Η Emma Goldman, πρότυπο γυναίκας, επαναστάτριας, συγγραφέως, φεμινίστριας, αναρχικής, έχει γραφτεί στην ιστορία και ένας από τους λόγους είναι ένα δημοφιλές ρητό που της αποδόθηκε: «Αν δεν μπορώ να χορέψω, δεν θέλω να είμαι μέρος της επανάστασής σας». Η ατάκα αυτή έχει σημαδέψει γενιές και γενιές, έχει τυπωθεί σε μπλουζάκια, έχει γραφτεί σε αμέτρητα τετράδια. Στην αυτοβιογραφία της, το “Living My Life”, έγραφε το 1931 ότι στους χορούς είναι η πιο χαρούμενη και ακούραστη όλων και μια φορά ένα αγόρι της είπε ότι δεν άρμοζε σε μία ταραχοποιό να χορεύει κι ότι η ελαφρότητα αυτή δεν ταιριάζει σε κάποιον που είναι στο δρόμο να αποτελέσει κυρίαρχη φιγούρα του αναρχικού κινήματος. Η απάντησή της -αφού έδιωξε τον νεαρό- ήταν:
«Δεν πίστευα ότι ο Αγώνας που αντιπροσωπεύει ένα όμορφο ιδανικό, την αναρχία, την απελευθέρωση και την ελευθερία από τις συμβάσεις και τις προκαταλήψεις, θα έπρεπε να απαιτεί την άρνηση της ζωής και της χαράς. Επέμεινα ότι ο Αγώνας μας δεν μπορούσε να περιμένει από μένα να γίνω καλόγρια και ότι το κίνημα δεν έπρεπε να μετατραπεί σε μοναστήρι. Αν σήμαινε αυτό, τότε δεν το ήθελα. “Θέλω την ελευθερία, το δικαίωμα στην αυτοέκφραση, το δικαίωμα όλων σε όμορφα, λαμπερά πράγματα”».
Έναν αιώνα μετά, παλεύουμε με τον συντηρητισμό, όχι μόνο ατα καταφανώς συντηρητικά κομμάτια της κοινωνίας, αλλά και στα λεγόμενα προοδευτικά κομμάτια της, τα αναρχικά, όσα θέλουν να πατάξουν την πατριαρχία και τις καταπιέσεις της, όσα θέλουν μια κοινωνία αταξική, μακριά από ανισότητες, όσα εν πάση περιπτώσει ονειρεύονται έναν άλλο κόσμο, έναν κόσμο δίκαιο και ισότιμο. Το 2009 τόνιζαν οι Riot Girls στο κείμενο με τίτλο Αρχίδια εξέγερση σύντροφοι: «Η αντίδραση αρκετών συντροφισσών απέναντι στο σύνθημα “μπάτσοι-μουνιά σκοτώνετε παιδιά”, έβγαλε τους αρχι-εαακίτες που το φώναζαν περήφανα από την ντουντούκα έξω από τα ρούχα τους. Όσες ήμασταν εκεί υποστηρίζαμε ότι το σύνθημα είναι τελείως αντιδραστικό και μισογύνικο, και ότι αυτό που λέμε απέναντι στους μπάτσους, δεν είναι ότι είναι μουνιά, αδερφές ή καθυστερημένοι, αλλά ότι είναι ένα μάτσο εθνικιστών στρατόκαυλων, που επιβάλλουν τον Νόμο και την Τάξη, συμμετέχοντας υποτακτικά στο κατασταλτικό μηχανισμό του κράτους, σε αυτό το εγκληματικό σώμα που λέγεται αστυνομία».
Η επανάστασή μας μπορεί να έχει χορό και τραγούδια, glitter και ουράνια τόξα, χαρά και όχι βία
Κι η hello taiwan τραγουδά στο μάτσο σύντροφε: «Με μια μαύρη φόρμα/ σ’ ακούω να βρίζεις μουνιά/ μάτσο σύντροφε/ και με μαύρη χαρά/ χουφτώνεις βυζιά/ μάτσο σύντροφε/ για τη μαύρη σου φωνή/ η συντρόφισσα δεν μπορεί να ακουστεί/ μάτσο σύντροφε/ για τη μαύρη σου στολή/ σε φωνάζω σεξιστή/ μάτσο σύντροφε. Μάτσο σύντροφε δε θέλω τη μαγκιά σου/ στ’ αλήθεια μ’ αηδιάζει η μαύρη ευγένειά σου/ δε δίνεται για σένα η μάχη είναι δικιά μας/ δε δίνεται για σένα η μάχη είναι δικιά μας». Έχουν αναρωτηθεί ποτέ οι σύντροφοι για τη ματσίλα που αναδύουν στην ατμόσφαιρα; Την καταπίεση που επιβάλλουν οι ίδιοι απέναντι σε πιο ευάλωτα άτομα; Για να το πούμε απλά, γιατί τόση αλλεργία στο χρώμα και στο σπάσιμο του καρπού και του γοφού;
Το βλέπεις τριγύρω σε κάθε queer ή queer-led διοργάνωση, εκεί που πλημμυρίζει το χρώμα, το glitter, οι φεμινιστικές χειροτεχνίες, οι θηλυκότητες και κάθε τι που τους αφορά, τσουπ!- εμφανίζεται ο μάτσο σύντροφος με το μαύρο μπλουζάκι που θέλει να το παίξει σύμμαχος, αλλά αυτό που συμβαίνει στ’ αλήθεια είναι να σε κοιτάζει περίεργα για το φουξ γουνάκι σου, να συνομιλεί μαζί σου με όρους όχι συμπεριληπτικούς, να σε κάνει να νιώθεις άβολα που είσαι ένα πολύχρωμο πλάσμα, φοράς φούστα και τακούνια και δεν μπορεί να φανταστεί ότι η επανάσταση μπορεί να μοιάζει κάπως έτσι. Ότι η επανάστασή μας μπορεί να έχει χορό και τραγούδια, glitter και ουράνια τόξα, χαρά και όχι βία. Ότι η επανάστασή μας μπορεί να μοιάζει με το Pride και με την επανοικειοποίηση του δημόσιου χώρου με τρόπο διαφορετικό απ’ ό,τι έχεις φανταστεί. Ότι η επανάστασή μας είναι μια καθημερινή πράξη και στάση ζωής.
Για αυτό ο φεμινισμός είναι το πιο ριζοσπαστικό κίνημα αυτήν τη στιγμή. Γιατί κάνει call out σε κάθε μάτσο συμπεριφορά, ακόμη και μέσα στο ίδιο το κίνημα. Γιατί θίγει τις καταπιέσεις των queer γυναικών και μέσα στο ΛΟΑΤΚΙ+ κίνημα, γιατί ακόμη και οι gay άντρες καπελώνουν και καταλαμβάνουν περισσότερο χώρο (και χρόνο) από τις λεσβίες, τις bi, τις pan και queer γυναίκες. Γιατί ακόμη, όταν μιλάμε για Pride, για queerness και δικαιώματα ΛΟΑΤΚΙ+, θα μιλήσουν κατά κύριο λόγο οι άντρες, συμβάλλοντας και σε αυτό το κατά τ’ άλλα προοδευτικό συγκείμενο στην αορατοποίηση των γυναικών. Για αυτό χρειάζεται ριζοσπαστικός φεμινισμός. Μέχρι θηλυκότητες και γυναίκες να βγαίνουν μπροστά και να ακούγονται, μέχρι όλα τα χρώματα της ίριδας να θεωρούνται εξίσου σοβαρά και άξια προσοχής, μέχρι η πολύχρωμη επανάσταση να γίνει καθημερινότητα.
Όπως είπε ο Ody Icon από την σκηνή του Athens Pride 2022 στην κατάμεστη πλατεία Συντάγματος: «Μακάρι η Αθήνα να ήξερε τι χάνει τις υπόλοιπες 364 μέρες τον χρόνο από αυτή την ενέργεια κι αυτή την ομορφιά» και τραγούδησε το νέο κομμάτι που έγραψε σαν φόρο τιμής σε όλα εκείνα τα παιδιά, τον Ζακ/Ζάκι, τη Δήμητρα της Λέσβου, την τρανς γυναίκα στη Θεσσαλονίκη που ήταν για μέρες στα αζήτητα στο νεκροτομείο και σε όσ@ περπατάνε με φόβο ακόμα στο πεζοδρόμιο, το “We cry at night”. Παίρνοντας ως αφορμή τον χαρακτηριστικό στίχο “Because the night belongs to the queers”, θα προσθέσω με πολύ bold γράμματα:
Because the revolution belongs to the queers.
https://www.youtube.com/watch?v=A1ZS622W5co
