Πριν ακόμα προλάβει η αρχή της μέρας να ονομαστεί πρωί, και πριν να προσλάβω οποιαδήποτε ποσότητας καφείνης, νικοτίνης, προλακτίνης, λακτίνης και οποιασδήποτε άλλη ουσίας ,λίγο αφότου απενεργοποίησα τον συναγερμό τραγουδώντας το “Παραπονεμένα Λόγια” στα Μανδαρίνικα με προφορά πιωμένου Γιουγκοσλάβου αστυφύλακα , μπήκε με φόρα γυμνασμένος έγχρωμος ή μαυρισμένος μεσήλικος με στολή, αέρα και ύφος Αγαμέμνωνα και ζήτησε με οργή και μένος τα δικαιώματα του : ένα πακετίσιο τσιγάρο, φωτιά, φραπέ, να πάρει ένα τηλέφωνο, να στείλει ένα φαξ, ένα ημαίηλ, να μπει λίγο φμπ, να γνωρίσει κάποια ενδιαφέρουσα νεαρή με σπουδές και όμορφα ρούχα, να δει λίγο τον ήλιο υπό την επήρρεια θολής ακριβής μπύρας, να κατακτήσει την Τροία ξανά αλλά σε λιγότερο από οκτώ χρόνια, να είναι ευτυχισμένος, χαρούμενος, πλήρης, αυτοπραγματωμένος, να μην χρειάζεται να είναι αρματωμένος, γενικά ζήτησε τα πάντα και συνεχόμενα, και τα ήθελε εκείνη την στιγμή. Ο μεσήλιξ φάνηκε, έτσι θρασύς και στεντόρειος, να έχει δυνάτοτητες και του πρόσφερα με την σειρά μου κι εγώ μια ευκαιρία να τα αποκτήσει όλα αυτα, έστω αυτά που αποκτιούνται από αυτά που ήθελε, του έδωσα ενα γιαπωνέζικης τεχνοτροπίας και ολλανδικής κοπής 50 λέπτο, και την ευχή να πραγματώσει με αυτή την ευκαιρία που του προσφέρεται όλα όσα ζητάει. Δεν υπάρχει καμία περίπτωση για τίποτα και κανέναν να έχει όλα αυτά, αλλά αγόρασα ησυχία πολύ φτηνά, με δεδομένο ότι ο εσπρέσο με δώρο τρομερό νερό Υάς κοστίζει απέναντι στο εσπρεσάδικο 0.60 . Μερικές φορές δέκα λεπτά και μόνον διαχωρίζουν την πραγματική από την μελλοντική και αβέβαιη ευδαιμονία, θα πρέπει να το γνωρίζουμε, για τώρα και σχεδόν για πάντα.
