Οι Bazooka, αυτή η υπέροχη μουσική παρέα που ήρθε στην Αθήνα από τον Βόλο πριν πολλά χρόνια και πλαισιώνεται από τον Ξάνθο Παπανικολάου, τον Γιάννη Βούλγαρη, τον Άρη Ράμμο, τον Bill Ζελέπη και τον Πάνο Παπανικολάου, καταφέρνουν και πάλι κάτι πραγματικά δυνατό, κυρίως σε μία εποχή που οι κλειστοφοβικές καταστάσεις και τα συναισθήματα ματαιότητας τείνουν να γιγαντώνονται.
Ποιο είναι αυτό; Το γεγονός ότι καταφέρνουν να δίνουν στη μιζέρια μας μια νότα αισιοδοξίας, χωρίς αυταπάτες και ψεύτικες υποσχέσεις, όπως συμβαίνει σε άλλους μουσικούς κόσμους. Και από αυτή την άποψη, ο τίτλος του νέου, τέταρτου άλμπουμ τους “Κάπου αλλού”, ταιριάζει απόλυτα στο συγκρότημα που βρίσκεται μακριά από αυτούς τους κόσμους.
Παρατηρητές της εποχής μας χωρίς να μασάνε τα λόγια τους, έχουν την ευχέρεια να δένουν αυτά τα λόγια με μουσικές που σε βγάζουν από οποιαδήποτε κατάθλιψη μπορεί να καραδοκεί στη γωνία.
Αυτό δεν είναι άλλωστε το χαρακτηριστικό της πανκ κουλτούρας; Αυτό δεν έκαναν κάποτε και οι The Clash (ανάμεσα σε πολλούς άλλους); Να σχολιάζουν όλα τα άδικα και τα δεινά μιας εποχής, ντύνοντας τα κατηγορώ τους με ήχους που κάνουν το σώμα να εγερθεί, να αντιδράσει, να μην πέσει στη λήθη.
Αυτό συμβαίνει και με το “Κάπου αλλού” το οποίο κυκλοφόρησε πρόσφατα και θα το παρουσιάσουν ζωντανά στο Gagarin 205 Live Music Space το Σάββατο 19 Νοεμβρίου. Το artwork επέλεξε και καθοδήγησε η Πέννυ Λιαρομάτη από τον Ben Montero και όλα αυτά που επιπλέουν έχουν για τον καθένα μας τη δική του σύνδεση και ερμηνεία.
Δέκα τραγούδια, δέκα μελωδικοί δρόμοι σε λίγο πιο πειραματικά μονοπάτια, με μια τρελιάρικη, αναπτερωτική διάθεση να δένει αρμονικά με τους στίχους που φωτογραφίζουν μια δυστοπική καθημερινότητα. Και ένα στουντιακό αποτέλεσμα που αντικατοπτρίζει απόλυτα τη συναυλιακή ενέργεια της μπάντας.
Μιλώντας με τον Ξάνθο λίγες μέρες πριν το επερχόμενο live τους, υπήρχε στο μυαλό μου η απορία για το αν ο στίχος “Αναρωτιέμαι πώς στο διάολο κατέληξα εδώ” του ομότιτλου κομματιού, έχει απαντηθεί μέσα τους. Και όπως είναι λογικό τον ρώτησα αν μπορεί να μου πει πώς καταλήξαμε εδώ.
«Η αλήθεια είναι ότι δεν έχουμε μία συγκεκριμένη απάντηση στο ερώτημα. Γνωρίζουμε ότι αυτό που συμβαίνει τα τελευταία χρόνια στον δυτικό κόσμο είναι μια επανάληψη των λαθών μας ως ανθρωπότητα και ως άνθρωποι σε ατομικό επίπεδο και αυτό ίσως να δείχνει ότι ζούμε χωρίς να αξιολογούμε το παρελθόν, αλλά σίγουρα ακόμα “αναρωτιέμαι πώς στο διάολο κατέληξα εδώ”».
Οι στίχοι του άλμπουμ αντανακλούν σημεία της εποχής: «Με χίλια τρέχω γκόμενες έχω, το μίσος στάζει μα δεν με νοιάζει, η πραγματικότητα είναι βαριά μα ούτε στα όνειρα δεν είμαι καλά….θέλω μια προεδρική φρουρά τα βράδια να με φυλά μα δεν έχω λεφτά, ο κόσμος μπήκε σε κλουβί… κανείς δεν θυμάται τι θα πει μια όμορφη ζωή». Η κουβέντα πήγε στην τωρινή πραγματικότητα και για το πώς θα το τουμπάρουμε όλο αυτό.
«Η τωρινή πραγματικότητα για πολλούς νέους ανθρώπους είναι ότι δυσκολεύονται να πληρώσουν το ενοίκιο, αν καταφέρουν να βρουν δουλειά. Ακόμα ότι μας έχουν πρήξει με τα ιδεώδη του νεοφιλελευθερισμού όπου δήθεν ο καθένας μας μπορεί να τα καταφέρει μόνος του. Αλλά αυτό είναι μία αυταπάτη διότι δεν υπάρχουν ίσες ευκαιρίες. Επίσης έχει εκτροχιαστεί η βία με κύρια εκδήλωση της τους πολέμους που γίνονται δίπλα μας και παραδίπλα μας. Παρ’ όλα αυτά ποτέ μια πραγματικότητα δεν είναι μόνο αρνητική. Είμαστε ζωντανοί και όσο ζούμε μπορούμε να αξιοποιήσουμε τον χρόνο μας για να δημιουργήσουμε και όχι να καταστρέφουμε τους εαυτούς μας και την φύση».
Από την προηγούμενη κυκλοφορία του συγκροτήματος το 2019 μέχρι τώρα έχουν αλλάξει πολλά γύρω μας. Τρία χρόνια γεμάτα ανατροπές. Κάποιοι ένιωσαν ότι δεν υπήρχε κινητήριος δύναμη για σχέδια και για άλλους ήταν περισσότερο δημιουργικά. Αναμφίβολα οι ίδιοι ανήκουν στη δεύτερη κατηγορία, κρίνοντας από τον δίσκο.
«Η αλήθεια είναι ότι αυτά τα τρία χρόνια για τους μουσικούς ήταν αρκετά δύσκολα. Ο εγκλεισμός και η παύση των συναυλιών, η έλλειψη οικονομικών πόρων μάς στρέσαραν. Από την άλλη είχαμε χρόνο για να επανατοποθετηθούμε στις ζωές μας και να προκύψει ο καινούργιος δίσκος. Όσον αφορά την ανάγκη για δημιουργία είναι κάτι που δεν έχει σταματήσει, για να ξεκινήσει. Στο στούντιο μπήκαμε για να γράψουμε όταν ήταν έτοιμο το υλικό μας».
Το live στο Gagarin 205 προβλέπεται να είναι μια ακόμα γιορτή, από αυτές που μας έχουν συνηθίσει οι Bazooka να περνάμε μαζί τους. Και ο δίσκος είναι ένα από τα στοιχεία που το προμηνύουν αυτό. «Δώσαμε ιδιαίτερη βαρύτητα, πέρα από την σύνθεση, στην ενορχήστρωση και την παραγωγή των τραγουδιών ώστε να είναι ένα album για ευχάριστη ακρόαση».
Η ηχογράφηση του ¨Κάπου Αλλού” έγινε από τους αδερφούς Μπουρνά (Θεόδωρος και Άγγελος) στο στούντιο Arkadikon στη Θεσσαλονίκη. Όταν ρώτησα τον Ξάνθο αν στη συναυλία για την παρουσίαση του δίσκου θα υπάρξουν εκπλήξεις, μου απάντησε: «Οι εκπλήξεις δεν λέγονται». Και αυτό από μόνο του υπόσχεται κάτι.
![[Και όσο γλυκαίνω από τις θύμησες και τις τριανταφυλλιές], του Χρήστου Πυθαρά](https://popaganda.gr/wp-content/uploads/2019/02/14991378_1630575106968289_6100419817607109380_o-300x200.jpg)
