O Chris Cornell, ένας από τους κύριους εκπροσώπους της grunge σκηνής και frontman των Soundgarden και των Audioslave, στις 17 Μαΐου του 2017, ύστερα από live του με τους Soundgarden στο Fox Theater του Detroit, βρέθηκε νεκρός από τις αστυνομικές αρχές με τον λαιμό του τυλιγμένο. Η αιτία του θανάτου κρίθηκε ότι είναι η αυτοκτονία δι’ απαγχονισμού. Ήταν 52 ετών.
Η περισσότερη rock μουσική είναι ηλίθια. Οι στίχοι είναι ηλίθιοι κι αυτοί που τους γράφουν δεν έχουν βάθος. Είναι απλά τραγούδια για επιθετικότητα, σεξ, ναρκωτικά, αλκοόλ, αμάξια, για οτιδήποτε θα έγραφαν οι Deep Purple.
“Lookin California, feeling Minessota”. Ήμουν έτοιμος να σβήσω αυτό τον στίχο όταν τον έγραψα, γιατί ήταν πολύ αυτοβιογραφικός. Τον άφησα κι οι άνθρωποι κάθε φορά στα live τον τραγουδούν περισσότερο από τους άλλους. Μετά από τέσσερα χρόνια ένας τύπος έκανε και μια ταινία με αυτόν τον τίτλο, με την Κάμερον Ντίαζ και τον Κιάνου Ριβς. Αυτό άλλαξε την προοπτική μου. Έγινα πιο punk rock, ανοιγόμουν περισσότερο.
Ο Φρανκ Ζάπα ποτέ δεν ανοίχτηκε. Ήταν ιδιοφυΐα, αλλά και λίγο δειλός.
Είναι εύκολο να κοροϊδεύεις τους άλλους. Για να είσαι, όμως, πραγματικά κυνικός πρέπει να καταλαβαίνεις όλες τις πλευρές.
Δεν είμαι επιρρεπής στην μελαγχολία. Απλώς μέσα από την μουσική βρίσκω διέξοδο γι’ αυτά τα συναισθήματα. Ίσως είμαι απροσάρμοστος.
Ποτέ δεν έκανα αυτά που έκαναν όλοι οι τραγουδιστές, να τρέχω από κλαμπ σε κλαμπ, να είμαι λιώμα σε κοινή θέα. Πάντα περνούσα τον χρόνο με μικρές παρέες σε σπίτια φίλων. Δεν ήμουν σαν τον Λαρς από τους Metallica. Δεν χρειαζόταν να κάνω παρέα με rock stars για να αποδείξω ότι ήμουν ένας από αυτούς.
Μπάντες σαν τους AC/DC και τους Ramones κάνουν ένα μόνο πράγμα. Τους αγαπάω, αλλά δεν είμαι σαν κι αυτούς. Πάντα ήθελα να κάνω πολλά και διαφορετικά.
Το αληθινό πνεύμα του rock ‘n’ roll είναι να κάνεις πράγματα που οι ήρωές σου μπορεί να αμφισβητήσουν. Να μη βαδίζεις εκ του ασφαλούς.
Αν κάποιος σε μια συναυλία κόψει το χέρι του με γυαλί, κανείς δεν θα το θεωρήσει φοβερό. Θα πουν, πρόσεχε μη με λερώσεις. Αυτές είναι παλιές ιστορίες. Εδώ υπάρχει ο Μέριλιν Μάνσον και για να τον ξεπεράσεις θα πρέπει να κόψεις το κεφάλι σου επί σκηνής.
Πριν, είτε με χτύπαγε λεωφορείο είτε καταστρεφόταν ο κόσμος ήταν το ίδιο για μένα. Δεν είναι έτσι πια. Αν πεθάνω, οι κόρες μου θα χάσουν τον πατέρα τους, το να πάθουν όμως αυτές κάτι είναι μια πολύ βαθύτερη αγωνία μου.
Οι περισσότεροι γνήσιοι άνθρωποι έχουν κάτι το αμήχανο πάνω τους. Δεν έχουν τελειοποιήσει τόσο τον εαυτό τους ώστε να μην φαίνονται οι αδυναμίες τους. Ένας φόβος που είχα πάντα ήταν να επιτρέψω στον εαυτό μου να λέει βλακείες. Στο Παρίσι μετά την αποτοξίνωση τον κατανίκησα.
Έπρεπε να ξεπεράσω το κλισέ του εσωστρεφούς, προβληματικού καλλιτέχνη. Ο κόσμος θεωρεί τον Βαν Γκογκ ως το αρχέτυπο αυτού του κλισέ. Αλλά, αυτός ήταν εμμονικός. Ήταν άρρωστος, όχι εξαιτίας της τέχνης του, αλλά επειδή είχε σύφιλη και έπινε αψέντι. Δεν συμφωνώ με την ιδέα ότι πρέπει να υποφέρεις για να δημιουργήσεις τέχνη.
https://www.youtube.com/watch?v=L-2dNOK__oE
Αν ο Κερτ Κομπέιν ζούσε ακόμη έξι μήνες, θα ξεπερνούσε τα προβλήματα που τον έσπρωξαν στην αυτοκτονία. Αλλά τα κατάφερε με την πρώτη.
Ο Άξλ είναι καλός τύπος, αλλά είχε τεράστια επιτυχία, πολύ μικρός για κάποιον που είναι εγωιστής. Νόμιζε ότι έγινε σαν τους Rolling Stones.
Μπορείς να πάρεις την απόφαση να αφήσεις κάποιον άλλο να παίρνει κάποιες αποφάσεις γιατί αυτό είναι προς το δικό σου συμφέρον.
Αν πουλάγαμε 15 εκατομμύρια δίσκους μέσα σε 2 χρόνια, ποιός ξέρει που θα είχα καταντήσει.
Πρέπει να έχεις και αποτυχίες.
