—
Σ Κ Ο Τ Ε Ι Ν Ε Σ Α Π Ο Σ Τ Α Σ Ε Ι Σ
του Άδωνι
—
Κάθε φορά που το χέρι μου μαζεύει τα πράγματά της
και γέρνει σαν το στάχυ
και σαν ορίζοντας δυσδιάκριτος,
ένα φως με διαπερνά με βήμα μεταξένιο
πάνω σε μονοπάτι σπαρμένο αγκάθια, κι η σιωπή με φωνάζει.
Εγώ έχω σπίτι στον ήλιο αντίκρυ
σαν λουλούδι γερασμένο, σαν ράμφος χελιδονιού.
Από την ποιητική συλλογή «ένας τάφος για τη Νέα Υόρκη», εκδόσεις Πατάκη, μετάφραση: Αγγελική Σιγούρου
