1. 3 Οκτωβρίου 2008, opening: Μετά από 15 χρόνια non stop DJing, βρίσκομαι μέσα σε μικρό χρονικό διαστημα, να στήνω το δικό μου club, ακριβώς επειδή ήθελα να έχω περισσότερο έλεγχο και είχα ψιλοβαρεθεί την εκμετάλλευση από κάτι περίεργους ιδιοκτήτες. Kαι όταν με χαρακτηρίζουν με κάποια άλλη ιδιότητα πέρα από αυτή του DJ/promoter, νιώθω αρκετά άβολα. DJ ήμουν, είμαι και θα είμαι, no matter what. Τότε βέβαια ήμουν και μαλάκας, γιατί κάποια πράγματα τα έβλεπα πιο συναισθηματικά, αλλά έμαθα. Γρήγορα και με βίαιο τρόπο. Παρ’όλα αυτά, τo Second Skin από την πρώτη μέρα έκανε επιτυχία (συνεχίζοντας -κάτα κάποιο τρόπο- όλα όσα ξεκίνησαμε στο Underworld) και έφτιαχνε σιγά σιγά το όνομά του. Από εκείνο το opening δεν θυμάμαι απολύτως τίποτα. Και η εικόνα που μου έρχεται πρώτη, από εκείνα τα 2 πρώτα χρόνια συνολικά από το πρώτο location του Second Skin, είναι 2 γκόμενες να μαλλιοτραβιούνται Σάββατο βράδυ μέσα στο κλαμπ και να γεμίζει το dancefloor με extensions.
2. Interpol, “Pioneer To The Falls”: Αυτό είναι το τελευταίο τραγούδι που έπαιξα στη 2η version του Second Skin στου Ψυρρή (την οποία, by the way, μισούσα, γιατί ένιωθα πως ο συγκεκριμένος χώρος δεν ήταν/ήμουν εγώ και ήμουν εκεί ακριβώς επειδή δεν υπήρχε άλλη λύση. Περάσαμε όμως καλά όσο μείναμε εκεί). Είχε πλάκα να τελειώνει το τραγούδι και σχεδόν κανείς να μην ξέρει πως αυτό ήταν το τελευταίο βράδυ εκεί. Το ήξερα εγώ μόνο και κάποιοι πολύ στενοί συνεργάτες μου. Ο λόγος που δεν έκανα ένα τελευταίο event εκεί είχε να κάνει με το γεγονός πως ποτέ δεν δέθηκα με το συγκεκριμένο χώρο, άρα δεν έβλεπα τον λόγο για αποχαιρετισμούς. Οι φήμες ότι μετακομίζαμε υπήρχαν εδώ και καιρό φυσικά, αλλά κανείς δεν ήξερε πότε και που. Άσχετα, βέβαια, αν για 5 μηνες, ξυπνούσα στις 6 το πρωι και πήγαινα μαζί με τα μαστόρια στον τωρινό χώρο του Second Skin στη Δαμοκλέους 8, στο Γκάζι, μεταμορφώνοντας τον όπως τον είχα φανταστεί. Εκείνη τη νύχτα πάντως, ακούστηκε η τελευταία νότα του “Pioneer To The Falls”, τα φώτα άναψαν και όλα έδειχναν όπως ένα συνηθισμένο ξημέρωμα στο Second Skin: Σπασμένα ποτήρια, ψευδαίσθηση ευφορίας και βλέμματα που ήταν σαν να με ρωτούσαν ερωτήσεις που ήδη γνώριζαν τις απαντήσεις.
3. 31 Μαίου 2014: Είναι η νύχτα του opening στη Δαμοκλέους 8, στο Γκάζι, στο τωρινό μας location δηλαδή. Όλα έτοιμα. Καμία εκκρεμότητα, αλλά από την ανυπομονησία μου πήγα στο Γκάζι απο τις 6 το απόγευμα. Στάθηκα μόνος μου στη μέση του club μελετώντας για άλλη μια φορά όλες τις λεπτομέρειες, που από το μυαλό μου κατέληξαν να γίνουν κάτι που πιάνεις. Ήταν και είναι πραγματικά η ιδανική , απόλυτη εκδοχή του Second Skin. Όπως θα έπρεπε να είναι όλα αυτά τα 7 χρόνια. Όσο περνούσε η ώρα, άρχιζαν τα άγχη: “Θα έχει κόσμο; Θα το γουστάρει ο κόσμος ή όχι;”. 5 λεπτά πριν ανοίξουμε τις πόρτες και κοιτώντας την ουρά να μεγαλώνει, οι guest DJs που θα παίζαμε παρέα αργότερα, άρχισαν να τραγουδάνε: “Άνοιξέ το, το γαμημένοοο, δεν μπορώ , δεν μπορώ να περιμένωωω!”.
4. “That’s the problem with drinking, I thought, as I poured myself a drink. If something bad happens you drink in an attempt to forget; if something good happens you drink in order to celebrate; and if nothing happens you drink to make something happen”. Θρυλικά είναι τα after parties που κάνουμε στο Second Skin συχνά, αφού έχουμε κλείσει μουσικές, αφού έχει φύγει ο πολύς κόσμος και συνήθως καθόμαστε μέχρι το μεσημέρι ή το απόγευμα της Κυριακής. Line up που ανανεώνεται συνεχώς, βασικοί παίκτες και παίκτριες από την άλλη όμως και άγραφοι κανόνες που τηρούνται ευλαβικά. Σε ένα από αυτά τα after, όλοι έχουμε περάσει ωραία και κάποια στιγμή κλειδώνουμε και πάει ο καθένας σπίτι του. Μετά από περίπου 4 ώρες και ενώ προσπαθώ να κοιμηθώ, μου στέλνει μήνυμα κάποια που ήταν μαζί μας στο πάρτυ: “Γιώργο, έχετε κλειδώσει μέσα στο μαγαζί τον N. και την Α.” Στην αρχή νόμιζα πως με τρόλαρε (μα γιατί, έλεγα από μέσα μου, αφού έδειχνε να περνάει καλά πριν λίγες ώρες), αλλά ήταν αλήθεια και πράγματι τους είχαμε κλειδώσει μέσα, όπως συνειδητοποίησαμε με τα τηλεφωνήματα που κάναμε. Τους ανοίξαμε πάντως πολύ γρήγορα και όχι, δεν έχουμε ξανακλειδώσει κανέναν μέσα από τότε.
5. Decksdiving: Αυτό είναι το αντίστοιχο του stagediving, απλά γίνεται πάνω στην καύλα, από τα decks, την ώρα που παίζω, κάνοντας βουτιά μέσα στον κόσμο. Έχω χρόνια εμπειρίας στο άθλημα -πρέπει να προσθέσω- άρα, αυτό που συνέβη εκείνο το βράδυ, δεν είχε να κάνει με έλλειψη γνώσης: Ήταν ένα από αυτά τα αμέτρητα disappear here βράδια, με τον κόσμο να γουστάρει και να χορεύει ασταμάτητα κι εμένα ικανοποιημένο από το set μου (δεν συμβαίνει πάντα). Πρέπει να ήταν 5.30, 6 παρά το πρωί, που είναι από τις πιο επικίνδυνες, ευάλωτες ώρες για να γίνει μαλακία. Μου κάνει νόημα από κάτω ένας γνωστός (ο συγκεκριμένος με είχε ξαναπιάσει αρκετές φορές στο παρελθόν) να αφήσω τα decks, να πηδήξω και να με πιάσει. Έτσι και έκανα, μόνο που δεν υπολόγισα πως ο φίλος είχε πιει, δεν με έπιασε σωστά και προσγειώθηκα στο πάτωμα του Second Skin. Έσπασα 2 πλευρά , αλλά δεν έχασα ούτε μία μέρα από τα προγραμματισμένα DJings μου και παραγωγές που έτυχε να έχω τις επόμενες εβδομάδες, παίζοντας με αφόρητους πόνους, χωρίς παρ’όλα αυτά να καταλάβει κανείς τίποτα.
6. Venus In Furs: Η ασχολία μου με τα fetish events ξεκινά από την εποχή του Underworld Club και φτάνει στο Second Skin με το νέο μου event Venus In Furs (το όνομα είναι από το βιβλίο του Leopold Von Sacher Masoch ). Το συγκεκριμένο event το διοργανώνω καθε 3 μήνες και ο προγραμματισμός, τα bookings, τα αεροπορικά εισιτήρια των performers είναι κανονισμένα και κλεισμένα μήνες πριν. Το καλοκαίρι που μας πέρασε, αρχές Ιουλίου, είχα άλλο ένα Venus In Furs , μόνο που έπεσε στην εποχή του μπάχαλου με τις κλειστές τράπεζες και τα capital controls. Το εύκολο θα ήταν η ακύρωση. Πήρα όμως την απόφαση να το κάνω, γιατί γενικά σιχαίνομαι τις ακυρώσεις, εκτός και αν δεν μπορεί να γίνει αλλιώς. Με μερικά μεγάλα ερωτηματικά τις μέρες πριν το Venus (αν έχει νόημα να κάνω ένα τέτοιο event όταν έχουμε πολύ πιο σοβαρά προβλήματα και φυσικά , αν είναι δυνατόν, να μη χάσω λεφτά τουλάχιστον) προχώρησα κανονικά. Τελικά, τη νύχτα του συγκεκριμένου Venus In Furs θα την θυμάμαι για πολύ καιρό, γιατί πέρα από το γεγονός ότι το line up ήταν από τα αγαπημένα μου ever, κατέληξε και το πιο πετυχημένο εισπρακτικά. Μυστήρια πράγματα…
7. “If you are alone, nothing bad can happen to you”: Εδώ θα ήταν ιδιαίτερα ενδιαφέρον να αναφέρω κάποια από αυτές τις ιστορίες που έχουν συμβεί αυτά τα χρόνια σε παρασκηνιακό επίπεδο με στόχο να μην υπάρχει το Second Skin. Αλλά δεν θα το κάνω. Αν το κάνω, είμαι σίγουρος πως θα αρχίσουν οι γνωστοί χαρακτηρισμοί. Και επειδη, i’ve been there before, το αφήνω έτσι. Είναι λογικό να σκεφτείς πως αυτά γίνονται μόνο από “ανταγωνιστές”. Κι όμως, θα εκπλαγείς αν μάθεις πως όλες αυτές οι προσπάθειες δεν ξεκινάνε μόνο από αυτούς, αλλά κυρίως από ποιους και ποιες. Και αρκετές λέξεις σπατάλησα για άτομα σαν και αυτά.
Χαίρομαι όμως που μέσω των dj sets μου “άνοιξα” και πέρασα όλο αυτό μουσικά και σε άλλο κόσμο, πέρα από το αναμενόμενο κοινό, ενσωματώνοντας ταυτόχρονα διαφορετικά μουσικά subgenres, πάντα μακριά από ιδρυματικές καταστάσεις που απεχθάνομαι. Και ο χορός συνεχίζεται. Για πόσο; Δεν έχω απάντηση. Αυτή είναι η ομορφιά και η ασχήμια ταυτόχρονα μάλλον.
