Όλα όσα έγιναν το Σάββατο στο αποχαιρετιστήριο πάρτυ του Mo Better

Ήδη από την Πέμπτη που πραγματοποιήθηκε η τελευταία Psychograndmammas βραδιά, είχαμε μία ιδέα για το τι επρόκειτο να συμβεί στο farewell πάρτυ το Σάββατο. Βασικά έτσι νομίζαμε. Πόσα λίγα ξέραμε.

Οι πρώτοι έφτασαν λίγο πριν τα μεσάνυχτα. Ο Δημήτρης Δαλιάνης και όλοι οι άνθρωποι που δούλευαν το τελευταίο διάστημα στο μαγαζί, είχαν φορέσει μαύρα μπλουζάκια με στάμπες «I heart MO». Κατά τη μία και μισή ο κόσμος άρχισε να μη χωράει πλέον μέσα και στο πεζοδρόμιο δημιουργήθηκαν οι πρώτες παρέες με μπύρα στο χέρι και εξιστόρηση πολλών διαφορετικών ιστοριών από τις παλιές ημέρες του Μο. «Ρε, θυμάσαι τότε που..» από εδώ, «Πω, πω τι θυμήθηκες τώρα» από εκεί και κάπως έτσι οι πολλές παρέες άρχισαν σιγά-σιγά να γίνονται μία μεγάλη. Ώρα τρεις τα ξημερώματα και στην Κωλέττη το μάτι μου βλέπει μόνο κόσμο, παντού. Γνωστοί έρχονται, φεύγουν και ξανάρχονται. Η ξύλινη σκάλα έχει τιγκάρει και δεν μπορεί κανείς να ανέβει. Στέκομαι στην είσοδο κάτω από ένα δέντρο για να υπολογίσω πόση ώρα χρειάζομαι να καταφέρω να μπω και εκείνη τη στιγμή ακούω τον Δαλιάνη να μου λέει «Ρε Αντιγόνη μια πλάκα είπαμε να κάνουμε και κοίτα τι έγινε». Γελάω και του λέω: «Ελπίζω να ετοιμάζεις ένα νέο μαγαζί σύντομα, έτσι; Μην περιμένεις να σε αφήσουμε να αποσυρθείς εντελώς». Χαμογελάει και απαντάει: «Ο Σεπτέμβρης δεν είναι μακριά, για να δούμε τι θα γίνει».

Κατά τις τέσσερις καταφέρνω να φτάσω στο μπαρ. Από τη δεύτερη ξύλινη σκάλα και τον ημιόροφο, ο κόσμος κρέμεται κυριολεκτικά σαν τσαμπιά από σταφύλια. Τα ποτήρια με τις μπύρες περνάνε 10-10 επάνω από το κεφάλι μου, μαλλιάδες «χτενίζουν» το σβέρκο μου με το head rolling τους, διάφορα χέρια με χουφτώνουν (εντάξει, έχουμε γιορτή, τι να κάνουμε;) και γενικώς όλοι τραγουδούν με μια φωνή. Πάνω από το μπαρ σε δύο μεγάλα πανό αναγράφονται οι φράσεις: «Αν κάτι τέλειωσε, έρχεται κάτι καλύτερο. Τα ωραία τελειώνουν, τα πολύ ωραία όχι». Στα ηχεία παίζουν τα πάντα. Κιθάρες, μπότες και τα μυαλά στα κάγκελα. Η Nairi pltgn τα δίνει όλα στα decks όλη νύχτα. Στις έξι η κατάσταση έχει ξεφύγει. Έξω η γνωστή λαοθάλασσα και μέσα οι ιδρωμένοι-ανθεκτικοί. Πραγματικά έχω την αίσθηση ότι όλη η rockin’ Athens έχει περάσει από εδώ απόψε και το Μο που χωράει το πολύ 250 άτομα, πρέπει να έχει εξυπηρετήσει συνολικά γύρω στα 2.000, μέσα σε 11 ώρες. Μπορεί και παραπάνω, ποιος ξέρει. Για να λέμε την αλήθεια, δεν ξέρω αν όλοι αυτοί ήταν θαμώνες χρόνων ή και απλώς περίεργοι που ήθελαν να δουν προς τι τόσος χαμός ξαφνικά. Είναι και η γνωστή ιδιοτροπία του Έλληνα που όποτε ακούει ότι θα μαζευτεί όλος ο καλός ο κόσμος κάπου, τρέχει να πιάσει θέση και να πει ότι έζησε και αυτός το όνειρο, έστω και αν πήγε μόνο το τελευταίο βράδυ. Στις οκτώ η βαρελίσια μπύρα έχει τελειώσει και έξω έχει ξημερώσει για τα καλά. Ο Πάνος, ο μπάρμαν έχει βάλει και αυτός το χεράκι του στη μουσική, παρ’ ότι προσφάτως είχε ένα ατύχημα και έπρεπε να έχει μείνει στο κρεβάτι. Νέο κύμα κόσμου. Δέκα παρά πέντε και από τα ηχεία ακούγεται το Children of the Sun των Nightstalker. Χέρια στον αέρα, μάτια κλειστά, παραπάτημα, λίγο ακόμα το κομμάτι στο ριπίτ, μια τζούρα μπύρα που έχει απομείνει ζεστή πια στο ποτήρι και ο Δαλιάνης ο οποίος έχει βάλει τα τελευταία δέκα κομμάτια, πατάει off στα μηχανήματα. Χειροκροτήματα, σφυρίγματα, κανείς δεν θέλει να φύγει, το μαγαζί γεμάτο και όλοι ζητούν να κρατήσει αυτό το βράδυ για πάντα και απ’ ότι φαίνεται θα κρατήσει. Άλλωστε όπως είπαν και οι Nightstalker λίγο πριν κλειδώσει η πόρτα του Mo για τελευταία φορά, ένα Κυριακάτικο πρωί: «We’re gonna live forever… we are the children of the Sun». \m/

http://youtu.be/3jkBks8M93s

Επίλογος

Μιλώντας με τον Δημήτρη Δαλιάνη σήμερα, μου είπε ότι έγραψε κάτι για να ανεβάσει στο γκρουπ του Mo Better στο Facebook. Να λοιπόν πώς έζησε ο ίδιος το Mo Better και πώς βάζει τη δική του τελεία. «Για όσους δεν ξέρουν τι είναι το MO BETTER CLUB. Για τους άλλους λέω, όχι για εσάς. Αν και νομίζω πάλι δεν θα καταλάβουν. Νύχτα, ξενύχτια, ξημέρωμα, αναμονή, προσμονή, ξέσπασμα, ξεσάλωμα. Μουσική, όχι από αυτή την αδιάφορη, από αυτή που σε κάνει να χορεύεις σαν τρελός, να τραγουδάς όσο πιο δυνατά και φάλτσα αλλά να μη σε νοιάζει, σου ξεφεύγει κανένας στίχος αλλά δεν πειράζει, τον έχεις στον μυαλό σου προσαρμοσμένο για σένα. Μουσική που σημαδεύει τη ζωή σου, σε αλλάζει. Ακούς το κομμάτι και αυτομάτως πετάγονται ξεκάθαρες χρονικές στιγμές, χώροι και κυρίως άνθρωποι και συναισθήματα .

Η τελευταία φωτογραφία που τραβήχτηκε μέσα στο Mo Better το πρωί της Κυριακής

Σεξ, σεξ, σεξ, εντός του μαγαζιού (και ήσασταν πολλοί οι ατακτούληδες), μετά από το μαγαζί και μην επεκταθώ γιατί θα μας κόψει η λογοκρισία. Έρωτες, κυρίως αυτό, μικροί, μεγάλοι, κατ’ εξακολούθηση, σε επεισόδια, επεισοδιακοί, ανεκπλήρωτοι, ανείπωτοι, σκληροί, πλατωνικοί, ρομαντικοί, γάμοι, παιδιά, παιδιά που πρόλαβαν και αυτά να γίνουν θαμώνες! Ασφάλεια, ανασφάλεια, δική σου, της στιγμής, του άλλου, της άλλης, κόντρες, πρώην, νυν, “ουπς τι κάνουμε τώρα, μας πιάσανε” (ε, ήσασταν ατακτούληδες το είπαμε αυτό). Βλέμματα, αχ να ήταν βίντεο τα μάτια μου να κατέγραφαν όλα αυτά τα βλέμματα. Μεθύσια τρελά, νεανικά, για πρώτη φορά, “ουπς, πρώτη μου ξανασυμβαίνει συνήθως”. Λόγια, ερωτευμένα, μεθυσμένα, μπερδεμένα, λόγια που βρήκαν το θάρρος ξαφνικά να ειπωθούν, λόγια επικά, “τι είπα τώρα”; Χαζομάρες, αμηχανίες, γελοιότητες. Τσαμπουκάδες, τσακωμοί, ερωτικοί, φιλικοί, επικίνδυνοι, χαζοί, σοβαροί. Αγκαλιές, πολλές, μεγάλες, ερωτικές, φιλικές, σφιγμένες, που χάνονταν και ξαναβρίσκονταν. Γέλια, πολλά γέλια, χαμόγελα, ευτυχισμένα πρόσωπα. Γι’ αυτό ερωτεύτηκα αυτή τη δουλειά, για να σας βλέπω να γελάτε. Φίλοι, γνωστοί, θαμώνες πιστοί που έγιναν φίλοι τελικά. Συνεργάτες πολλοί αλλά τελικά λίγοι για τόσα χρόνια, γιατί ήταν ΟΛΟΙ εκλεκτοί και ΟΛΕΣ και έμειναν για πολύ. ΕΝΑ ΙΔΙΑΙΤΕΡΟ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΣΑΣ. Μήνυμα είπα να γράψω όμως, όχι βιβλίο (χα, αργότερα ίσως). Εσείς τα ξέρετε όλα αυτά γιατί στην πραγματικότητα εσείς τo φτιάξατε και εσείς είστε το MO BETTER! THANK YOY ALL, TO BE CONTINUED. NEXT EPISODE COMING SOOON».