Κάποτε είχα διαβάσει ένα κείμενο σε κάποιο free press που μιλούσε για τα παράλληλα σύμπαντα της καθημερινότητας μας. Αυτός που συναντάμε συχνά στο περίπτερο της γειτονιάς μας. Αυτός που μας φτιάχνει χυμό πορτοκάλι κάθε πρωί στο καφέ απέναντι από το γραφείο μας. Η κοπέλα που πηγαίνει στο ίδιο μπαρ μ’ εμάς αλλά δεν την έχουμε γνωρίσει ποτέ. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι και πολλοί περισσότεροι αποτελούν ένα παράλληλο σύμπαν στη ζωή μας. Σκέφτονται, αισθάνονται, υπάρχουν δίπλα μας, αλλά ποτέ δεν έτυχε να τους γνωρίσουμε και να μάθουμε τι ακριβώς συμβαίνει στη δική τους ζωή. Η Στέλλα Κάσδαγλη λοιπόν ήταν ένας από τους ανθρώπους που για μένα ανήκε στην κατηγορία «παράλληλο σύμπαν» όταν πήγαινα λύκειο. Ήξερα ότι τη λένε Στέλλα, ότι μένει απέναντι από το σχολείο μας, ότι είναι καινούρια. Ποτέ δεν έτυχε να κάνουμε παρέα. Την έβλεπα αλλά δεν είχα ιδέα ποια στ’ αλήθεια είναι. Δεν φανταζόμουν τι συνέβαινε στο δικό της σύμπαν, όταν συναντιόμασταν στο προαύλιο, στην παρέλαση, στην πλατεία, σε κάποιο σχολικό πάρτι. Και αυτό συνεχίστηκε για πολλά χρόνια ακόμη γιατί με την Στέλλα σπουδάσαμε στο ίδιο Πανεπιστήμιο και μετά ακολουθήσουμε και το ίδιο επάγγελμα. Συναντιόμασταν σε αμφιθέατρα, σε ασανσέρ, σε meeting αλλά πάντα παρέμενε για μένα στην κατηγορία των ανθρώπων «παράλληλο σύμπαν».
Έμαθα πολύ αργά την μικρή της ιστορία. Δεν μπορούσα ποτέ να φανταστώ τι έκρυβε από μέσα η «ευάλωτη» και αέρινη όψη που αντίκριζα τόσα χρόνια τυχαία… Σήμερα λοιπόν που ξέρω, χαίρομαι πολύ που είμαι στη θέση να την παρουσιάζω ως συγγραφέα πια και να της ζητάω να μου αφηγηθεί και γραπτώς τα επώδυνα αλλά ανεκτίμητα βιώματα της, που της έδωσαν πλούσιο υλικό για να έχει υπογράψει ήδη δύο βιβλία. Το «Ήθελα κάπου να χωρέσω» μάλιστα μόλις εκδόθηκε για τρίτη φορά. Αυτή είναι και η αφορμή που μας γράφει σήμερα λίγα λόγια για την περιπέτεια της, πρώτα ως μαθήτρια και έπειτα ως συγγραφέας.
«Υπήρξα ανορεξική από τα 15 μέχρι περίπου τα 18 μου, αν υποθέσουμε ότι μπορεί κανείς να ορίσει με σχετική ακρίβεια το πού η ανορεξία σταματάει να γίνεται επικίνδυνη πάθηση και γίνεται απλώς μία διαχειρίσιμη τάση. Από τη στιγμή που έγινε ξεκάθαρο μέσα μου ότι θα κάνω ό,τι περνάει από το χέρι μου για να μην ξαναγυρίσω ποτέ στους 40 σφυγμούς το λεπτό και στην απελπισία αυτής της αρρώστιας, η τάση μου ήταν να μιλάω πολύ ανοιχτά γι’ αυτή την εμπειρία, εν μέρει ίσως για να ξορκίσω το δικό μου φόβο, εν μέρει και για να μοιραστώ αυτό που έμαθα, με την ελπίδα ότι ίσως φανεί χρήσιμο σε κάποιον.
Υπήρξαν περίοδοι, αργότερα, που είχα πολύ μεγάλη επιθυμία να δουλέψω με ανορεξικούς εφήβους, να βοηθήσω εθελοντικά σε κάποιο από τα θεραπευτικά προγράμματα που λειτουργούσαν εντός ή εκτός νοσοκομείων. Αλλά η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν ένιωθα αρκετά έτοιμη –ίσως να μην έπρεπε κιόλας. Ποτέ δεν έφτανα στο σημείο να κάνω το βήμα κι αυτό πάντα με πονούσε πολύ, γιατί πραγματικά ήθελα να συνεισφέρω κάπως.
Πριν από τέσσερα χρόνια, όταν έμεινα έγκυος στην κόρη μου, έκανα κάτι που δεν πίστευα ότι μπορώ να κάνω ποτέ: έγραψα το πρώτο μου βιβλίο. Η αλήθεια είναι ότι το έγραψα λίγο κατά λάθος και λίγο κρυφά από τον εαυτό μου, με την έννοια ότι το έγραψα κεφάλαιο-κεφάλαιο, σαν μπλογκ, κι έτσι ποτέ δεν τρομοκρατήθηκα από τη σκέψη ότι «έχω ξεκινήσει να γράφω ένα βιβλίο».
Όταν, το «λάθος» έγινε πραγματικότητα και το βιβλίο κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Πατάκη και το έπιασα στα χέρια μου και είδα ότι ο κόσμος το διάβαζε και μου έλεγε καλά λόγια γι’ αυτό, τότε και μόνο τότε άρχισα να σκέφτομαι ότι ίσως, αφού συνέβη μία φορά, να μπορώ να το κάνω να συμβεί και δεύτερη. Φανερά αυτή τη φορά. Και η σκέψη που ακολούθησε αμέσως ήταν πως, αν επρόκειτο να γράψω και ένα δεύτερο βιβλίο, αυτό θα ήθελα να έχει σχέση με την ανορεξία, με τη δική μου περιπέτεια, που ήθελα να τη βγάλω εκεί έξω για να τη χρησιμοποιήσει ο καθένας όπως έχει ανάγκη.
Δεν ήθελα όμως να γράψω τη δική μου ιστορία. Κι επίσης, αρχίζοντας το γράψιμο, συνειδητοποίησα ότι δεν ήθελα να διηγηθώ ούτε μία «τυπική» ιστορία εφηβικής ψυχογενούς ανορεξίας, προσπαθώντας να χωρέσω μέσα όλα τα απαραίτητα συμπτώματα και όλες τις συνηθισμένες αιτίες κι ένα πολύ εύκολο και κάπως διδακτικό happy end. Ήθελα να ενώσω τις αναμνήσεις μου και τα μαθήματά μου σε μια ιστορία που δε συνέβη σε μένα, αλλά θα μπορούσε, πραγματικά θα μπορούσε, να συμβεί σε ένα παιδί του 2013, που ζει την οικονομική κρίση, ζει μέσα στο ίντερνετ και στα social media και αναζητά μηχανισμούς για να αντιμετωπίσει όλα τα καινούρια προβλήματα που συναντάει στην εποχή του.
Και το έκανα. Μου πήρε πολλούς μήνες, πολλά βράδια που πέρασα κλαίγοντας πιστεύοντας ότι ποτέ δε θα τα καταφέρω, πολλές δύσκολες αναμνήσεις, πάρα πολλές, πολλά σβησίματα και πισωγυρίσματα, όμως να τελικά που συνέβη και δεύτερη φορά: έγραψα ένα βιβλίο. Και τελειώνοντάς το κέρδισα το στοίχημα που είχα βάλει με τον εαυτό μου, που έλεγε ότι μόνο αν καταφέρω να γράψω αυτό το βιβλίο, να βάλω σε μια ιστορία και σε μια σειρά τα πράγματα που θέλω να πω για την ανορεξία, τότε και μόνο τότε ίσως να υπάρξει και τρίτη και τέταρτη και εικοστή φορά για μένα».
Η τρίτη έκδοση του βιβλίου «Ήθελα μόνο να χωρέσω» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη// ithelamono.gr
Το βιβλίο «κοιλίτσα.com, Ημερολόγιο μιας εγκυμοσύνης» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη // koilitsa.com
