Το ματσούκι στη μούρη και η αποστροφή του πεσίματος

Η λέξη “πέσιμο” από μόνη της δεν παραπέμπει σε κάτι που γίνεται με σεβασμό στην ελευθερία του άλλου. Ας ξεκινήσουμε από εκεί. Και δεν αναφέρομαι φυσικά στην ελευθερία του πεζοδρομίου, το οποίο (πεζοδρόμιο) μπορεί να μας δει να προσγειωνόμαστε πάνω του με φόρα. 

Υπάρχει το ερωτικό πέσιμο, το οποίο συνήθως γίνεται με άκομψο τρόπο που κάνει τον αποδέκτη να αισθάνεται άβολα. Έχουμε το πέσιμο των τραμπούκων που θέλουν να πλακώσουν στο ξύλο κάποιον, το πέσιμο του να κράζουν πολλοί μαζί για να βγάλουν τη χολή τους (αυτό που λέμε, έπεσαν να τον φάνε τον άνθρωπο) και έχουμε πλέον και επίσημα το πέσιμο των ρεπόρτερ από τηλεοπτικές εκπομπές σε όποιον κρίνουν ότι μπορεί να τους δώσει μία είδηση για να γίνει σούσουρο. 

Και είναι πολύ χαρούμενοι όλοι στα πάνελ με αυτή τη λέξη. Αυτό κατάλαβα παρακολουθώντας τις πρωινές εκπομπές αυτή την εβδομάδα. Η λέξη αναφερόταν διαρκώς με ένα γελάκι στο στόμα, σαν να είναι το πιο λογικό πράγμα στον κόσμο να σου την “πέφτει” κάποιος εκεί που περπατάς αμέριμνος και να σε ρωτάει πράγματα που σε καμία περίπτωση δεν ήσουν προετοιμασμένος να τα αναλύσεις. Και δεν θέλεις βρε αδερφέ. 

Και αυτό φάνηκε στην περίπτωση του Νταλάρα, όταν πολλοί ρεπόρτερ τον περίμεναν έξω από το κτίριο ραδιοφωνικού σταθμού στην οποία είχε προσκληθεί να μιλήσει για τον Βασίλη Τσιτσάνη, για να τον ρωτήσουν χώνοντας το περίφημο ματσούκι (μικρόφωνο) στη μούρη του, γι’ αυτά που είπε σε πρόσφατη συνέντευξή του. Ότι δηλαδή οι τραγουδιστές που διαφημίζουν μπιφτέκια δεν τον αφορούν. 

Με το γνωστό δασκαλίστικο και αλαζονικό στυλάκι του (δεν είναι τυχαία η φράση “Δεν μας χέζεις ρε Νταλάρα” που είχε βγάλει ο Πανούσης), φανερά ενοχλημένος απάντησε: «Αυτό που κάνετε δεν είναι ωραίο. Εσάς δεν σας φαίνεται γελοίο; Όταν θα θελήσω θα απαντήσω. Εσείς ξέρετε γιατί είμαι σήμερα εδώ; Για τον Τσιτσάνη είμαι. Πείτε λοιπόν κάτι για τον Τσιτσάνη στις εκπομπές σας. Τα κανάλια σας εκμεταλλεύονται και δεν το καταλαβαίνετε». Όταν μία δημοσιογράφος του ανέφερε ότι κάνει απλά τη δουλειά της, εκείνος απάντησε: «Νομίζεις ότι κάνεις τη δουλειά σου. Το σίδερο δεν κολλάει στη βράση παιδιά, δεν είναι αυτή δημοσιογραφία. Ο πατέρας σου ή ο θείος σου μπορεί να σου πει ότι αυτό που κάνεις είναι ντροπή» και κάπως έτσι έχασε το δίκιο του.

Ο Λιάγκας φώναζε (μόνο αφρούς από το στόμα δεν έβγαζε δηλαδή) ότι όλα τα μεγάλα κανάλια στο εξωτερικό κάνουν το ίδιο (αλήθεια; ποια είναι αυτά τα μεγάλα κανάλια στο εξωτερικό που κάνουν πεσίματα; εκτός αν θεωρεί το TMZ μεγάλο κανάλι, οπότε εκεί πάω πάσο) και η Μπέττυ Μαγγίρα είπε ότι και η ίδια πολλές φορές δεν θέλει να απαντήσει στους ρεπόρτερ αλλά τους λυπάται που τους βλέπει να ξεροσταλιάζει στο κρύο, οπότε τους απαντάει. 

Από την άλλη, ο Πάνος Βλάχος, τρομοκρατημένος από όλον αυτόν τον κανιβαλισμό και με το άγχος μην αρχίσουν να του ζητάνε δηλώσεις για τον Νταλάρα ή για οποιοδήποτε άλλο θέμα που πουλάει τώρα (αλλά δεν τον αφορά) όπως κάνουν συνήθως, τη στιγμή που μιλούσε στις κάμερες για τη νέα σειρά στην οποία θα συμμετέχει, είπε προειδοποιητικά: «Είναι μια ωραία στιγμή, ελπίζω να μην τη μολύνετε». Το επόμενο πρωί, φυσικά, το απόσπασμα “έπαιζε” σε όλες τις εκπομπές και όλοι έλεγαν: «Μα εγώ τον συμπαθώ, είναι καλό παιδί, γιατί να πει κάτι τέτοιο»;

Έλα μου ντε, γιατί να σκεφτεί ότι μπορεί κάποιος να του χώσει το ματσούκι στη μούρη και να τον ρωτήσει κάτι που δεν έχει σχέση με τη δουλειά του; Μα πώς του ήρθε τέτοιο πράγμα το μυαλό; Εντάξει ο Νταλάρας έχει κάνει ένα σωρό κωλοτούμπες στη ζωή του, έχει δηλώσει πράγματα με τα οποία δεν συμφωνούμε, πιθανότατα νιώθει ότι βρίσκεται πολύ πιο ψηλά από όλα εμάς τα ποταπά μυρμηγκάκια αλλά έχει και κάθε δικαίωμα να μη θέλει ένα ματσούκι στη μούρη του όταν πάει να κάνει τη δουλειά του. Έχει δικαίωμα να χάσει και την ψυχραιμία του όταν οι άλλοι καταπατούν τον χώρο και την ελευθερία του. Όπως θα έκανε ο καθένας. Ο καθένας που δεν έχει ως όνειρο ζωής να “παίζει” διαρκώς στα ρεπορτάζ των πρωινάδικων. 

Αν έχεις περάσει από πολλά πόστα στον χώρο των media, ξέρεις πόσο αδηφάγα μπορούν να γίνουν τα πράγματα και όποιος το αρνείται απλώς στρουθοκαμηλίζει. Πρόσφατο παράδειγμα, η ρεπόρτερ του Mega που σε ζωντανή σύνδεση και υπό τις εντολές του Ευαγγελάτου (ο οποίος επίσης έχει συγχαρεί τον Νταλάρα για την έκρηξή του), έχωσε το ματσούκι μπροστά στη μητέρα του Μπάμπη, η οποία μάθαινε εκείνη τη στιγμή ότι το παιδί της είναι νεκρό και προσπαθούσε να της αποσπάσει δηλώσεις: «Βρέθηκε κάτι; Πείτε μας αν βρέθηκε κάτι». 

Έχω περάσει κι εγώ στις απέναντι πλευρές στο παρελθόν και δεν μιλάω εκ του ασφαλούς από ένα γραφείο, πίσω από την οθόνη του υπολογιστή. Γι’ αυτό μπορώ να πω από πρώτο χέρι πώς είναι να είσαι ρεπόρτερ σε εκπομπή (ναι, για μένα ήταν ντροπή να πρέπει να πηγαίνω να χώνω το ματσούκι στις μούρες ανυποψίαστων ανθρώπων και είναι ένας από τους πολλούς λόγους που απομακρύνθηκα από την τηλεόραση), αλλά και πώς είναι να βρίσκεις έναν ρεπόρτερ να σε περιμένει κάτω από το σπίτι σου για μια δήλωση.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη στιγμή που δέχτηκα απειλές από παρουσιαστή εκπομπής για να μιλήσω στην κάμερα και στο τέλος έστειλαν με το ζόρι κάτω από το σπίτι μου το συνεργείο να με περιμένει. Και έπρεπε να κρατήσω την ψυχραιμία μου γιατί η κάμερα έγραφε και το ματσούκι ήταν στη μούρη μου καρφωμένο. Γιατί αν δεν την κρατούσα, θα αντιμετώπιζα αυτό ακριβώς που αντιμετώπισε ο Νταλάρας και ένα σωρό άλλοι που έχουν βρεθεί face to face με το ανεξέλεγκτο ματσούκι-έκπληξη.

Πολλές φορές αναρωτιέμαι αν αυτά τα παιδιά, που κάνουν τη δουλειά τους με αυτό το ματσούκι, ονειρεύονται μια τέτοια καριέρα στη δημοσιογραφία. Αν αυτός είναι ο στόχος τους ή αν απλώς υπομένουν τον κάθε Ευαγγελάτο, μήπως και μια μέρα καταφέρουν να βρεθούν σε μία θέση σε ένα γραφείο. Δεν θα μιλήσουν ποτέ ειλικρινά γι’ αυτό, θα υπερασπιστούν την επιλογή τους, ίσως και να μην ξέρουν καν τι ακριβώς κάνουν. Μπορεί βέβαια να μη νιώθουν καθόλου ενοχές που τους έχουν περάσει στο μυαλό ότι σημασία έχει μόνο η πρώτη είδηση. Μια μέρα ίσως αναρωτηθούν αν άξιζε όλο αυτό. Αλλά ναι, το κακό πρέπει να το πιάνεις από τη ρίζα του και η ρίζα δεν είναι αυτά τα παιδιά κύριε Ευαγγελάτε μου (και κύριε Νταλάρα μου). 

Τελικά αν αυτό το ματσούκι είχε φωνή τι θα έλεγε άραγε;