Aλεξάνδρεια, του Γιόαχιμ Σαρτόριους

Α Λ Ε Ξ Α Ν Δ Ρ Ε Ι Α

του Γιόαχιμ Σαρτόριους

Εκεί πίσω καθόταν, σ’ αυτό το μαρμάρινο τραπέζι,

έλεγε ο γέρος σερβιτόρος, κάτω από τους παλιομοδίτικους ανεμιστήρες,

που και τότε ακόμα γύριζαν αργά,

κάτω απ’ αυτό το ταβάνι με γύψινα στολίδια art nouveau,

la vie était confortable: Stanley Beach,

Γλυμενόπουλο, και το χαριτωμένο

μικρό «Ζιζίνια», σινεμά σήμερα,

όπου παιζόταν η Tosca όταν άρχιζε η σαιζόν,

La Bohème και Lohengrin (το αυστηρότερο έργο

του Βάγκνερ τότε αποδεκτό νοτίως της Νεαπόλεως). Εκεί καθό-

ταν, ένας Έλληνας

από τις δεκάδες χιλιάδες Έλληνες

χωρίς να αντιλαμβάνεται μισό εκατομμύριο Αιγύπτιους.

Ζούσε σε μια φανταστική Ευρώπη,

ακινητοποιημένη στον Στράβωνα: «το εκπληκτικότερο

εμπορείο του κατοικημένου κόσμου»,

τώρα μόνο πέτρες και θάλασσα

και ένα αίσθημα της μέγιστης δυνατής εξάντλησης.

από το βιβλίο Αλεξάνδρεια, μετάφραση: Νίκη Μαραγκού, Το Ροδακιό 1999