Σταύρος Διοσκουρίδης
Άρχισε το Μουντιάλ. Επιτέλους, ποδόσφαιρο.
H δημοκρατία στα κάτω της, η θερμοκρασία κάτω τα Σαββατοκύριακα, πώς να μην είμαστε όλοι στα κάτω μας.
Βασίλης Κ. Κουρουμιχάκης
Ο δήμαρχος του
Παλέρμο, Λεολούκα Ορλάντο: «Το Παλέρμο στα αρχαία ελληνικά σήμαινε «ασφαλές λιμάνι» (σ.σ. Πάνορμος). Πάντα καλωσορίζαμε πλοία που έσωζαν ζωές στη θάλασσα. Δεν θα σταματήσουμε τώρα. Ο Σαλβίνι παραβιάζει το διεθνές δίκαιο. Έδειξε για άλλη μία φορά ότι είμαστε κάτω από μια ακραία ακροδεξιά κυβέρνηση». Τελικά η απόδοση τιμής στην αρχαία ελληνική κληρονομιά δεν είναι απαραίτητο να συνδέεται με μισανθρωπιά και ρατσισμό.
Προσοχή στο κενό μεταξύ αντιπολίτευσης στον ΣΥΡΙΖΑ και στο
«η λύση είναι μία, σύνορα με τη Σερβία».
Παναγιώτης Μένεγος
Τόσα κύπελλα, τόσες μεταγραφές, τόσες δηλώσεις, κι όμως η πλέον αξέχαστη στιγμή του
Παύλου Γιαννακόπουλου, για μένα, είναι μετά τον χαμένο τελικό κυπέλλου από την ΑΕΚ το 2000 στην Πυλαία. Έχει κατέβει στο παρκέ και στην άκρη του πάγκου παρηγορεί τον φουρκισμένο Μποντιρόγκα, που τον ακριβοπλήρωνε και που φυσικά δεν καταλάβαινε γρι ελληνικά. «Δεν πειράζει αγόρι μου, θα πάρουμε το ευρωπαϊκό» (το F4 γινόταν στο ίδιο μέρος λίγες μέρες αργότερα, ο Παναθηναϊκός έραψε όντως εκεί το δεύτερο αστέρι).
https://www.youtube.com/watch?v=-WFCyoKvqbU&feature=youtu.be&t=12m56s
Οι αντίπαλοι θα θυμούνται τη ζήλεια κάθε φορά που ανακοίνωνε «πήραμε τον αθλητή Ντομινίκ Ουίλκινς». Εμείς, οι Παναθηναϊκοί, θα τον ευγνωμονούμε γιατί έφτιαξε (πληρώνοντας κάτι παραπάνω από αδρά) τη μεγαλύτερη ομάδα στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού (και μας έμεινε, όπως και σε εκείνον, ο καημός του «Παύλο Θεέ πάρε την ΠΑΕ»).
Όμως το πιο σημαντικό στο legacy του Παύλου Γιαννακόπουλου (και θλιβερό ταυτόχρονα), παρότι έκανε κι αυτός τις γκέλες του (κάτι μπούκες σε Κορομηλά, Τσανίδη κτλ.) είναι τα έτη φωτός που χωρίζουν το ήθος του δικού του παραγοντικού βίου από το σημερινό σιχαμερό γκανγκστεριλίκι.
Θεοδόσης Μίχος
“I was still on the sofa at four in the afternoon, still half-dressed, when I decided that my life could not be complete if I did not somehow become friends with Anthony Bourdain.”
Έτσι ξεκινάει ο συγκινητικός αποχαιρετισμός του David Simon στον καλό του φίλο, με τον οποίο είχαν γράψει μαζί μερικά από τα πιο καίρια επεισόδια του εξαιρετικού (και εξαιρετικά παραγνωρισμένου) Treme. Αν δεν το δείτε έστω τώρα, πότε θα το δείτε;
https://www.youtube.com/watch?v=fH2bjptCFvM
Στέφανος Χίος, αυτός ο απόπατος, αυτός.
Πάνος Μπάρας
Η παρέμβαση της συλλογικότητας LGBTQs
Against Pinkwashing, στο
Pride της Ιερουσαλήμ, που κατέστησε σαφές ότι δεν υπάρχει καμία περηφάνια στην Κατοχή, εκφράζοντας έτσι την αλληλεγγύη της, στον παλαιστινιακό λαό, που υφίσταται φυσική εξόντωση από τον στρατό του Ισραήλ, αδιακρίτως σεξουαλικού προσανατολισμού, ταυτότητας ή έκφρασης φύλου. Είναι τουλάχιστον ενθαρρυντικό να βλέπεις πως επιβιώνει ακόμη ένα κομμάτι του
lgbtqia+ κινήματος, που δεν έχει ενσωματώσει πλήρως τη δράση και τα προτάγματα του, στην κυρίαρχη νεοφιλελεύθερη ιδεολογία και τους μηχανισμούς αυτής, που θέλουν την πολύχρωμη κοινότητα, να εξαντλεί την ορατότητα και τον ριζοσπαστισμό της, στο επίπεδο των αστικών ελευθεριών και των ατομικών δικαιωμάτων.
Ανατριχίλα και μόνο προκαλεί η εικόνα 17χρονων μαθητριών και μαθητών, που συμμετείχαν γονυπετείς σε
θρησκευτική τελετή εμψύχωσης, ενόψει των Πανελλαδικών εξετάσεων. Το πρόγραμμα μάλιστα περιελάμβανε και μαγικά στυλό/γούρια. Προκαλεί ανατριχίλα για δύο λόγους. Ο πρώτος και προφανής είναι το γεγονός καθαυτό. Νέοι άνθρωποι, εκκολαπτόμενοι επιστήμονες, συμμετέχουν σε μυστικισμούς, γονατίζοντας μπροστά σε εκπροσώπους του κλήρου, που εκπροσωπούν το υπέρτατο ον, αντί να προετοιμάζονται πνευματικά, ψυχολογικά και υλικά, να γίνουν κυρίες και κύριοι των εαυτών τους, της ζωής τους. Αλλά αυτό πρωτίστως κοστίζει ακριβά, καθώς δεν πρόκειται για κάποιο στενά ατομικό ή βουλησιαρχικό ζήτημα, αλλά για πολιτική και κοινωνική επιλογή. Ο δεύτερος λόγος αφορά στην συνειδητοποίηση της ευρύτερης κουλτούρας με την οποία αντιμετωπίζεται η παιδεία και η εκπαίδευση, η συνειδητοποίηση πως ένα σύστημα εισαγωγής σε ανώτερα και ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα, έχει αναχθεί εν τοις πράγμασι και ιδεολογικά, σε μηχανισμό περαιτέρω καταπίεσης και ελέγχου των μαθητών.
Ντενίσα Μπαϊρακτάρη
Σε ποιον άγιο κάνουμε τάμα για να το σηκώσει το κύπελλο ο Μο;
Το Μουντιάλ η πιο μεγάλη αθλητική διοργάνωση μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες, μια διοργάνωση που συνεπάγεται την χαρά και το κέφι διεξάγεται στη Ρωσία, μια χώρα που βομβαρδίζει αβέρτα αμάχους στην Συρία, εισβάλλει με το έτσι θέλω στην Κριμαία, κυνηγά την lgbtq κοινότητα, δολοφονεί δημοσιογράφους και δηλητηριάζει διπλωμάτες. Καλό μήνα να έχουμε όλοι μας…
Λίνα Ρόκου
Η ταράτσα του Bios. Σταθερή αξία των καλοκαιρινών μας ραντεβού.
Το ότι οι Έλληνες έστειλαν ένα άτομο σαν τον Μπαρμπαρούση στη Βουλή. Ότι ακόμη και τώρα υπάρχουν άνθρωποι που τον υποστηρίζουν. Πέσαμε από τα σύννεφα; Φυσικά και όχι. Κάθε φορά όμως που το συνειδητοποιούμε μας έρχεται να χτυπήσουμε το κεφάλι μας στον τοίχο.
Ζωή Παρασίδη
Στηρίζουμε τον δημιουργικό χλευασμό σε ακροδεξιούς, σαν αυτόν που επιφύλαξαν πολίτες στον νέο υπουργό Εσωτερικών της Ιταλίας και ηγέτη της Λέγκας του Βορρά, Ματέο Σαλβίνι, στο αεροδρόμιο της Ρώμης τραγουδώντας του το Bella Ciao.
https://www.youtube.com/watch?v=oLFfBTigcjU
Η ΕΛ.ΑΣ αποκλείει τα τρανς άτομα από προκήρυξη για τις Σχολές Αξιωματικών και Αστυφυλάκων. Στον Ενδεικτικό Πίνακα των Κυριοτέρων Νοσημάτων και Σωματικών Ατελειών που αποκλείουν άμεσα άτομα από τη διαδικασία, στις ψυχικές παθήσεις αναφέρονται μεταξύ άλλων και οι «ψυχοσεξουαλικές διαταραχές (όπως η διαταραχή ταυτότητος φύλου)».
Ελένη Τζαννάτου
Δίσκοι υπάρχουν:
Είναι όμως και κάποιοι από τους ήδη υπάρχοντες που παρά τη φιλότιμη προσπάθεια, καλό είναι να μην πειράζονται:
Τζούλια Τσιακίρη
La mer ήγουν η θάλασσα. Φωτογραφία: Henri Lartigue.
Δραματικές εξελίξεις στα οβραίικα της Ρώμης, τη μικρή γειτονιά γύρω από τη Via del Portico d’Ottavia που είναι γνωστή και σαν “Γκέτο” . Εδώ και εκατοντάδες χρόνια, από το 1600, σερβίρεται εκεί ένας ανήκουστος μεζές που αποκαλείται Carciofo alla Giudia και είναι αγκινάρα ολόκληρη τηγανητή σε καφτό λάδι. Όμως ο μεγάλος ραβίνος Yitzhak Arazi στο Ισραήλ, με ευθύνη σε θέματα ορθόδοξης διατροφής εβραϊκής, χαρακτήρισε ξάφνου την αγκινάρα αυτή non kosher τροφή, ακατάλληλη δηλαδή για τη φυλή του γιατί ναι μεν η αγκινάρα είναι φυτό αλλά μέσα στα αμαρτωλά της στήθια μπορεί να κρύβει έντομα η σκουληκάκια ανευλόγητα και ανεπρόκοπα. Έγινε χαμός στα κοινωνικά δίκτυα, Je suis carciofo κράζαν όλοι, και νίκησε ο τουρισμός: στη Ρώμη του ραβίνου δεν του πέρασε και στο Μιλάνο ο αγώνας συνεχίζεται. Αυτός ο μπελάς δεν μας αφορά αλλά δεν βλάπτει να είμαστε ενήμεροι, ποτέ δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει.
