Η Αθήνα σας κακομαθαίνει, κύριε πρέσβη;

Έξι ξένοι που όμως ζουν ανάμεσά μας. Έρχονται από αλλού, μένουν στην Αθήνα, πιθανόν να χρειαστεί να την εγκαταλείψουν κάποια στιγμή αν τους ζητηθεί κάτι τέτοιο, βρίσκονται στην πόλη για επαγγελματικούς λόγους αλλά είναι αδύνατον να μην αναπτύξουν συναισθηματικούς δεσμούς μαζί της. Δεν ήρθαν ως πρόσφυγες, δεν ήρθαν ως μετανάστες αναζητώντας μια καλύτερη τύχη, ήρθαν για να εκπροσωπήσουν τη δική τους χώρα κι αυτή η φράση είναι ίσως η φράση-κλειδί για το πώς βιώνουν τη δική τους Αθήνα.

Η πρέσβειρα της Δανίας κ. Mette Knudsen, ο πρέσβης του Ηνωμένου Βασιλείου κ. John Kittmer και ο πρέσβης της Ολλανδίας κ. Jan Versteeg

Μιλάμε για τους πρέσβεις χωρών που ζουν στην πόλη μας, έξι από τους οποίους συμμετείχαν στη συζήτηση που πραγματοποιήθηκε εχθές το απόγευμα στη Διπλάρειο Σχολή στο πλαίσιο της έκθεσης Strange Cities:Athens, με θέμα «Πώς σας φάνηκε η Αθήνα, κύριε Πρέσβη;».

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Η Διπλάρειος Σχολή κρύβει ένα παράλληλο σύμπαν βουτηγμένο στη γοητεία του παρελθόντος

Αλήθεια πότε επισκέφτηκαν για πρώτη φορά την Αθήνα και ποια ήταν η πρώτη τους εντύπωση; Ο πρέσβης του Ηνωμένου Βασιλείου κ. John Kittmer ήρθε στην Αθήνα όταν ήταν μόλις 16 χρονών «Όταν ήμουν μικρός ο πατέρας μου ταξίδευε πολύ ανά την Ευρώπη και ερχόταν συχνά στην Αθήνα, θυμάμαι μάλιστα ότι μια φορά επιστρέφοντας μου έφερε ένα κομπολόι, τώρα έχω ολόκληρο συλλογή από αυτά καθώς με χαλαρώνουν, κι έναν εύζωνα. Στα 16 μου λοιπόν ήρθα για πρώτη φορά∙ είχα ήδη μελετήσει τη γλώσσα καθώς ήθελα να ακολουθήσω κλασικές σπουδές και είχα στο μυαλό μου κατασκευάσει μια συγκεκριμένη Αθήνα αλλά τελικά η αληθινή πόλη ήταν μια έκπληξη. Αυτό όμως που δεν θα ξεχάσω ποτέ ήταν ότι τις πρώτες μου στιγμές στην Αθήνα με υποδέχτηκαν οι μυρωδιές από τα πεύκα, τα γιασεμιά και τις δάφνες, βλέπετε μόλις είχα προσγειωθεί στο αεροδρόμιο του Ελληνικού στις 3 τα ξημερώματα και όλα αυτά ήταν τόσο έντονα. Τότε δεν ήξερα τι ήταν αυτό που μύριζε τόσο όμορφα, τώρα όμως διακρίνω τις διαφορετικές εποχές της πόλης μέσα από τις μυρωδιές της».

Ο Γάλλος πρέσβης κ. Jean-Loup Kuhn-Delforge θυμάται: «Μου είχε φανεί το πιο κρύο μέρος στον κόσμο. Είναι αστείο γιατί υπηρετούσα επί 1,5 χρόνο τη στρατιωτική μου θητεία στο Τζιμπουτί και πριν επιστρέψω στη Γαλλία αποφάσισα να κάνω μια στάση στην Αθήνα, με τη λογική ότι μέσω της Αθήνας θέλω να επιστρέψω στην Ευρώπη, ήταν για μένα ένα είδος συμβολικής πύλης προς τον ευρωπαϊκό πολιτισμό. Φτάνω λοιπόν τον Δεκέμβριο του 1987 και χιόνιζε παντού. Θυμάμαι λοιπόν τα χιόνια και τις αφίσες του Κωνσταντίνου Καραμανλή που τις έβλεπες παντού».

Ο Γάλλος πρέσβης θεωρεί τον εαυτό του τυχερό γιατί από το γραφείο του έχει θέα στον Παρθενώνα και το ηλιοβασίλεμα

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ακολουθήσαμε τα μονοπάτια των περιηγητών του 19ου αιώνα στην Αθήνα και παρουσιάζουμε τις γκραβούρες του σήμερα, δηλαδή το instagram

Κάπου εκεί ο κ. Χρήστος Καρράς, εκτελεστικός διευθυντής της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών, ρωτά τους πρέσβεις κατά πόσο ζουν την πόλη και πόσο τους επιτρέπεται να νιώσουν πολίτες της λόγω της ιδιότητάς τους. Ο κ. Farid Fernandez, πρέσβης της Βενεζουέλας ήταν σαφής «Ο μόνος λόγος που δεν πάω παντού είναι ότι έχω μια τρίχρονη κόρη που με τραβάει να πάω μαζί της στον ζωολογικό κήπο αντί να πάω έξω για ποτό, μου αρέσει όμως να περπατάω στην Αθήνα και το κάνω και τελικά βρίσκω χρόνο να πηγαίνω στις ταβέρνες της που τόσο μου αρέσουν. Η αίσθησή μου είναι ότι η πόλη ξυπνά και πάλι ότι οι άνθρωποι, με την αλλαγή στο πολιτικό σκηνικό, νιώθουν πιο ελεύθεροι. Η εμπλοκή μου με την πόλη έρχεται από εκεί που δεν το περιμένω. Μόλις έφτασα στην Αθήνα αναζήτησα ένα μέρος για να μείνω, είδα διάφορα σπίτια και κάποια στιγμή, μαζί με την Αθηναία κοπέλα από την πρεσβεία που με συνόδευε, μπήκαμε σε ένα υπέροχο κόκκινο σπίτι. Δεν ήξερα σε ποιον ανήκε το σπίτι αυτό κατάλαβα όμως αμέσως ότι κάτι συνέβαινε γιατί είδα τη συγκίνηση στο πρόσωπό της. Ήταν το σπίτι του τραγουδιστή Δημήτρη Μητροπάνου. Τώρα μένω εκεί και έχω μάθει πολλά για τον σπουδαίο αυτόν τραγουδιστή. Καμιά φορά μάλιστα παίζω στο πιάνο του που παραμένει στο σαλόνι και στον τοίχο έχω κρεμάσει ένα πορτρέτο του Simon Bolivar».

Ο Χρήστος Καρράς λούζεται από τον προβολέα.

Ο Βρετανός πρέσβης αισθάνεται λίγο εγκλωβισμένος λόγω της αυστηρών μέτρων προσωπικής ασφάλειας που διαθέτει «Θυμάμαι όταν ερχόμουν στην Αθήνα πριν γίνω πρέσβης αισθανόμουν τόσο ελεύθερος. Τώρα ο Έλληνας σωφέρ μού μου λέει “Ζείτε σε ένα χρυσό κλουβί” και δυστυχώς ζω αρκετά αποκομμένος από τον παλμό της πόλης». Ο Γάλλος όμως ομόλογός του αισθάνεται πιο άνετα «Τα πράγματα είναι πιο απλά για εμένα, πηγαίνω με ποδήλατο στου Ψυρρή ή στα Εξάρχεια. Η αλήθεια είναι ότι ο ρόλος μας είναι να είμαστε περισσότερο παρατηρητές παρά μέτοχοι στην ζωή της πόλης αλλά από την άλλη ακριβώς λόγω της ιδιότητάς μας έχουμε το προνόμιο να γνωρίζουμε όλους τους πολιτικούς ηγέτες της χώρας, να γνωρίζουμε σημαίνοντες ανθρώπους των γραμμάτων, των τεχνών, του πνεύματος και της κοινωνίας». Η εμπειρία της κ. Mette Knudsen, πρέσβειρα της Δανίας, είναι διαφορετική «Ήμουν παντρεμένη με Έλληνα για πάνω από είκοσι χρόνια, έχω 3 παιδιά που είναι Έλληνες πολίτες, και τώρα η προσωπική μου ζωή είναι άμεσα συνδεδεμένη με την Ελλάδα συνεπώς αναπόφευκτα η ζωή μου είναι η φυσιολογική ζωή μιας μεσοαστικής οικογένειας που ζει εδώ».

Ο πρέσβης της Βενεζουέλας αισθάνεται πιο οικεία στην Ελλάδα από ότι σε άλλες ισχυρές ευρωπαϊκές χώρες.

«Είναι η Αθήνα μια όμορφη πόλη;» ρωτά η κ. Αφροδίτη Παναγιωτάκου, αναπληρώτρια διευθύντρια της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών, τους συμμετέχοντες. Ο κ. Jan Versteeg, πρέσβης της Ολλανδίας, λέει «Είναι μια πόλη όμορφη και ιδανική για νέους ανθρώπους. Οι καιρικές συνθήκες είναι άψογες, οι άνθρωποι είναι φιλικοί, παρά τις δύσκολες οικονομικές συνθήκες, η πόλη είναι ολοζώντανη. Ξέρετε, για τους νέους ανθρώπους στην Ολλανδία είναι σημαντικό να ζουν και να εργάζονται σε μια πόλη που έχει όλα τα παραπάνω. Με αυτή τη σκέψη φτιάξαμε μια διαφημιστική καμπάνια που καλούμε τους Ολλανδούς να έρθουν ξεκινήσουν εδώ μια επιχειρηματική δραστηριότητα, ειλικρινά αναρωτιέμαι γιατί στη Βαρκελώνη και όχι εδώ;».

Η κ. Αφροδίτη Παναγιωτάκου, αναπληρώτρια διευθύντρια της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών, συντόνιζε τη συζήτηση

Η Δανή πρέσβειρα από την πλευρά της θέλει να επισημάνει «Είναι πράγματι η Αθήνα μια πόλη ιδανική για νέους ανθρώπους, δεν είναι όμως τόσο φιλόξενη για τα παιδιά και γι’ αυτό δεν βλέπουμε πολλά μικρά παιδιά στο κέντρο της πόλης. Θα έπρεπε να δημιουργηθούν περισσότερες υποδομές για παιδιά, παιδικές χαρές, παιδότοποι και να είναι πιο εύκολη η πρόσβαση στην πόλη για τα παιδιά και τις μητέρες τους», ενώ ο κ. John Kittmer υπογραμμίζει: «Για εμένα η καρδιά της πόλης είναι η ζωή της. Θυμάμαι πέρσι την άνοιξη περπατούσα στο Κολωνάκι και από κάποιο σπίτι ξεχυνόταν η μυρωδιά χταποδιού που μαγειρευόταν. Αυτό στο Λονδίνο δε θα συνέβαινε ποτέ. Επίσης, σε 20’ λεπτά μπορείς να είσαι στο Μικρολίμανο και να τρως στις απίθανες ψαροταβέρνες της περιοχής».

Ο πρέσβης της Ολλανδίας πρότεινε να δημιουργηθούν υποδομές ώστε περισσότεροι Αθηναίοι να χρησιμοποιούν το ποδήλατο

Η επόμενη απορία της κ. Παναγιωτάκου είναι αν η Αθήνα είναι μια κοσμοπολίτικη πόλη και ο κ. Jan Bondy, πρέσβης της Τσεχίας απαντά «Η Αθήνα είναι μια πόλη πολύχρωμη με ανθρώπους ανοιχτούς, αισθάνομαι ότι υπάρχει χώρος να ανθίσουν άνθρωποι από διαφορετικά μέρη» ενώ ο Ολλανδός πρέσβης συμπληρώνει «Η μετανάστευση είναι ένα σχετικά πρόσφατο φαινόμενο στην Αθήνα και οι γειτονιές των μεταναστών είναι ακόμη υπό διαμόρφωση. Ξέρω όμως ότι συμβαίνουν ενδιαφέροντα πράγματα π.χ. στην Κυψέλη».

Ο Τσέχος πρέσβης ήρθε για πρώτη φορά στην Αθήνα ως μέλος της Κρατικής Ορχήστρας της Πράγας

Η βραδιά κλείνει με την ερώτηση «Τι θα σας λείψει περισσότερο από την Αθήνα αν πρέπει να φύγετε;» Ο Ολλανδός πρέσβης είναι ετοιμόλογος «Η μυρωδιά από τις νεραντζιές» ενώ ο κ. Fernandez από τη Βενεζουέλα απαντά με τρόπο που νιώθεις ότι το εννοεί «Είναι εύκολο να αισθάνεσαι την Αθήνα σαν σπίτι σου. Έτσι, ακόμη και όταν είμαι μακριά για λίγες μόνο ημέρες νιώθω ότι μου λείπει το σπίτι μου».