“Καμία καλή πράξη δεν μένει ατιμώρητη” λέει ένας χαρακτήρας κάπου στη μέση του Spider-Man: No Way Home, με το ρητό να αφορά ίσως κάθε ήρωα (υπέρ- ή μη) που έχει υπάρξει στην πραγματική ζωή ή στη μυθοπλασία. Παρακολουθώντας την ταινία, σκεφτήκαμε μια άλλη καλή πράξη: εκείνη του κοινού που οδήγησε σε πρωτοφανή επιτυχία το πρώτο Iron Man το 2008, γεγονός που σήμανε την αρχή της κυριαρχίας του Marvel Cinematic Universe στην παγκόσμια σφαίρα της ψυχαγωγίας και μας φέρνει, 26 ταινίες μετά, ενώπιον του πολυσύμπαντος και, συνεπώς, των ατελείωτων δυνατοτήτων για δεύτερες ευκαιρίες με ιστορίες και φιγούρες από το παρελθόν. Άλλωστε η Marvel και ο επικεφαλής της, Κέβιν Φάιγκι, γνωρίζουν πολύ καλά το κοινό τους και πού και πού το ανταμείβουν θεαματικά – και η νέα ταινία του Σπάιντερμαν επιφυλάσσει τις περισσότερες συναισθηματικές εκλάμψεις από τότε που κυκλοφόρησε το μνημειώδες Avengers: Endgame.
Η ταινία ξεκινά από το cliffhanger στο οποίο σταμάτησε η προηγούμενη, με την ταυτότητα του Σπάιντερμαν (Τομ Χόλαντ) να αποκαλύπτεται δημοσίως από τον πολυλογά εκδότη της Daily Bugle, Τζέι Τζόνα Τζέιμσον (Τζ. Κ. Σίμονς), που προωθεί την αλλόκοτη θεωρία συνωμοσίας ότι ο νεαρός υπερήρωας είναι εγκληματίας πολέμου – την οποία ασπάζεται μεγάλη μερίδα της κοινής γνώμης (μπορείτε να κάνετε τους παραλληλισμούς με την πραγματική ζωή μόνοι σας). Από εκεί και πέρα, η καθημερινότητα του Πίτερ Πάρκερ, της MJ (Ζεντάγια) και του Νεντ (Τζέικομπ Μπάταλον) δυσχεραίνει, καθώς η είδηση-βόμβα φέρνει ανεπιθύμητη δημοσιότητα και δυσάρεστες συνέπειες στη ζωή και το μέλλον των τριών κολλητών, με αποκορύφωμα την απόρριψή τους από τα πανεπιστήμια στα οποία έκαναν αίτηση.
Αντιμέτωπος με το χειρότερο εφιάλτη του, ο Πίτερ αποφασίζει να ζητήσει τη βοήθεια του Doctor Strange (Μπένεντικτ Κάμπερμπατς), ελπίζοντας ότι ο πανίσχυρος μάγος μπορεί να εξαφανίσει τη γνώση της ταυτότητας του Σπάιντερμαν από το μυαλό των ανθρώπων. Φυσικά τα πράγματα φεύγουν γρήγορα εκτός ελέγχου και ο Doctor Strange προσκαλεί άθελά του (μέσα από μαγικά που θυμίζουν κάτι ανάμεσα σε Inception και Candy Crush) στη δική μας διάσταση όλους (μα όλους) εκείνους που ξέρουν –και αντιπαθούν– τον Πίτερ Πάρκερ. Η παρέλαση από την οθόνη των προηγούμενων κακών περιλαμβάνει τον Doctor Octopus (Άλφρεντ Μολίνα), το Green Goblin (Γουίλεμ Νταφόε), τον Sandman (Τόμας Χέιντεν Τσερτς), τον Electro (Τζέιμι Φοξ) και τον Lizard (Ρις Ίφανς) – και ο Πίτερ θέλει να τους “θεραπεύσει” όλους πριν τους στείλουν πίσω κυριολεκτικά από εκεί που ήρθαν.
Αυτό που ακολουθεί είναι ένα meta όργιο που θα κάνει τους φαν να χάσουν το κεφάλι τους και να συμπαρασύρουν και τους… περαστικούς (ομολογουμένως η ταινία είναι αναγκαστικά, απολαυστικά προγραμματισμένη να παίζεται σε μια αίθουσα γεμάτη με πιστούς της εκκλησίας της Marvel). Όχι ότι η πλοκή του πολυσύμπαντος προσφέρει κάτι περισσότερο από cheap thrills, ειδικά την ώρα που το Spider-Man: Μέσα στο Αραχνο-Σύμπαν έκανε το ίδιο απείρως καλύτερα. Απλώς μετά από 13 χρόνια είτε αποδέχεσαι τους περιορισμούς της φόρμουλας Φάιγκι είτε προσποιείσαι ότι δεν υπάρχει, πράγμα αδύνατο (και ανόητο.) Κοιτάζοντάς το κυνικά και λίγο-πολύ αντικειμενικά, το Spider-Man: No Way Home είναι ένα κραυγαλέο παράδειγμα της σαρωτικής ενοποίησης μιας πνευματικής ιδιοκτησίας με τους corporate ιδιοκτήτες της, τους σταρ και τους δημιουργούς που κατά καιρούς έχουν αποτελέσει κομμάτι της και τις διαφορετικές εποχές που έχει καλύψει. Η ταινία, όσο υπερφορτωμένη κι αν είναι, προσπαθεί να διατηρήσει τα στοιχεία που έκαναν τις προηγούμενες δύο φρέσκιες και συναρπαστικές (τις εφηβικές περιπέτειες ενός αξιαγάπητου καστ, από το οποίο εδώ μόνο ο Χόλαντ έχει την ευκαιρία να δώσει μια ολοκληρωμένη ερμηνεία), αλλά τελικά λυγίζει κάτω από το βάρος του τόσα-πολλά-πράγματα-πρέπει-να-
