν οι γονείς του) και  μεγαλώνοντας στο Λος Άντζελες, έκανε πάντα τα δικά του, με τους δικούς του όρους και ρυθμούς,  πράγμα που σήμαινε κάθε άλλο παρά δημιουργική ακινησία.

Στα  τελευταία νέα πάντως και εκτός  από την επίσημη κυκλοφορία του Morning Phase αυτές τις ημέρες, ο 44χρονος Beck, δεν αποκλείτεται  μέσα στην χρονιά να  παρουσιάσει ένα ακόμη άλμπουμ, σε  συνεργασία με τον Pharrell Williams (ενώ όλο και λιγοστεύουν όσοι δεν έχουν συνεργαστεί με τον Pharrell ακόμη). Αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία.