O Spyros Rennt θέλει να καταγράφει τις προσωπικές σχέσεις και όχι τα κορμιά με τα οποία κυκλοφορούν οι άνθρωποι

Ο Spyros Rennt ή @spyressence, όπως είναι πιο γνωστός μέσα από τα social media εδώ και χρόνια, καταγράφει τις πιο προσωπικές στιγμές της queer κοινότητας σε όλο τον κόσμο μέσα από τον φακό του. Το φωτογραφικό αποτέλεσμα που βλέπει το κοινό ξεχωρίζει για την αισθητική και τον πολιτικό του χαρακτήρα.

Μετά από δύο βιβλία, πολλά fanzines και συνεργασίες με μερικά από τα μεγαλύτερα περιοδικά του κόσμου, ο Spyros κυκλοφορεί το τρίτο του βιβλίο με τίτλο Corporeal. Με αφορμή την παρουσίαση που θα γίνει την Παρασκευή στο Hyper Hypo, τον κυνηγήσαμε στα νησιά των Κυκλάδων για να του κάνουμε μερικές ερωτήσεις.

Θέλω λίγο να μου πεις για το event της Παρασκευής με τη Βασιλεία Κάγκα. Πώς αποφάσισες να το κάνεις στο Hyper Hypo και πώς το νέο σου βιβλίο “παίρνει ζωή” σε μία παρουσίαση;

Μετά από δύο παρουσιάσεις σε Βερολίνο και Μιλάνο, θα ήταν κρίμα να μην παρουσίαζα το Corporeal στη γενέτειρα μου, την Αθήνα. Το Hyper Hypo είναι ένας πραγματικά υπέροχος χώρος και τα παιδιά που το τρέχουν είναι φίλοι – είχαμε ήδη κάνει μια έκθεση πέρυσι που είχε πάει πολύ καλά. Η Βασιλεία είναι ένας άνθρωπος, με τον οποίο μας συνδέει μια φιλία χρόνων, αλλά εκτός αυτού ξέρει καλά τη δουλειά μου – πολλές φορές έχω συμμετάσχει σε εκθέσεις της. Όλα αυτά κάπως έδεσαν γλυκά και αποφασίσαμε να κάνουμε μια βραδιά παρουσίασης γύρω από μια συζήτηση με την Βασιλεία που θα κινηθεί σε φιλικά/casual πλαίσια, όπως είναι και η σχέση μας. Το γεγονός ότι το event συμβαίνει την 1η Σεπτεμβρίου (για μένα ο καλύτερος μήνας του χρόνου για την Αθήνα) του δίνει και μια γλυκιά end of summer εσάνς.

Τι ξεχωρίζει το Corporeal από τα δύο πρώτα σου βιβλία;

Το νέο βιβλίο εστιάζει περισσότερο στην καταγραφή σχέσεων και προσώπων και λιγότερο σε αυτή καταστάσεων, όπως τα δύο πρώτα. Είναι λιγότερο ωμό, περισσότερο τρυφερό, πιο ώριμο. Και ίσως απευθύνεται σε περισσότερους ανθρώπους πλέον. Ένιωθα ότι τα πρώτα βιβλία απευθύνονταν κυρίως σε γκέι άντρες και δεν το ήθελα αυτό για το νέο βιβλίο.

Πόσο εύκολα μπορείς να βιοποριστείς σαν καλλιτέχνης σε ένα παγκόσμιο καπιταλιστικό πλαίσιο που συχνά παρουσιάζει την τέχνη σαν πολυτέλεια ή σαν χόμπι της αστικής τάξης; Πιστεύεις ότι η τέχνη έχει ταξικό πρόβλημα και δεν δίνει ίσες ευκαιρίες σε καλλιτέχνες από κάθε background;

Θα ήθελα να πω, πριν απαντήσω σε αυτήν την ερώτηση, ότι ως φωτογράφος θεωρώ πως έχω υβριδικό καλλιτεχνικό στάτους, με την έννοια ότι παράλληλα με το προσωπικό «παραδοσιακό» καλλιτεχνικό έργο (δημιουργία βιβλίων, συμμετοχή σε εκθέσεις, πωλήσεις έργων κλπ.) προσλαμβάνομαι για δουλειές από πελάτες (πχ. από φορείς των media ή τον χώρο της μόδας) οπότε ίσως η εμπειρία μου να είναι διαφορετική από αυτή του ζωγράφου, του γλύπτη ή του περφόρμερ. Σχετικά με την ερώτηση, θεωρώ ότι σίγουρα ένας άνθρωπος που πρέπει πρώτα να εξασφαλίσει τα προς τα ζην είναι σε σαφές μειονέκτημα απέναντι στον καλλιτέχνη με το αστικό υπόβαθρο, θα ήθελα ωστόσο να αναφέρω ότι η χώρα καταγωγής είναι και αυτή μια σημαντική παράμετρος. Η Γερμανία, στην οποία ζω, προσφέρει καλά funds σε καλλιτέχνες σε ετήσια βάση – οι Σκανδιναβικές χώρες επίσης. Στην Ελλάδα δεν υπάρχει καμία σχετική στήριξη από κανέναν κρατικό φορέα.

Ανήκεις στην queer κοινότητα, την οποία και φωτογραφίζεις αναδεικνύοντας το queer ταλέντο. Νιώθεις ότι άλλοι καλλιτέχνες που δεν ανήκουν στην κοινότητα κάνουν appropriate το queer βίωμα με τη δουλειά τους και στερούν από queer καλλιτέχνες την ευκαιρία να κερδίσουν τη θέση τους στον καλλιτεχνικό χώρο;

Νομίζω ότι ο κάθε καλλιτέχνης θα πρέπει να μπορεί να δημιουργεί τη δουλειά που θέλει – το θέμα είναι τι ευκαιρίες του δίνονται με βάση την δουλειά αυτή. Αυτό που εννοώ είναι ότι προτιμώ να κρατάω υπόλογους τους εκάστοτε επιμελητές, creative directors, photo editors (στην περίπτωση μου) που δίνουν δουλειά σε ανθρώπους που δεν το αξίζουν για τον χ ή ψ λόγο παρά τους ίδιους τους καλλιτέχνες που κάνουν questionable art.

Ποια είναι τα αγαπημένα σου θέματα και τι θα τραβήξει το βλέμμα σου για να σηκώσεις την κάμερά σου και να πατήσεις το κουμπί;

Αγαπώ να φωτογραφίζω την οικειότητα ανάμεσα στους ανθρώπους – νομίζω ότι είναι κάτι που χαρακτηρίζει σε μεγάλο βαθμό τη δουλειά μου.

Σπύρο, φωτογραφίζεις σε μεγάλο βαθμό γυμνά σώματα. Σε ενδιαφέρουν τα politics γύρω από το σώμα; Θέλεις με τη δουλειά σου να αναδείξεις τα διαφορετικά σώματα και να κάνεις θελκτικά και σώματα που δεν ανήκουν στα παραδοσιακά στερεότυπα που συχνά υπάρχουν και γίνονται glorified στην gay κοινότητα;

Αυτό που επιθυμώ να κάνω με την δουλειά μου, ειδικά στο πλαίσιο του νέου βιβλίου, είναι η καταγραφή των προσωπικών μου σχέσεων, η ουσία και η ξεχωριστή ενέργεια του κάθε ατόμου και όχι το κορμί, με το οποίο κυκλοφορεί στον κόσμο. Κάποιες από τις πιο αγαπημένες μου φωτογραφίες του βιβλίου απεικονίζουν μεγαλύτερα κορμιά. Τα περισσότερα στερεοτυπικά μυώδη αντρικά κορμιά με τα οποία δούλεψα στο βιβλίο ανήκουν σε χορευτές ή ακροβάτες (όπως η φωτογραφία του εξωφύλλου) οι οποίοι δεν πόζαραν απλά, αλλά δημιούργησαν συνθέσεις μεταξύ τους ή με το περιβάλλον δίνοντας περισσότερο weird παρά conventionally ελκυστικά αποτελέσματα.

Θέλω να μου πεις αν σε προβληματίζει η συντηρητικοποίηση της Ευρώπης και της κοινωνίας εν γένει και αν την αναγνωρίζεις ταξιδεύοντας τόσο συχνά και ερχόμενος σε επαφή με καλλιτέχνες από διαφορετικές χώρες;

Είναι δύσκολο να μείνει κάποιος απαθής απέναντι στη στροφή στην συντηρητικοποίηση, κυρίως γιατί νιώθω ότι τα χειρότερα δεν έχουν έρθει ακόμα. Τα νέα από την Ελλάδα είναι ένας σταθερός ζόφος και συγχρόνως στη Γερμανία στην οποία ζω, το ακροδεξιό AFD βρίσκεται σε διαρκή τροχιά ανόδου. Ο σύντροφος μου στο Βερολίνο είναι Ιταλός, άλλη μια χώρα στην οποία ο ακροδεξιός εφιάλτης είναι πραγματικότητα.

Ήσουν και παραμένεις ένα άνθρωπος που βρίσκεται στο επίκεντρο της party σκηνής που αλλάζει συνέχεια. Είναι τα parties/raves ένας χώρος που φαίνονται τα politics κάθε εποχής ή νιώθεις ότι σχετίζονται μόνο με τον ηδονισμό/αισθητισμό για σένα;

Όπως είπες κι εσύ, βγαίνω σε πάρτυ πραγματικά πάρα πολλά χρόνια για να με ενδιαφέρει μόνο το κομμάτι της πρόσκαιρης απόλαυσης. Ειδικά στο Βερολίνο, αλλά και στην Αθήνα, με events όπως το qreclaim, μπορούμε να μιλάμε πλέον για μια κοινότητα. Τα μέλη της εναλλάσσονται αλλά υπάρχει μια βάση, ένας πυρήνας, ένα καρδιοχτύπι. Το γεγονός ότι αυτή η κοινότητα συνήθως έχει queer υπόβαθρο σημαίνει ότι για πολλά άτομα αποτελεί ένα καταφύγιο, ίσως για κάποιους είναι life saving, ειδικά απέναντι στο συντηρητικό κλίμα των ημερών.