Ο 17χρονος Νικολά περνάει μια δύσκολη φάση ύστερα από το χωρισμό των γονιών του. Είναι αδιάφορος, έχει παρατήσει το σχολείο, λέει ψέματα. Η μητέρα του έχει σηκώσει τα χέρια ψηλά, κι ο Νικολά σκέφτεται πως θα ήταν καλύτερα να πάει να μείνει με τον πατέρα του, που ζει με την καινούρια του σύντροφο και το μωράκι που έχουν αποκτήσει πρόσφατα. Όμως, παρ’ όλες τις προσπάθειες του πατέρα, ανάμεικτες με τις ενοχές του, ο οποίος θέλει να βοηθήσει με κάθε τρόπο το γιο του, και παρ’ όλες τις ελπίδες που γεννάει η καινούρια αυτή αρχή, το πείραμα δεν πετυχαίνει. Όπως πέφτει στο κενό και η προοπτική της ψυχιατρικής βοήθειας.
Ο άλλος, ο έφηβος, με όση φροντίδα κι αν περιβάλλεται, παραμένει ένας άγνωστος, ένα άλυτο αίνιγμα, και η αγάπη δεν μπορεί να κάνει το θαύμα της.
Το ευαίσθητο αυτό έργο του Φλοριάν Ζελλέρ, που έχει στο επίκεντρό του την εφηβεία, αποτελεί το τρίτο μέρος μιας άτυπης τριλογίας, μαζί με τον Πατέρα και τη Μητέρα που έχουν προηγηθεί. Σύμφωνα με τους Times, ο Ζελλέρ είναι «ο πιο συναρπαστικός θεατρικός συγγραφέας της εποχής μας». Ο πολυβραβευμένος Ζελλέρ, γνωστός και στην Ελλάδα, ανατέμνει με μοναδική ικανότητα τις δυναμικές της σύγχρονης οικογένειας, δίνοντάς μας ένα έργο με απρόβλεπτο φινάλε, που μιλάει κατευθείαν στην καρδιά των θεατών.
Πώς έγινε η επιλογή του έργου «Ο γιος»; Για να είμαι ειλικρινής δε γνωρίζω τους ακριβείς λόγους, αλλά μπορώ να υποψιαστώ κάποιους. Είναι ένα κείμενο ιδιαίτερα καλογραμμένο, καθόλου απλοϊκό αλλά απλό από την άλλη, με χαρακτήρες καθημερινούς που προσπαθούν να τα βγάλουν πέρα. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι θυμίζει Τσέχωφ. Είναι συγκινητικό και αληθινό!
Ποιος είναι ο δικός σας ρόλος; Εγώ παίζω τον γιο, ένα παιδί στην εφηβεία, 17 χρονών. Οι γονείς του έχουν χωρίσει πριν κάποια χρόνια και ο ίδιος βρίσκεται σε μια φάση κατάθλιψης. Είναι ένα πολύ έξυπνο συναισθηματικά παιδί, με βαθιά δυσκολία όμως να αποδεχτεί το βάρος της ζωής.
Ποια η σκηνοθετική προσέγγιση και πώς αναπτύχθηκε στις πρόβες; Από όσο καταλαβαίνω, ακολουθούμε μια ρεαλιστική προσέγγιση, χωρίς να ξεχνάμε όμως ότι η μίμηση/αποτύπωση της ζωής δεν αρκεί για να φτιάξεις μια παράσταση (ή ένα οποιοδήποτε έργο τέχνης, κατά τη γνώμη μου). Εξάλλου και το έργο από γραφής έχει ψήγματα ποίησης. Δεν είναι καθαρά ρεαλιστικό. Ας το πούμε λοιπόν ποιητικό ρεαλισμό…
«Θα έρθει κάποια στιγμή που θα μας καταπλακώσει (η «ζωή») και δεν έχεις ιδέα αν θα μπορέσεις να ξανασηκωθείς».
Ποιο είναι το πιο δυνατό σημείο της παράστασης για εσάς; Δεν είναι ένα σημείο, ή κάποια στιγμή, αλλά αυτό που αποτυπώνει. Τη δυσκολία, ή ίσως την αδυναμία των ανθρώπων μπροστά στη Ζωή (στο σύνολό της). Τον αγώνα να διατηρηθούμε ζωντανοί ενώ υπάρχουν τόσοι λόγοι να εγκαταλείψεις. Ότι θα έρθει κάποια στιγμή που θα μας καταπλακώσει (η «ζωή») και δεν έχεις ιδέα αν θα μπορέσεις να ξανασηκωθείς.
Αν θέλατε να πέντε γραμμές να πείσετε έναν θεατή να επιλέξει τη παράσταση «Ο γιος» -ανάμεσα στην πληθώρα έργων που ανεβαίνουν στις θεατρικές σκηνές- τι θα του λέγατε; Δεν ξέρω, ελπίζω να έχουμε καταφέρει να φτιάξουμε μια παράσταση που να αφήνει στο κείμενο να αναδείξει τα θέματά του, να είναι ενδιαφέρουσα, ζωντανή και «συγκινητική». Προς το παρόν, αυτό φαίνεται πως θα πετύχει. Ο Βαγγέλης, έχει το θάρρος να αφήνει το συγγραφέα να τον οδηγεί και δεν προσπαθεί να φορέσει με το ζόρι μια κάποια δική του ματιά.
Είναι εύκολο για μια θεατρική ομάδα να βρει στέγη και να παρουσιάσει τη δουλειά της; Εσείς ως ηθοποιός, αλλά και ως μέλος ομάδας ποιες δυσκολίες τυχόν αντιμετωπίσατε; Στην αρχή όταν ξεκινήσαμε ως ομάδα, η «στέγη» μας ήταν στη Θεσσαλονίκη. Κάναμε πρόβες αρχικά στο υπόγειο ενός μπαρ, σε πάρκα, στο Πολυτεχνείο της Θεσσαλονίκης, σε σπίτια μέχρι που κάποια στιγμή νοικιάσαμε ένα δικό μας χώρο, ένα προβάδικο, όχι κάποιον θεατρικό χώρο. Από τότε που κατεβήκαμε Αθήνα, αυτός ο χώρος έμεινε στα χέρια του Γιωργή Σφυρή, μέλος της ομάδας, ο οποίος συνεχίζει με τη δική του ομάδα! Οι υπόλοιποι, στην Αθήνα αποφασίσαμε να μην έχουμε κάτι μόνιμο γιατί τα έξοδα είναι αρκετά. Κάθε φορά που θέλουμε να ανεβάσουμε μια παράσταση αναζητούμε τον κατάλληλο χώρο και από οικονομικής άποψης και από καλλιτεχνικής και αυτό σιγά σιγά γίνεται όλο και πιο εύκολο. Όσο αυξάνονται οι παραστάσεις που κάνουμε, ευτυχώς μειώνονται και αυτές οι δυσκολίες. Το βασικό οικονομικό ζήτημα ήταν ότι δεν υπήρχε κάποιος παράγωγος στις περισσότερες δουλειές που κάναμε και όλα τα έξοδα όπως και το ρίσκο ήταν πάνω μας. Φέτος, είχαμε τη χαρά να κάνουμε μια παράσταση στο Φεστιβάλ Αθηνών, και στις τωρινές δουλειές της ομάδας («Το δαχτυλίδι της Μάνας» το οποίο συνεχίζει για 3η χρονιά και την παιδική παράσταση «Ως την άκρη της πόλης») έχουμε τη στήριξη του Θεάτρου του Νέου Κόσμου.
