Το 1988 ένα από τα πιο εμπορικά electro pop συγκροτήματα της εποχής του, με pop hits στην κάβα του, επιπέδου Such a Shame και βάλε, μπαίνει στην «σπηλιά» του, κοιτάει στα ίσια τους δαίμονες μέσα του και βγάζει ένα άλμπουμ που κανείς δεν περιμένει. Το Spirit of Eden, ένα άλμπουμ 6 αινιγματικών τραγουδιών, κυκλοφορεί εκείνη τη χρονιά και αφήνει κριτικούς και κοινό παγωμένους στην τοποθεσία «αισθαντικές παραινέσεις μετεφηβικής μετατραυματικής ενασχόλησης». Λογικό. Είμαστε στα 80’ς και αυτά δεν συχωρούν εσωστρεφείς παραδοξότητες. Το άλμπουμ δεν ακολούθησε όπως ήταν αναμενόμενο την επιτυχία των εμπορικά πετυχημένων προηγούμενων, παραδόξως όμως δε ξεχάστηκε. Το αντίθετο. Επανεξετάστηκε στο μέλλον. Επαναπροσδιορίστηκε στις επάλξεις των μουσικών κριτικών. Και επανήρθε. Για παράδειγμα στη λίστα με τα 500 καλύτερα άλμπουμ όλων των εποχών (θέση: 95), της πρώην μουσικής εφημερίδας και νυν music site, NME.
Είκοσι τρία χρόνια αργότερα από την «παράξενη» αυτή κατάθεση, ένας Βέλγος σκηνοθέτης, ο Gwenaël Breës, έρχεται να εξηγήσει με ξεκάθαρα γαλλικά, αυτή την κυκλοφορία. Το Talk Talk: In A Silent Way, είναι προφανώς μια ταινία γεμάτη από ποιητικές εξηγήσεις. Για την εποχή πίσω από τη βάτα, για τη μουσική πίσω από τις κουΐντες του Top of the Pops, για τον καλλιτέχνη που ασφυκτικά πίσω από το ποπ περίβλημα του. Γι αυτήν εν ολίγης, την υπέροχη εμβληματική φιγούρα του Mike Hollis. Ο οποίος περιφέρεται πάνω στο μεγάλο πανί με την αυθάδεια της άγριας νιότης. Και την αναστάτωση της υπόγειας ιδιοφυίας του.
Ο Hollis πέθανε πριν δύο χρόνια σε ηλικία 64 ετών και είχε για καλή συντροφιά στους Talk Talk, τους Lee Harris στα ντραμς, Paul Webb στο μπάσο και Simon Brenner στα κίμπορντ. Η χαρακτηριστική ένρινη χροιά της φωνής του, είχε συνοδεύσει ποπ θριάμβους όπως Living in Another World, It’s My Life, Life’s What You Make It, My Foolish Friend (πέραν του ανυπέρβλητου electro pop ύμνου Such a Shame), ενώ εθεωρείτο και ήταν ένας από τους πιο χαρακτηριστικούς βιρτουόζους στο πιάνο. Οι κάποιοι τυχεροί μπορούν να τον (τους) θυμούνται, από την εμφάνιση τους τους, ένα ηλιόλουστο απόγευμα Ιουλίου, στο Καλλιμάρμαρο του 1985. Τότε που το Rock in Athens δοκίμαζε να συστήσει στο Αθηναϊκό κοινό, τη Μουσική Ευρώπη και αυτό αλάλαζε, από οργασμό και ευδαιμονία.
Το φιλμ εμφανίζεται σήμερα, 31 Οκτωβρίου στο London’s Doc’n Roll Film Festival, και θα ακολουθήσει περιοδεία αρχικά σε επιλεγμένα εναλλακτικά σινεμά της αγγλικής ενδοχώρας. Μέχρι να καταλήξει σε κάποια πλατφόρμα παγκόσμιας πρόσβασης, βεβαίως-βεβαίως.
