Αυτός δεν είναι ο Πατ Τζένινγκς (είναι ο πατέρας του)

Ο μεγάλος Πατ Τζένινγκς και ο μικρός.Ο γιος προσπάθησε,αλλά το μόνο που πήρε από τον μπαμπά ήταν το όνομα

Είναι ένας τρόπος να χαντακώσεις το παιδί σου από την αρχή: απηχώντας τη δυτική μοναρχική συνήθεια του εκλεκτού «διάδοχου τέκνου» που κληρονομούσε το όνομα του βασιλιά, υπάρχουν ακόμη ορισμένοι μπαμπάδες που δίνουν στους γιους τους το ίδιο όνομα με το δικό τους. Πέρα από το ματαιόδοξο του πράγματος και τα γραφειοκρατικά μπερδέματα της συνωνυμίας, που φτάνουν ακόμα και στην πιθανότητα για πρόωρη μετακύλιση χρεών, αυτός ο τόσο άμεσος παραλληλισμός του γόνου με τον -συνήθως πλούσιο και διάσημο- γονιό μοιάζει εξ ορισμού φορτικός.

Σε αυτήν την κίνηση προχώρησε το 1979 ο Πατ Τζένινγκς, κορυφαίος γκολκίπερ σε βάθος 20ετίας (1965-1985) στα βρετανικά γήπεδα, δίνοντας το όνομα Πάτρικ στον βλαστό που γέννησε καθώς βρισκόταν στα ντουζένια του, μόνιμος κάτω από τα δοκάρια της old boring Arsenal και της εθνικής ομάδας της Βόρειας Ιρλανδίας. Με τη σύζυγο Έλινορ είχαν ήδη τρεις κόρες. Η οικογένεια έμενε στο Μπόξμπερν, στα βορειονατολικά περίχωρα του Λονδίνου και ο μικρός Πατ είχε στο σχολείο συμμαθητές τούς γιους διάσημων συμπαικτών (Οσβάλντο Αρντίλες, Κρις Χιούτον) και αντιπάλων (Ρέι Κλέμενς) του μπαμπά. Σχεδόν εκβιαστικό ήταν να μπει σ’ έναν παρόμοιο δρόμο, ξεκινώντας από τις ακαδημίες της Τότεναμ, της ομάδας με τα χρώματα της οποίας ο Pat Sr. είχε κυρίως δοξαστεί: εκεί πρωτόπαιξε σε υψηλό επίπεδο, ξεκινώντας από τα 19 του το 1964 ως βασικός, φτάνοντας να καταγράψει συνολικά 472 αγώνες με τους Σπερς, με απόλυτο χαϊλάιτ το γκολ που σημείωσε με απευθείας βολέ στον αγώνα του Charity Shield (Σούπερ-Καπ) του 1967, απέναντι στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.

http://youtu.be/gMRlIoAYh7Y

Αντίθετα με τον Sr., o Jr. δεν είχε ούτε το ύψος (8 πόντους κοντύτερος, 1.75 έναντι 1.83), ούτε το σχεδόν υπερτροφικό μέγεθος των χεριών του μπαμπά, που τον βοήθησαν να καθιερώσει τις αποκρούσεις με το ένα χέρι ως σήμα κατατεθέν του. Γι’ αυτό και το επόμενο βήμα του μικρού από τις ακαδημίες ήταν η ταπεινή και άσημη UCD, η ομάδα του Πανεπιστημίου του Δουβλίνου, η οποία ωστόσο αγωνιζόταν στην 1^η κατηγορία του πρωταθλήματος της Ιρλανδίας, που έτσι κι αλλιώς παίζεται σε ημιεπαγγελματικό επίπεδο. Στην 4^η του σεζόν εκεί (2003) κι ενώ μόλις είχε καταφέρει να καθιερωθεί ως βασική επιλογή στα γκολπόστ, η UCD υποβιβάστηκε κι έτσι ο μικρός Πατ μετακόμισε στην Ντέρι Σίτι, την ομάδα από την ιδιόμορφη περιοχή του (Λόντον)Ντέρι, διαχρονικά «καυτό» σημείο διεκδίκησης ανάμεσα στη Δημοκρατία της Ιρλανδίας και το Ηνωμένο Βασίλειο. Μία από τις καλύτερες ομάδες του ιρλανδικού πρωταθλήματος, η Ντέρι κράτησε τον Jr. για 6 χρόνια, και παρόλο που εκεί ήταν σχεδόν μόνιμα αναπληρωματικός, έζησε τη μεγαλύτερη στιγμή της καριέρας του στον τελικό του Λιγκ Καπ του 2006 απέναντι στη Σέλμπουρν, όπου πέτυχε κάτι εντυπωσιακό: ερχόμενος από τον πάγκο στο 84^ο λεπτό, μετά την αποβολή του βασικού κίπερ, Ντέιβιντ Φορντ και καθώς και η παράταση έληξε 0-0, ο Jr. έπιασε όλα τα πέναλτι στην τελική διαδικασία, χαρίζοντας το τρόπαιο στην Ντέρι και θυμίζοντας κάπως τον Ντουκαντάμ, έστω και κατά πολλές κλίμακες κάτω, αφού ο ρουμάνος τερματοφύλακας της Στεάουα είχε πετύχει κάτι παρόμοιο στον τελικό Πρωταθλητριών του 1986, κόντρα στην Μπαρτσελόνα.

http://youtu.be/A5wrQBWhVv8

Εθισμένος στον ρόλο της ρεζέρβας, ο Jr. έπαιζε συνήθως στα ματς του Λιγκ-Καπ ξεκουράζοντας τον Φορντ, μάλιστα τη σεζόν του θριάμβου (2006) είχε καταφέρει να μη δεχτεί ούτε ένα γκολ στον δρόμο προς τον τελικό. Αμέσως μετά το κατόρθωμά του, ο Τζένινγκς μιλούσε για τη δυσκολία να μπαίνεις ξαφνικά σ’ έναν κρίσιμο αγώνα μην έχοντας σχεδόν καθόλου παιχνίδια για δύο και πλέον χρόνια, την ώρα που ο τότε κόουτς της Ντέρι, Στίβεν Κένι, καλούταν να δικαιολογηθεί: «Είχα υπόψη μου το ρεκόρ του Πατ και ήταν πολύ-πολύ δύσκολη η απόφασή μου να τον κρατήσω στον πάγκο, ο Τζένινγκς είναι αλήθεια εξαιρετικός και δεν υπάρχουν μεγάλες διαφορές με τον Φορντ, απλά ο Ντέιβιντ είναι λιγάκι πιο ψηλός»… Ο απόηχος από τη δόξα εκείνης της βραδιάς στο γήπεδο Μπράντγουελ του Ντέρι και το γεγονός ότι ο Φορντ πήρε μεταγραφή για την Κάρντιφ, έφερε τον Τζένινγκς σε θέση βασικού στο ξεκίνημα της σεζόν του 2007. Τα όνειρά του έφταναν μέχρι και σε κάποια κλήση από τον Λόρι Σάντσεζ, τότε προπονητή της εθνικής της Βόρειας Ιρλανδίας. Ο μικρός Πατ είχε κληθεί στην εθνική ελπίδων το 1999, μην καταφέρνοντας ωστόσο να κάνει έστω ένα ντεμπούτο καθώς έμεινε στη σκιά των Ντέιβιντ Γουέλς και… Ρόι Κάρολ. Το να ξεκινήσει να γράφει συμμετοχές έστω στα 28 του, θα ήταν κάτι, από τη στιγμή που διαχρονικά βάραινε πάνω του η σκιά των 119 διεθνών συμμετοχών του μπαμπά, που περιλάμβαναν και δύο Μουντιάλ (1982, 1986), επίδοση που για την εποχή αποτελούσε παγκόσμιο ρεκόρ.

http://youtu.be/iq3R3HNA0sQ

Ωστόσο η σεζόν εξελίχτηκε απογοητευτικά για τη φιλόδοξη Ντέρι, που από φαβορί κατέληξε τελικά στην 7^η θέση, ενώ ο Τζένινγκς βρέθηκε γρήγορα ξανά στο πάγκο. Η κλήση από τον Σάντσεζ δεν ήρθε ποτέ και από τότε η καριέρα του πήρε την κάτω βόλτα, με ανεπιτυχείς μετακινήσεις σε άλλες ομάδες της ιρλανδικής λίγκας (Σλίγκο Ρόβερς, Σάμροκ Ρόβερς, Γκλέναβον). Στο ντεμπούτο του με την τελευταία μάλιστα, τον Μάρτιο του 2011, κόντρα στην Ντάγκανον, ο Πατ πήγε να διώξει με γροθιά τη μπάλα έπειτα από ένα κόρνερ και την έστειλε απευθείας στα δίχτυα της ομάδας του. Η σεζόν 2012 θα ήταν η τελευταία του σε αγωνιστικό επίπεδο, μάλιστα βρέθηκε έπειτα από πολλά χρόνια σε θέση βασικού, στην ομάδα της β’ κατηγορίας Άθλον Τάουν, πετυχαίνοντας έστω κι έτσι να φτάσει τα 124 παιχνίδια συνολικά στην καριέρα του, ελάχιστα παραπάνω από όσα έπαιξε ο Pat Jennings Sr. μόνο στην εθνική.

To 2013 επέστρεψε στην Ιρλανδική Πρέμιερσιπ, με το ρόλο του προπονητή τερματοφυλάκων της Σεντ Πάτρικς του Δουβλίνου. Ο σοβαρός όμως τραυματισμός του Ντέιβ Ράιαν, ενός από τους δύο κίπερ της ομάδας, τον επανέφερε στη δράση, στο ιδιόμορφο καθεστώς του παίκτη-προπονητή. Η χρονιά εξελισσόταν ανέλπιστα καλά για τους Pats, όπως αποκαλείται χαϊδευτικά η ομάδα με το όνομα του ιεραπόστολου που λατρεύεται σαν άγιος προστάτης της φανατικά Καθολικής Ιρλανδίας. Το ίδιο καλό φάνηκε το φεγγάρι και για τον μικρό Πατ, ακόμα και σε προσωπικό επίπεδο: μπορεί ο μπαμπάς, πέρα από μεγάλος τερματοφύλακας, να αποτέλεσε και fashion icon των 70s χάρη στο α λα Μποτιτσέλι μαλλί και τις φαβορίτες τύπου Ένγκελμπερντ Χάμπερντινκ (το αντίστοιχο του Κόκοτα στο Νησί), ωστόσο ο Junior έκανε ταιριαστό και αρκετά γκλάμορους ζευγάρι με την όμορφη Σάρα Μόρισεϊ, Μις Ιρλανδία του 2006. Τον περασμένο Σεπτέμβριο μάλιστα οι δυο τους ανακοίνωσαν την πρόθεσή τους να παντρευτούν μέσα στο 2014 στην Τοσκάνη. Ένα μήνα αργότερα, στα μέσα Οκτωβρίου, η Σεντ Πάτρικς εξασφάλιζε και μαθηματικά τον τίτλο (η Ιρλανδία ακολουθεί τις λίγκες του ευρωπαϊκού βορρά, άρα το πρωτάθλημα ολοκληρώνεται μέσα σε μία ημερολογιακή χρονιά), 14 χρόνια μετά το τελευταίο της παρόμοιο κατόρθωμα (1999). Μαζί της και ο Πατ Τζένινγκς Τζούνιορ στεφόταν πρωταθλητής για πρώτη φορά στην καριέρα του, έστω κι αν μέχρι την τελευταία αγωνιστική (25/10) δεν είχε αγωνιστεί ούτε λεπτό, συμμετέχοντας ωστόσο σε κάποιες αποστολές ως αναπληρωματικός. Έτσι πήρε πρωτάθλημα και ως παίκτης και ως μέλος του τεχνικού σταφ, τίτλους που λείπουν από το βιογραφικό του μεγάλου Πατ.

Πατ και Πατ Τζένινγκς με τη μελουσα συζυγο του Πατ,Σάρα Μόρισει-καμία σχέση με το Moz !

Την ώρα απονομής του τροπαίου (18 Οκτωβρίου) στο μικρό γηπεδάκι Ρίτσμοντ Παρκ του Δουβλίνου, ο Jr μόλις που διακρινόταν, χωμένος πίσω από τους αλαλάζοντες συμπαίκτες του στα αριστερά της εξέδρας. Ίσως όλα να ήταν διαφορετικά, αν ήταν λιγάκι πιο ψηλός…