Όταν μπαίνεις στο κτίριο της Διπλαρείου Σχολής στην πλατεία Θεάτρου δεν μπορείς να φανταστείς πόσο μεγάλο και δαιδαλώδες είναι. Αίθουσες ψηλοτάβανες και φωτεινές και σε αντιδιαστολή πολύ μικρά, στενόχωρα δωματιάκια, εντυπωσιακές μαρμάρινες σκάλες κι άλλες στενές και βυθισμένες στο σκοτάδι, σχολικές τάξεις με σύγχρονους υπολογιστές, ένα εργαστήριο ξυλουργικής στο υπόγειο με ημιτελή έπιπλα που το πιθανότερο είναι να μην ολοκληρωθούν ποτέ, μια βιβλιοθήκη-μουσείο με έναν υπολογιστή NCR που χρονολογείται από τα ‘70ς είναι μερικά μόνο από τα στοιχεία που συνθέτουν το αρχιτεκτονικό, και όχι μόνο παζλ, ενός από τους πιο ενδιαφέροντες χώρους της Αθήνας.
Η είσοδος της Διπλάρειου Σχολής στην Πλατεία Θεάτρου.
Προτομή του ιδρυτή της Σχολής στο ισόγειο της.
Αίθουσα διδασκαλίας.
Οι γιγάντιες μαρμάρινες σκάλες της σχολής.
Σε μια από τις αίθουσες, εκεί όπου συνεδριάζουν οι εταίροι και παίρνουν τις αποφάσεις για τα περί της λειτουργίας με υποδέχεται ο κ. Γρηγόρης Μαυρομμάτης, αρχιτέκτονας και πρόεδρος του Σωματείου Ελληνικής Βιοτεχνικής Εταιρείας και της Διπλαρείου Σχολής, από το 2004.
Ο πρόεδρος της Διπλαρείου Σχολής κ. Γρηγόρης Μαυρομμάτης
Η Ελληνική Βιοτεχνική Εταιρεία ιδρύθηκε το 1892 από τον καθηγητή μαθηματικών στο Πανεπιστήμιο Αθηνών Κυπάρισσο Στέφανο, ο οποίος είχε το όραμα να προσφέρει στα παιδιά και τους νέους της εποχής δωρεάν επαγγελματική/τεχνική εκπαίδευση.
Πορτρέτα ευεργετών.
Η ίδια λογική διέπει και σήμερα τη λειτουργία της Σχολής, όπως μου εξηγεί ο κ. Μαυρομμάτης, κι αυτό σημαίνει ότι πρόκειται για ένα μη κερδοσκοπικό ίδρυμα όπως άλλωστε ορίζεται από την διαθήκη του Αριστείδη Διπλάρη, που πεθαίνοντας το 1916 άφησε ένα σημαντικό κληροδότημα στην Ε.Β.Ε. και στην ουσία ίδρυσε την Διπλάρειο Σχολή. Μέχρι τότε τα μαθήματα λάμβαναν χώρα στο ισόγειο του Βαρβακείου Λυκείου, στο σημείο που πλέον βρίσκεται η Βαρβάκειος αγορά. Χάρη στην περιουσία που άφησε ο Διπλάρης αγοράστηκε το συγκεκριμένο οικοδομικό τετράγωνο στην πλατεία Θεάτρου, τετράγωνο στο οποίο μέχρι τότε είχαν εγκατασταθεί πρόσφυγες της Μικρασιατικής καταστροφής. Το κτίριο εγκαινιάστηκε το 1932 και από τότε η Σχολή επιτελεί το έργο της –αν εξαιρέσει κανείς την περίοδο του Β’ Παγκοσμίου πολέμου, άλλωστε και 4 καθηγητές της χάθηκαν στο ελληνοαλβανικό μέτωπο.
Μακέτες μαθητών.
Κάμερα κινηματογράφισης στο χώρο του μουσείου
Μακέτες επίπλων από τους μαθητές.
Υπολογιστής που χρονολογείται στη δεκαετία του 1970 και εκτίθεται στο μουσείο της Διπλαρείου Σχολής.
Σήμερα η Σχολή περνάει δύσκολες ώρες γιατί όπως μου εξηγεί ο κ. Μαυρομμάτης δύο είναι τα σημαντικότερα προβλήματα: «Παλαιότερα η Σχολή παρείχε επαγγελματική εκπαίδευση σε παιδιά ακόμη και πρώτης δημοτικού, τηρουμένων των αναλογιών. Μάθαιναν φυσικά και γράμματα αλλά παράλληλα μάθαιναν πχ. τη τέχνη του επιπλοποιού κι όταν τελείωναν ήταν πλήρως εξοπλισμένοι και έτοιμοι για την αγορά εργασίας. Η επαγγελματική εκπαίδευση στην Ελλάδα καταστράφηκε με την θεσμοθέτηση της 9χρονης υποχρεωτικής εκπαίδευσης. Επίσης όλες οι αποφάσεις των διοικήσεων στρέφουν τους νέους αποκλειστικά στα πανεπιστήμια. Αυτό έχει αφαιρέσει από την Ελλάδα τη δυνατότητα παραγωγής δυναμικού μέσης εκπαίδευσης. Θα έπρεπε να υπάρχουν και από το δημοτικό ακόμη μαθήματα που να δίνουν στα παιδιά που έχουν τη έφεση προς πιο τεχνικά επαγγέλματα να την ανακαλύψουν και να θελήσουν πχ να γίνουν μαρμαρογλύπτες, μία από τις ειδικότητες που κάποτε υπήρχε στη σχολή μας, όπως και ράπτριες, πιλοποιούς, ηλεκτρολόγους, υδραυλικούς, μηχανουργούς, κτίστες. Έχουν αποφοιτήσει πάνω από 70.000 παιδιά. Σκεφτείτε ότι τη Διπλάρειο Σχολή έχει τελειώσει και ο Βαράγκης, των φημισμένων επίπλων καθώς η εκπαίδευση επιπλοποιών ήταν από τις σημαντικές δραστηριότητες μας». Το δεύτερο είναι ότι «ως ίδρυμα φορολογούμαστε στον τζίρο μας και όχι στα καθαρά κέρδη μας». Κάπου εκεί μπαίνει στη συζήτηση η κ. Ελένη Κορογιαννάκη, διευθύντρια του Ιδιωτικού Ι.Ε.Κ. της Διπλαρείου Σχολής «εδώ να πούμε ότι είναι το μοναδικό ιδιωτικό Ι.Ε.Κ. στην Ελλάδα όπου οι μαθητές δεν πληρώνουν δίδακτρα, ενώ μέχρι πρόσφατα ήταν το μοναδικό Ι.Ε.Κ χωρίς δίδακτρα αφού και η μαθητεία και στα δημόσια ακόμη ήταν επί πληρωμή. Τα δύο τμήματα που πλέον λειτουργούν βγάζουν Τεχνικούς Εφαρμογών Πληροφορικής και Στελέχη Διοίκησης και Οικονομίας στον Τομέα του Τουρισμού ενώ κατά καιρούς πραγματοποιούνται και διάφορα σεμινάρια.»
Στην παρέα μας προστίθεται ο κ. Θεμιστοκλής Σμπαρούνης, δρ. πυρηνικός φυσικός, και οι τρεις τους με ξεναγούν στους χώρους αυτού του απίθανου κτιρίου, που από τη Δευτέρα 20 Απριλίου θα φιλοξενηθεί η έκθεση Strange Cities: Athens σε διοργάνωση του Ιδρύματος Ωνάση και της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών. Ίσως ο πιο ενδιαφέρων όροφος του κτιρίου είναι εκείνος που προστέθηκε μεταπολεμικά και φιλοξένησε το υπουργείο Οικισμού και Ανασυγκρότησης όπου ως υφυπουργός ο αρχιτέκτονας Κωνσταντίνος Δοξιάδης συντόνισε το πρόγραμμα για την οικιστική ανάκαμψη της χώρας. Σε μια αίθουσα μάλιστα δεσπόζει ένας χάρτης της Ελλάδας που καταλαμβάνει όλο τον τοίχο και παρουσιάζει την οικιστικές καταστροφές σε όλη την επικράτεια.
Λίγο πριν βγω στην ηλιόλουστη πλατεία Θεάτρου ο κ. Μαυρομμάτης με ρωτά «Φανταζόσουν ποτέ αυτό το παράλληλο σύμπαν πίσω από τους τοίχους της Διπλαρείου;»
Διπλάρειος Σχολή: Ελληνική Βιοτεχνική Εταιρεία, Πλατεία Θεάτρου 3, τηλέφωνο: 210 3240130
Εδώ πραγματοποιείται το σεμινάριο για την τέχνη της μαρκετερί.
Εκεί θα πραγματοποιηθεί η έκθεση Strange Cities: Athens από τις 21 Απριλίου.
Δείτε όλες τις εικόνες της Ασπασίας Κουλύρα σε ολόκληρη την οθόνη πατώντας το βελάκι πάνω δεξιά.
![[Και όσο γλυκαίνω από τις θύμησες και τις τριανταφυλλιές], του Χρήστου Πυθαρά](https://popaganda.gr/wp-content/uploads/2019/02/14991378_1630575106968289_6100419817607109380_o-300x200.jpg)
