Ο Τομ Κρουζ κρατάει την υπόσχεσή του για ασυναγώνιστη δράση στο Επικίνδυνη Αποστολή – Θανάσιμη Εκδίκηση Μέρος Πρώτο

Λίγα λεπτά μετά την απρόσμενα επίκαιρη έναρξη του Επικίνδυνη Αποστολή – Θανάσιμη Εκδίκηση Μέρος Πρώτο, με ένα υποβρύχιο που γίνεται τάφος των επιβατών του στο βυθό (τουλάχιστον ήταν ρώσικο και υπερσύγχρονο, όχι ένα κουτάκι Kinder έκπληξη όπως των άτυχων τουριστών του Τιτανικού), πέφτουν οι γνώριμοι τίτλοι αρχής, με πρώτη απ΄όλους τη σχεδόν βιβλική υπενθύμιση/προειδοποίηση/επιβεβαίωση: “a Tom Cruise production”. Γιατί μπορεί γι’αυτό το μπλοκμπάστερ να δουλεύουν χιλιάδες επαγγελματίες και το όνομα του σκηνοθέτη να είναι κάποιο άλλο (Κρίστοφερ Μακουάρι, ο βραβευμένος με Όσκαρ σεναριογράφος του Συνήθεις Ύποπτοι που πλέον αποτελεί το δεξί χέρι του Τομ Κρουζ), αλλά ο,τιδήποτε συμβαίνει μέσα και πέρα από την οθόνη προκύπτει από το όραμα και την οριακά αυτοκτονική φιλοδοξία του Τελευταίου Movie Star. Τι περιλαμβάνει μια “παραγωγή του Τομ Κρουζ” εν έτει 2023; Περιπέτειες σε ταξιδιωτικές τοποθεσίες που συναγωνίζονται εκείνες του Τζέιμς Μποντ, την τεχνητή νοημοσύνη ως τον Μεγάλο Κακό της ταινίας, ανέραστα φλερτ και, φυσικά, ασύλληπτες σκηνές δράσης που επιμένει να πραγματοποιεί ο ίδιος ο Κρουζ χωρίς κασκαντέρ. Στην ουσία του, όμως, το franchise έχει ευθυγραμμιστεί πλέον τόσο με την προσωπικότητα του διάσημου πρωταγωνιστή του που ασφυκτιά μέσα στο αυστηρά οριοθετημένο (όσο συναρπαστικό και πρωτότυπο κι αν είναι) θέαμα.

Στη νέα ταινία, ο Ίθαν Χαντ (Κρουζ) και η ομάδα του (Βινγκ Ρέιμς, Σάιμον Πεγκ) έχουν να αντιμετωπίσουν μια αόρατη απειλή που –βεβαίως– βάζει σε κίνδυνο όλο τον πλανήτη: δεν θα μπορούσε να είναι κάτι που να φωνάζει πιο πολύ “2023” από ένα παντοδύναμο μοντέλο τεχνητής νοημοσύνης, που συλλέγει και επεξεργάζεται έναν τρομακτικό όγκο γνώσης και τον χρησιμοποιεί για να υποδουλώσει την ανθρωπότητα. Όλα αυτά με τη μορφή ενός κλειδιού που είναι σπασμένο σε δύο κομμάτια και το οποίο διεκδικούν ένας δολοφόνος από το παρελθόν του Χαντ (Εσάι Μοράλες), η πρώην ερωμένη του (Ρεμπέκα Φέργκιουσον), ο διευθυντής της CIA (Χένρι Τσέρνι), η Λευκή Χήρα από την προηγούμενη ταινία (Βανέσα Κίρμπι) και, άθελά της, μια ανυποψίαστη αλλά ικανότατη κλέφτρα (Χέιλι Άτγουελ). Εξαιτίας της καθυστέρησης της κυκλοφορίας της λόγω της πανδημίας, αλλά και της πρόσβασης στα ριψοκίνδυνα γυρίσματα που απέκτησαν τεράστια δημοσιότητα τα τελευταία χρόνια, η ίδια η παρακολούθηση της ταινίας συνοδεύεται από μια αίσθηση ανυπομονησίας και ένα είδος high: η πολυσυζητημένη δράση της είναι τόσο άψογη, συναρπαστική και χορταστική που όποτε δεν συμβαίνει στην οθόνη κάτι που θα κάνει το κεφάλι σου να εκραγεί, το αναζητάς και αναγκάζεσαι να προσέξεις την κούφια πλοκή (με έναν ανούσιο θάνατο ακόμα και για τα δεδομένα μιας τέτοιας εξωπραγματικής ιστορίας) και τη χαρισματική αλλά και απρόσιτη κεντρική φιγούρα. 

Παρά την υπερέκθεσή του, ο Κρουζ εξέπεμπε πάντα ένα μυστήριο, αλλά η επαγγελματική του πορεία, που περιελάμβανε μια υγιή ισορροπία ανάμεσα στο καλλιτεχνικό και το εμπορικό, αντιστάθμιζε οποιεσδήποτε αμφιβολίες μπορεί να γεννούσε η προσωπική του ζωή ή η αιώνια αφοσίωσή του σε μια από τις χειρότερες αιρέσεις του πλανήτη. Μετά από μια σειρά ταπεινώσεων και αποτυχιών (από το αξέχαστο couch jumping και το τρίτο διαζύγιό του ως το false start της Μούμιας), ο Κρουζ μοιάζει να έχει μπει σε αποκλειστική λειτουργία Ψυχαγωγίας: δεν δείχνει να ενδιαφέρεται να ξανασυνεργαστεί με κάποιον κορυφαίο σκηνοθέτη, ούτε καν να κυνηγήσει ένα Όσκαρ – θέλει μόνο να τεντώνει τους όρους του ασφαλιστικού συμβολαίου κάθε νέας παραγωγής δοκιμάζοντας πόσο κοντά στο θάνατο επί τω έργω μπορεί να φτάσει. Ο Ίθαν Χαντ αποτελεί προέκταση αυτής της απόφασης, ως ο απόλυτος ήρωας που υπάρχει μόνο για να σώζει τον πλανήτη και να διαβεβαιώνει τους συνεργάτες του ότι “δεν θα αφήσει να τους συμβεί τίποτα”, ακόμα κι αν αυτό συμβαίνει εις βάρος της προσωπικής του ευτυχίας (ή, σε αυτήν εδώ την ταινία, του χιούμορ). 

Ωστόσο τίποτα από αυτά δεν καταλήγει να επηρεάζει αρνητικά το λόγο ύπαρξης του Επικίνδυνη Αποστολή – Θανάσιμη Εκδίκηση Μέρος Πρώτο. Η ταινία απογειώνεται σε σεκάνς όπως ένα κυνηγητό στα στενάκια της Ρώμης με ένα κίτρινο Fiat πεντακοσαράκι ή κάθε φορά που επαναλαμβάνεται το κλασικό κόλπο με τις ολοπρόσωπες μάσκες (που για κάποιο λόγο ποτέ δεν γίνεται κουραστικό) ή στην κορύφωσή της με το διπλό χτύπημα του πολυδιαφημισμένου άλματος του Κρουζ στο κενό με μια μηχανή και ένα παρατεταμένα επικίνδυνο ταξίδι με τρένο που ξεχειλίζει από αγωνία και ρυθμό. Και επιπλέον, μέσα σε όλο αυτό το υπερθέαμα, η νέα προσθήκη στο καστ βρίσκει χώρο για να κλέψει την παράσταση: η Άτγουελ, με την παιχνιδιάρικη αυτονομία της και τον αέρα παλιομοδίτικης ηρωίδας που είναι ξεφτέρι, αφήνει υπόνοιες για μια σταδιακή ανάληψη αρχηγικών καθηκόντων στο franchise. Αν ισχύει κάτι τέτοιο, σίγουρα αργεί ακόμα, αφού ο Κρουζ δεν δείχνει να θέλει να σταματήσει μέχρι οι δυνάμεις του να τον εγκαταλείψουν, με το δεύτερο μέρος της συγκεκριμένης περιπέτειας να ετοιμάζεται για τις αίθουσες του χρόνου. Θα είναι μια ευπρόσδεκτη άφιξη στο κινηματογραφικό ημερολόγιο, για έναν σταρ που του αρέσει να παίζει με το χρόνο και το θάνατο και ένα κοινό που είναι πρόθυμο να τον ακολουθήσει μέχρι τέλους.