Το πρωινό σήμερα είναι σχεδόν ύπουλο. Περπατώ ατέλειωτα για να φτάσω στο μαγαζί, περνώντας εμπόδια, πηδώντας οδοφράγματα, ξεκινώντας εσωτερικές και προσωπικές επαναστάσεις, κοιτώντας τα χιόνια πέρα στον Ταύγετο που ναι μεν θυμίζει πυραμίδα αλλά δεν είναι φτιαγμένη από τους Λάκωνες πολεμιστές και φιλόσοφους αλλά μάλλον τυχαία. Στα δεξιά μου μετά από ένα περίπτερο ένας περίεργος τύπος πουλάει στα κρυφά και με φόβο της αστυνομίας φέτες κατακόκκινο και δροσερό πεπόνι και λίγο πιο πέρα μια πανέμορφη νεαρή γυναίκα, προκλητικά ντυμένη, συμπληρώνει υπεύθυνες δηλώσεις για αόμματους και αναλφάβητους με μία ξεχασμένη πένα ΜοΜπλαν που φαίνεται παράταιρη με την κοπέλα, το στενό, το σύμπαν, τη γειτονιά, τον πλανήτη και γενικά με το χωροχρονικό συνεχές που αναγνωρίζουμε πλέον ως πραγματικότητα, ενώ εγώ περπατώντας ακόμα πιο δυνατά περνάω από διάφορα σκοτεινά τυροπιτάδικα που πουλάνε μοσχαράκι κοκκινιστό, γκιουβέτσι, μπριάμ και σνίτσελ και παγωτά , οτιδήποτε άλλο εκτός από δυνατούς φραπέδες που χρειάζονται οπωσδήποτε αυτή την ώρα, και από γυαλιά ηλίου που θα χρειαστούν σχεδόν νομοτελειακά λίγο αργότερα. Έχω σχεδόν φτάσει και είμαι σχεδόν κουρασμένος. Αλλά ο κόσμος συνεχίζει και υπάρχει, πεισματικά, πέρα από τα δικά μας σχεδόν και σίγουρα ανεξάρτητος από το σνίτσελ, το γκιουβέτσι και τα χρωματιστά Μαρκάλεν. Οι αδυσώπητοι νόμοι της ζωής αψηφούν ακόμα και την αγέρωχη φέτα Τυρνάβου, ας το μάθουμε.
