Σάββατο πρωί. Ξυπνάω στο σπίτι των δικών μου, αρκετά χιλιόμετρα έξω απ’ την Αθήνα. Η μέρα μπροστά περιλαμβάνει μπόλικο… socializing με φίλους και γνωστούς μέχρι την επιστροφή στην πρωτεύουσα αργά το απόγευμα, οπότε πρώτη και βασική κίνηση η φόρτιση του κινητού. Κάπου εκεί είναι που ανακαλύπτω πως Μάιος δεν έχει μπει και τόσο καλά όσο φαινόταν: παρά τις επί μισάωρο φιλότιμες προσπάθειές μου, το καλώδιο φόρτισης του iPhone 5s μου έχει παραδώσει το πνεύμα. Η αλήθεια είναι ότι τις προηγούμενες μέρες είχε κάνει «νερά» όμως δεν φανταζόμουν ότι θα έπαυε να λειτουργεί ολοκληρωτικά τόσο γρήγορα. Κάπου εκεί ήταν που έπρεπε να σχεδιάσω εκ νέου τη μέρα μου.
Κατ’ αρχάς έπρεπε να ενημερώσω τις επαφές μου. Από αριθμούς κινητών τηλεφώνων, θυμάμαι μόνο εκείνους των γονιών μου και ενός φίλου. Οι υπόλοιποι, terra incognita. Με τη μπαταρία να αργοσβήνει και να βρίσκεται στο 5%, έπρεπε να ενημερώσω όσους επρόκειτο να συναντηθώ κατά τη διάρκεια της μέρας για το πού θα βρίσκομαι και τι ώρα. Σκέφτηκα να σημειώσω μάλιστα με χαρτί και μολύβι (sic) και ορισμένα τηλέφωνα αλλά εν τέλει έκρινα πως θα ήταν υπερβολή. Στη συνέχεια, και με τον χρόνο να πιέζει καθώς η μπαταρία είχε ήδη φτάσει στο 3%, χρειάστηκε να κρατήσω έναν-δυο αριθμούς παραγγελιών για πράγματα που θα παραλάμβανα το απόγευμα οι οποίοι μου είχαν έρθει με SMS, ενώ προσπάθησα να βρω και να σημειώσω χρόνους δρομολογίων Προαστιακού.
Αφήνοντας το smartphone μου στην άκρη, άρχισα να σκέφτομαι πόσο διαφορετική θα ήταν η μέρα μου. Μεσημεριάτικα θα έπρεπε να βρω έναν τρόπο να μείνω ξύπνιος στο τρένο δίχως να ακούω μουσική σιγοτραγουδώντας. Όφειλα να αγοράσω εισιτήριο για τα ΜΜΜ αφού δεν θα ήμουν σε θέση να χρησιμοποιήσω την εφαρμογή TfA. Θα έχανα τον χαβαλέ των “check in” στα μέρη που θα επισκεπτόμουν, αγαπημένο χόμπι από την εποχή του παλιού καλού Foursquare. Θα στερούμην την “on the go” επικοινωνία μου μέσω Facebook Messenger, WhatsApp και Viber. Δεν θα μπορούσα να ελέγχω τα διάφορα social media στα «νεκρά» διαστήματα. Ακόμα και τα σκορ των αγώνων που διεξάγονταν εκείνη τη στιγμή, καθ’ ότι Σάββατο, δεν θα μπορούσα να δω.
Ένας φορτιστής ή μάλλον η έλλειψη ενός τέτοιου, αρκούσε για να φέρει τα πάνω κάτω στη μέρα μου. Και καλά στην περίπτωση που μιλάμε για μια τυπική συσκευή που φορτίζει μέσω micro USB: όλο και κάποιο “spare” καλώδιο θα βρεθεί. Τι κάνουμε όμως στις iΣυσκευές, αυτές που το απλό καλώδιο (lightning σε USB) του 1 μέτρου στοιχίζει περί τα 22€; Μπορεί κανείς να έχει και δεύτερο, έτσι, απλά και μόνο για την περίπτωση που χρειαστεί; Ο σύγχρονος άνθρωπος, ο tech savvy, ο tech freak, εκείνος που έχει ενσωματώσει την Τεχνολογία σε κάθε πτυχή της καθημερινότητάς του έχει ανάγκη τον φορτιστή του –και ένα powerbank ει δυνατόν- όσο τίποτε άλλο. Χωρίς νερό ή φαγητό θα αντέξει: έχει αποθέματα. Χωρίς φορτιστή για το smartphone του όμως βιώνει την απόλυτη καταστροφή, βλέποντας τα πάντα γύρω του να καταρρέουν.
Ο τύπος αυτός δεν φορτίζει το smartphone: φορτίζει τον κόσμο του. Και με λύπη και προβληματισμό, ομολογώ ότι ολόκληρη την προαναφερθείσα εμπειρία την έζησα ο ίδιος προσωπικά απ’ την αρχή μέχρι το τέλος.
Υ.Γ. Να ‘ναι καλά οι καλοί μου γείτονες που μου έδωσαν τον δικό τους φορτιστή και σαν άλλοι Avengers, για να ‘μαστε και επίκαιροι, έσωσαν τον κόσμο. Μου.
