Ποιο ήταν το αγαπημένο σας βιβλίο όταν μεγαλώνατε; Με διαφορά, το «Ένα παιδί μετράει τ’ άστρα» του Μενέλαου Λουντέμη. Ο Μέλιος, η Αγράμπελη, η αγάπη τους κι ο κόσμος γύρω τους – άλλοτε φίλος, άλλοτε εχθρός. Δερματόδετο, μπορντό εξώφυλλο με χρυσά γράμματα, 445 σελίδες. Ακόμα θυμάμαι τη μυρωδιά τους. Όπως και τις πρώτες φράσεις του βιβλίου: «Ο άερας φύσαγε σα γύφτος. Έλεγες πως βάλθηκε ν’ ανάψει κάπου μια θεόρατη φωτιά για να ζεστάνει τον κόσμο…»
Ποιο βιβλίο διαβάσατε και ξαναδιαβάσατε; Από φοιτήτρια, πολύ συχνά «επιστρέφω» στην «Ιστορία» του Θουκυδίδη, του πρώτου πολιτικού στοχαστή στην ιστορία του ευρωπαϊκού πνεύματος, που μας έδωσε ένα «κλειδί» για να κατανοήσουμε όχι μόνο την αθηναϊκή δημοκρατία αλλά και τον συχνά αυτοκαταστροφικό τρόπο με τον οποίο λειτουργούν οι κοινωνίες διαχρονικά. Αγαπώ ιδιαίτερα το έκτο και το έβδομο βιβλίο, τα Σικελικά. Η εξιστόρηση της ήττας –της σφαγής, για να είμαστε ακριβείς- των Αθηναίων στο ποταμό Ασσίναρο από τους Συρακούσιους και τους συμμάχους τους είναι ό,τι πιο συγκλονιστικό έχω διαβάσει. Και μάλιστα γραμμένο χωρίς καμιά υπερβολή αλλά με θαυμαστή οικονομία λέξεων.
Σας ώθησε ποτέ βιβλίο να κάνετε κάτι ανόητο; Ποτέ. Για όλες τις ανοησίες που έχω κάνει ευθύνομαι αποκλειστικά εγώ.
Σας ενέπνευσε κάποιο βιβλίο να γίνετε κάτι άλλο εκτός από συγγραφέας; Διαβάζοντας, ως έφηβη, πολλά από τα βιβλία που έγραψε η Οριάνα Φαλάτσι, θέλησα να γίνω δημοσιογράφος. Όπερ και (καλώς ή κακώς) εγένετο.
Ποιο βιβλίο εύχεστε να είχατε γράψει; Πολλά από τα βιβλία που αγάπησα και με καθόρισα θα ευχόμουν να είχα γράψει εγώ. Και μόνο που το σκέφτομαι, βέβαια, είναι κάτι σαν ιεροσυλία, πόσω μάλλον να το ομολογήσω. Πρώτο στη λίστα είναι Ο «Ξένος» (1942) του Αλμπέρ Καμύ. Για κάθε του λέξη, κάθε εικόνα, για όλα όσα λέγονται κι όσα υπονοούνται. Και ειδικά για την τελευταία παράγραφο: «Λες κι αυτός ο μεγάλος θυμός με είχε απαλλάξει από το κακό, μου είχε αφαιρέσει την ελπίδα και, μπροστά σ’ αυτή τη φορτωμένη σημάδια και άστρα νύχτα, ξανοιγόμουν για πρώτη φορά στην τρυφερή αδιαφορία του κόσμου. Διαπιστώνοντας πόσο όμοιος ήταν μ’ εμένα, πόσο τέλος πάντων αδελφικός, ένιωσα πως είχα γίνει ευτυχισμένος και πως ήμουν ακόμα ευτυχισμένος. Για να γίνουν όλα στην εντέλεια, για να νιώσω λιγότερο μόνος, μου απόμεινε να εύχομαι να υπάρχουν πολλοί θεατές τη μέρα της εκτέλεσής μου και να με υποδεχτούν με κραυγές μίσους.»
Το βιβλίο της Τασούλας Επτακοίλη «Το άλλο μου ολόκληρο» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη.
