Γνώρισα την Αντριάνα πρόσφατα σ’ ένα εικαστικό πάρτυ σε μια ταράτσα των Αθηνών. Ένα χαριτωμένο κοκκινομάλλικο κορίτσι, που καθόταν ήσυχα σε μία γωνία παρατηρώντας τον κόσμο γύρω της, χαμογελώντας με όσους την πείραζαν στα ελληνικά. Ανήκει στη ελπιδοφόρα νέα γενιά των Αμερικανών φωτογράφων.
Γεννήθηκε (το 1989) και μεγάλωσε στην Νέα Υόρκη, αλλά σήμερα δεν τη νοσταλγεί καθόλου. Είναι Χριστιαννή Ορθόδοξη. Ο πατέρας της είναι από το Παλέρμο, όπου μιλάνε ελληνικά με πολύ ξεχωριστή προφορά, η ίδια ξέρει να πει μόνο κανά δυό λέξεις που της έχουν μάθει φίλοι. Στο ψηφιδωτό των χωρών που αποτελούν τις βάσεις της έρχεται να προστεθεί τα τελευταία δύο χρόνια και η Αθήνα. Οι περισσότεροι που την συναντούν και μαθαίνουν για την υπερατλαντική της καριέρα ξαφνιάζονται. Στην πορεία εκείνη ευγενικά προσπαθεί να τους εξηγήσει για την (α)συνέχειά της επαγγελματικής πορείας της, στην Αθήνα, να τους μεταφέρει αυτό που βλέπει με τα ξένα της μάτια. Η αλήθεια είναι ότι η Αθήνα, που της φαίνεται αισθητικά απολαυστική, μέσα από τις φωτογραφίες της αποτυπώνεται με υψηλή αισθητική, εικόνα που έρχεται σε αντίθεση με την ωμή ασχήμια που ξεχειλίζει σαν ορμητικός χείμαρρος εδώ κι εκεί.
Τα κλικ της Αντριάνας αντλούν από το φως των παιδικών της χρόνων. Ανακάλυψε πολύ μικρή την έφεσή της στη φωτογραφία. Η οικογένεια της την στήριξε πολύ. Θυμάται το σκοτεινό θάλαμο που δούλευε ο πατέρας της, Μάρκο Γκλαβιάνο, ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα στο χώρο της φωτογραφίας μόδας παγκοσμίως. Μέσα στο στούντιο του πατέρα της μεγάλωσε. Η διαφορά γούστου που έχουν οι δυό τους, την εξέλιξε θετικά. Δεν της αρέσει καθόλου η μόδα. Έχει να κάνει με το ότι θυσιάζεις το γούστο σου για να διαφημίσεις απλώς ένα ρούχο και γενικά δεν της αρέσει να ποζάρει ο άλλος στο φακό. Αγαπά να κλικάρει σε καθημερινά, αυθεντικά πράγματα, καταστάσεις και ανθρώπους.
Στο Γυμνάσιο έκανε εντατικά μαθήματα φωτογραφίας. Μετά συνέχισε στο Μιλάνο για ένα χρόνο, όπου σπόυδασε στη Καλών Τεχνών (αλλά δεν την τελείωσε). Γλυπτική, μαζί με φωτογραφία. Για ένα πράγμα ήταν πάντα σίγουρη, ότι πρέπει να πειραματιστεί με διάφορες φόρμες. Η φωτογραφία της έδωσε αυτό το «εισιτήριο». Η φωτογραφία για την ίδια είναι το απόλυτο εκφραστικό μέσο.
Της αρέσουν οι φωτογραφικές κολλεκτίβες, το να δημιουργείς «διάλογο» μέσα από φωτογραφικές συνεργασίες. Λατρεύει να τραβά φωτογραφίες καλλιτεχνών ενώ δουλεύουν, και γενικά να συνεργάζεται με κόσμο που γνωρίζει καλά κι αισθάνεται οικεία μαζί του. Τώρα τελευταία έχει εμμονή να φωτογραφίζει τα Αθηναικά λόμπυ του ’30 αλλά και τα φυτά που βρίσκει μέσα σ’ αυτά.
Ταξιδεύει πολύ. Κι αισθάνεται πολύ τυχερή.Τα πράγματα που είδε κι έζησε με τη δουλειά της, οποιοδήποτε άλλο επάγγελμα αν έκανε, δε θα τα ζούσε. «Το 2013 ήταν πολύ γεμάτος χρόνος, ίσως η καλύτερη χρονιά της ζωής μου», μου λέει σχεδόν αμέσως μόλις ξεκινάμε την κουβέντα.
«Ταξίδεψα πολύ και δούλεψα για αγαπημένους φίλους. Ταξίδεψα από το Μιλάνο στο Βερολίνο οδικώς κι είχε πολύ πλάκα, όπως επίσης όταν επέστρεψα στην Νέα Υόρκη για μερικούς μήνες το καλοκαίρι. Πήγα ξανά μετά από πάρα πολύ καιρό,είχα την ευκαιρία να συναντήσω παλιούς αλλά και να κάνω νέους φίλους.»
Το κάδρο για αυτήν είναι στα μάτια της, κι έχει μάθει να φωτίζει μέσα από τον φακό. Στην Αθήνα πάλι είναι το φως που σε ενεργοποιεί από μόνο του, ενώ αλλού θα έπρεπε να το «εφεύρεις». Της αρέσει η «κακή ποιότητα» που έχουν οι παλιές φωτογραφίες, στις οποίες φαίνεται ο χρόνος που έχει περάσει επάνω τους. «Έχουν μια ιδιαίτερη πατίνα, που είναι το παρελθόν, οι μνήμες», μου λέει. Σε μια εποχή όπου όλοι κρατάμε μια κάμερα και είμαστε εν δυνάμει φωτογράφοι, η Αντριάνα δίνει έμφαση στο χειροποίητο, για να απομακρυνθεί από τον συρμό και να ξεχωρίσει διά της επιστροφής στα παλιά, στη vintage πλέον αισθητική: την αναλογική εκτύπωση. «Η διαφορά από κάμερα σε κάμερα είναι τεράστια», επισημαίνει το προφανές. Η ίδια έχει καμιά 50αριά κάμερες, αν και χρησιμοποιεί μόνο δυο-τρεις και μία polaroid.
Συνεχίζει να πειραματίζεται, για να καταλήξει στο είδος της φωτογραφίας που της ταιριάζει καλύτερα. Θέλει να κάνει και πολεμικό ρεπορτάζ (όπως η ετεροθαλής αδερφή της), αλλά είναι πολύ δύσκολο για την ίδια λόγω Αμερικανικής υπηκοότητας. Σαν γνήσια Νεοϋορκέζα πιστεύει ότι αργά ή γρήγορα θα καταλήξει πίσω στην γενέτειρά της, αλλά μέχρι τότε θέλει να έχει κάνει και δει όσο το δυνατόν περισσότερα. «Όλοι με κοροιδεύουν, αλλά αν δεν ήμουν επαγγελματίας φωτογράφος θα ήθελα πολύ να μείνω στην Αθήνα και να μάθω να μιλάω καλά τα ελληνικά», λέει κάπως ντροπαλά και με μία γουλιά τελείωνει το πράσινο τσάι της.
ΥΓ. Ο λόγος που θέλησα να μοιραστώ τα συναισθήματά μου για το φωτογραφικό έργο της Αντριάνα Γκλαβιάνο, είναι επειδή πιστεύω ότι η σύγχρονη φωτογραφία που δημιουργεί είναι ιδιαίτερα ευφυής. Αυτές οι λέξεις είναι απλά μια προσωπική ματιά για το έργο της,κάποιες σκέψεις που γεννήθηκαν μέσα από μια σιωπηλή μελέτη των εικόνων της. Υπάρχει επίσης κάτι ιδιαίτερο με τις φωτογραφίες της, που με κάνει να νιώθω μια άμεση σύνδεση με την ίδια, σαν να ήμασταν από πάντα φίλες. Ρίξτε της (τουλάχιστον) μια ματιά και συγρατήστε το όνομά της. Περισσότερη Αντριάνα εδώ.
