Τι Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου θέλουμε;

Με θεματολογία που θα αντιστοιχεί στην ταραγμένη οικονομική, πολιτική και κοινωνική συνθήκη 

Θεόφιλος Τραμπούλης, επιμελητής εκθέσεων και εκδόσεων. 

Η άδικη στη μεθόδευσή της απομάκρυνση του Γιώργου Λούκου από το Φεστιβάλ κινδυνεύει, από πολιτική αμηχανία και από στρατηγική αναπλήρωση να εγκλωβίσει τη συζήτηση για το μέλλον του θεσμού σε ένα μοντέλο διοργάνωσης που στις προτεραιότητες και τις επιλογές του θα αναπαράγει το επιτυχημένο πρότυπο της τελευταίας δεκαετίας. Το πρότυπο του Λούκου ήταν ένας ισορροπημένος και εμπνευσμένος, είναι αλήθεια, συνδυασμός καταξιωμένων διεθνών παραγωγών από ονόματα πρώτης τάξης και καινούργιες παραγωγές του εγχώριου ανθού. Ένα μοντέλο θεάτρου, χορού και εν γένει παραστατικών τεχνών με σημείο αιχμής την Πειραιώς και μάλλον σταθερούς θεματικούς και μορφολογικούς άξονες που έδωσε το κατεξοχήν πολιτιστικό στίγμα της τελευταίας δεκαετίας.

Πόσο όμως έχει νόημα να επιδιώκουμε αυτόν τον μηχανισμό παραγωγής και κυρίως αυτή την θεματική και κοινωνική απεύθυνση, όταν πλέον την ίδια λειτουργία επιτελούν όλο το χρόνο, με περισσότερα χρήματα και πιο μακροπρόθεσμο πρόγραμμα τα μεγάλα πολιτιστικά ιδρύματα; Η αλήθεια είναι πως αν τη δεκαετία του ‘60 το Φεστιβάλ ήταν η αιχμή της καινούργιας εθνικής ταυτότητας στην υπηρεσία της Ελλάδας ως τουριστικού προϊόντος κι αν τη δεκαετία του 2000 ήταν η επιβεβαίωση της πολιτιστικής και πολιτικής αυτοπεποίθησης της ΟΝΕ, προσωπικά αναζητώ εκείνο το δημόσιο πολιτιστικό θεσμό που θα αναζητήσει τις καινούργιες μορφές έκφρασης και την καινούργια θεματολογία που θα αντιστοιχεί στην ταραγμένη οικονομική, πολιτική και κοινωνική συνθήκη μέσα στην οποία ζούμε. 

Αν δείτε τα προγράμματα των μεγάλων εκθέσεων, όπως της Μπιεναλε του Βερολίνου, των μεγάλων ετήσιων συναντήσεων τέχνης θα διαπιστώσετε πως πια τα είδη συναιρούνται, οι παραστάσεις και οι εκθέσεις χάνουν τη σαφή χρονική και χωρική τους οριοθέτηση. Θα ήθελα από το Φεστιβάλ Αθηνών να διερευνήσει τις καινούργιες μορφές συνύπαρξης δια της τέχνης, να τις καταστήσει και αυτές θεσμικές και κοινωνικά λειτουργικές, να κάνει τον καινούργιο λόγο επίσημο και να αφήσει τις “ολοκληρωμένες και σπουδαίες παραστάσεις” όσο πειραματικές κι αν είναι πίσω του. Υπάρχουν κι άλλοι να τις κάνουν.

Απαντούν στις επόμενες σελίδες οι: Γιάννης Λεονταρής, Χρηστος Αγγελάκος, Άντζελα Μπρούσκου, Θεόφιλος Τραμπούλης, Γιάννης Αναστασάκης, Ντένης Ζαχαρόπουλος, Βασίλης Νούλας, Βασίλης Μαζωμένος, Γιάννος Περλέγκας, Mαρία Μαγκανάρη, Ένκε Φεζολάρι, Βασίλι Κουκαλάνι, Λουίζα Κωστούλα (Violet Louise), Φωτεινή Παπαδοδήμα, Κώστας Κουτσολέλος