Μ’ αρέσουν οι άνθρωποι που είναι ξεχωριστοί. Που προτάσσουν την δική τους σοφία έναντι της δάνειας του politically correct και της έτσι κι αλλιώς απευκταίας του φασισμού. Δεν μπορώ να βλέπω τους πάντες να συγκλίνουν στην υιοθέτηση ιδεών που άλλοι τους πέταξαν και παράλληλα με το πάτημα ενός κουμπιού (αυτοί οι άλλοι) προσανατολίζουν έναν ολόκληρο εσμό ανθρώπων στον φανατισμό. Θέλω τον άνθρωπο ανεξάρτητο, με επιρροές που εκείνος αχειραγώγητα έχει υιοθετήσει. Ναι, είναι μαθηματικά βέβαιο πως μπορούν να παραχθούν αυθόρμητες και πανέμορφες συγκινήσεις και εκτός του πλαισίου της πολιτικής ορθότητας. Η πολιτική ορθότητα δεν επιτρέπει στο ρηξικέλευθο, το νέο, το σπάνιο και το θαυμαστό να εμφανιστούν. Είναι μια άλλη στέρφα γη δίχως καμμιά γονιμότητα να ζωογονήσει μια κίνηση προς ένα καινούργιο καλό.
Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο αντέδρασε σε όλο το κοσμοείδωλο που του πλασάρανε σαν ζωή. Είχε μια φλόγα μέσα του και του ‘φεγγε δρόμους για να αγωνιστεί στενούς και δύσβατους μα μαζί και πολλά υποσχόμενους. Ο MVP μας έμαθε πως στην Ελλάδα όλοι αξίζουμε τα μεγάλα όνειρα κι ας μην τα πραγματώσουμε ποτέ. Η ελληνική κοινωνία, το ξέρω πως ίσως ενοχλήσει αυτό που θα γράψω, είναι γεμάτη στερεότυπα που καθηλώνουν τα μυαλά της σε μια κατάσταση αδράνειας. Και κυρίως ο χριστιανισμός που κατά βάση στην ησυχαστική του μορφή αφορίζει την ζωή και τις έντονες εκδηλώσεις της. Μα είναι η ζωή που πάντα φέρνει, μέσα απ’ τις πολλές κακοτοπιές και όντας και μέσα σ’ αυτές, την πρόοδο, την αλήθεια, την ευημερία. Και είναι πάντα κάποιοι αγωνιστές που διαρρηγνύουν τους θεσμούς και δείχνουν προς την προσωπική απελευθέρωση. Αγωνίζονται κόντρα στο ρεύμα και ας είναι να πνιγούν για τα ιδεώδη τους.
Αυτοί οι κατά κάποιο τρόπο αποκλίνοντες άνθρωποι είναι η ευκαιρία της ανθρωπότητας κάθε φορά για την διαρκή εξέλιξη της. Συνήθως δεν τους χωράει ούτε η εποχή τους και δικαιώνονται μελλοντικά μετά την εκδημία τους. Το παράδειγμα του Έλληνα παίκτη με τη νιγηριανή καταγωγή δεν ήταν απ’ αυτά της υστεροφημίας. Ο Αντετοκούνμπο πίστεψε σ’ ένα δικό του ιερό θέσφατο, στην βουλητική του δύναμη να γίνει παίκτης του NBA , μια πρόβλεψη του ήδη απ’ όταν ήταν έφηβος. Πολλοί γείτονες του σύμφωνα με την μαρτυρία του εξαίρετου φίλου του Γιάννη Τζήκα έβλεπαν τον μπασκετμπολίστα με «αλλήθωρο μάτι». Γιατί πολλές φορές δεν είναι δρόμος σου όπου πατάς. Δρόμος σου είναι όπου σου επιτρέπουν να πατάς.
Γνωρίζω πολλούς ανθρώπους που διατήρησαν αυτή την φλόγα των ονείρων τους άσβεστη. Που σπούδασαν αλλά ποτέ δεν ασχολήθηκαν με το αντικείμενο των σπουδών τους. Που είχαν την εύκολη επιλογή να δημιουργήσουν πράγματα εντός των κανόνων της κοινωνίας και απαρνήθηκαν τα πάντα για την φλόγα τους. Και έδωσαν υγρασία σε εποχές ξηρασίας. Γνωρίζω Έλληνες που αψήφησαν επί χούντας την φυλάκισή τους και πεισμωμένοι σαν από τάξιμο σε θεό συνέχισαν το σπουδαίο έργο τους.
Ποιός μας δεν έχει στο νου του τον Ηλία Πετρόπουλο; Ή πρόσφατα η περίπτωση της Γερμανίδας καπετάνισσας Καρόλα Ρακέτε που πήγε κόντρα στο δίκαιο του Σαλβίνι της Ιταλίας με τον ελλιμενισμό του πλοίου της στη Λαμπεντόυζα. Ένα πλοίο που μετέφερε σαράντα μετανάστες απ’ τη Λιβύη. Πιο χριστιανή και απ’ τους χριστιανούς κληρικούς μας. Πάντα οι πιο ανθρωπιστές θα είναι με θρησκευτικές καταβολές δικών τους θρησκειών και φιλοσοφιών. Το άλλο μεγάλο στοίχημα είναι να μην σφετεριζόμαστε τη λάμψη απ’ το λαμπρό παράδειγμα ετούτων των ανθρώπων. Δεν πρέπει να τραβάμε τους μπροστάρηδες πίσω. Να κάνουμε άσχημο θόρυβο γύρω τους. Μπορούμε να περπατήσουμε τον δικό μας αγώνα μαζί με τους συνοδοιπόρους της δικής μας ζωής. Σ’ αυτούς τους αγώνες δεν λαφυραγωγούμε ούτε ξεπέφτουμε σε αμοραλισμούς. Γενναία περνάμε από ζώνες πυρός έχοντας για απαντοχή κάποιο φαινόμενο πυροβασίας μας.
Και πέρα απ’ όλα αυτά τα πρότυπα μιας ζωής στις παρυφές της πολιτικής ορθότητας υπάρχουν κι άλλα εξίσου σημαντικά. Και όλα έχουν τους ίδιους πάνω κάτω εχθρούς. Haters που θάβουν προσπάθειες όταν έχουν την δύναμη να επιχειρήσουν τέτοιες ειδεχθείς δράσεις. Όπου μπορούν σπρώχνουνε το καινοφανές και συγκαιρινό τους. Το καταβαραθρώνουν μέχρι να αναδυθεί και πάλι μετά την εξόντωσή τους. Γιατί μόνο αυτοί δικαιούνται να απαυγάζουν. Κανένας άλλος. Κάποιοι τους λένε μικροαστούς και εν μέρει έχουν κάποιο δίκιο. Αυτοί είναι οι εχθροί της πρωτοπορίας. Οι δικοί μας εχθροί. Έγραψε και γι’ αυτούς ο Ηλίας Πετρόπουλος. Ότι «δυστυχώς οι μικροαστοί χαράσσουν την μοίρα της Ελλάδας. Αυτά τα αήττητα κνώδαλα ήταν, είναι και θα είναι ανεπίδεκτα αισθητικής διαπαιδαγωγήσεως… Οι άνθρωποι με τα χρυσά μανικετόκουμπα ωθούν τους συγγραφείς στην αυτοκτονία. Οι συμπατριώτες μου καθεύδουν όταν η χώρα δημοπρατείται. Πάντως, επί του παρόντος προτιμώ να παραμένω φιλέλλην, παρά έλλην». Και σας λέω πως γνώρισα αιρετικούς που θέλησαν να αναμορφώσουν τον χριστιανισμό, να διευρύνουν την αγάπη του μισανθρωπικού του δόγματος. Το ομοφοβικού, ισλαμοφοβικού και μισαλλόδοξου. Κι αυτοί οι άνθρωποι λοιδορήθηκαν τόσο μέχρι που σώπασαν για κάποιο διάστημα. Τώρα του βλέπω πάλι να ξαναβγαίνουν στις επάλξεις για να ‘χουν τα ίδια δικαιώματα κι απέναντι στο θεό. Αλλιώς θεός αγάπης δεν λογιέται.
To politically correct είναι μια δύναμη λογοκρισίας. Θέλει μάχες για να μπορέσεις να μιλήσεις για όλα τα πράγματα που φαντάζεσαι. Η φαντασία λογοκρίνεται. Ο δημιουργικός πειραματισμός με το σώμα των ανθρώπων είναι κατακριτέος γιατί κανείς δεν είπε στους κατήγορους ότι το σώμα και η ψυχή βρίσκονται σε σχέση αγαστής συνεργασίας. Θέλουν να κατατάσσουν τους ανθρώπους και την πολυγλωσσία τους σε κατηγορίες για να μπορούνε να ασκούν απρόσκοπτα τον έλεγχο που επιθυμούν. Οποιοσδήποτε αμφισβητεί την επικρατούσα λογική είναι ύποπτος για μέθεξη σε κρυφές απολαύσεις. Η μόνη γλώσσα που είναι καλοδεχούμενη είναι η μίζερη γλώσσα τους, με τις ατέλειωτες περιγραφές των ίδιων μονότονων ημερών. Το πολυποίκιλο ταυτίζεται με το διεστραμμένο και το έκλυτο. Η ομοιογένεια είναι η αντανακλαστική τους αυτοδιάταξη. Πορεύονται μόνο σε κλίκες κανονικότητας, υπερβολικού εσωτερικού συντηρητισμού και πολιτικής ορθότητας.
Ο Περικλής Γιαννόπουλος ο πρόδρομος και ο θεμελιωτής της αθηνολογίας, παρεξηγημένος και παρερμηνευμένος, με ένα απαράμιλλης ποιητικότητας συγγραφικό έργο, ενεφύσησε ομορφιά στα γεμάτα ασχήμια μυαλά τους και ακόμη συφιλιάζονται στο άκουσμα του ονόματός του. Οι γενναίοι πάντοτε στη ζωή τους μένουν αταξινόμητοι. Δεν τους χωράει όλη η γη. Ζούνε με την κρυφή και φρούδα τους ελπίδα πως κάποτε θα συναντήσουν κάποιον που θα ‘ναι σαν κι αυτούς. Και όμως κάποτε αυτά που διεκδικούν με αυτοθυσία ετούτοι οι γενναίοι θα είναι κεκτημένα και των ιεροεξεταστών τους. Το λογοτεχνικά ακατάτακτο ενοχλεί τους φιλολόγους. Αυτό που υψώνεται πιο πάνω απ’ τις δικές τους αξιολογήσεις βιβλίων πρέπει να γκρεμιστεί. Αυτό που σήμερα είναι σκανδαλώδες , αύριο γίνεται διαφωτιστικό και προφητικό. Κοιμούνται -όμως πια και αμετάκλητα- οι εχθροί των ιδαλγών τον αξύπνητο ύπνο και ενώ έχει δημιουργηθεί μια χειραφετημένη γενιά δημιουργών που δεν τους έχει καθόλου ανάγκη και θα αλλάξει τα πράγματα. «Η μοίρα μπορεί σε ξεκινήσει από χαμηλά. Τα όνειρα μπορούν να σε πάνε μέχρι την κορυφή», λέει διαφήμιση γνωστής εταιρίας αθλητικών ειδών, εμπνευσμένης απ’ τον Γιάννη Αντετοκούνμπο. Keep the faith.
