Μια μέρα το 1981, ο τραγουδιστής και κιθαρίστας Steve Wynn, ο κιθαρίστας Karl Precoda, η μπασίστρια Kendra Smith και ένας ντράμερ ονόματι Dennis Duck, συγκεντρώθηκαν στο υπόγειο του σπιτιού του μπαμπά του Wynn στο Λος Άντζελες και τζάμαραν με το τραγούδι ‘Suzie Q’ για μια ολόκληρη ώρα. Έτσι γεννήθηκε το συγκρότημα The Dream Syndicate.
Μια μέρα το 2017, ο Wynn, ο Duck, ο Mark Walton και ο Jason Victor συναντήθηκαν σε ένα στούντιο ηχογράφησης του Ρίτσμοντ της Βιρτζίνια και συμμετείχαν σε ένα νέο τραγούδι που είχε γράψει ο Steve Wynn. Και κάπως έτσι το συγκρότημα ξαναγεννήθηκε.
Όταν εμφανίστηκαν οι The Dream Syndicate στις αρχές της δεκαετίας του ’80, ο frontman τους, ο Steve Wynn είχε πει: «Παίζουμε τη μουσική που θέλουμε να ακούσουμε γιατί κανείς άλλος δεν το κάνει. Θα συμβιβαστώ με το τι τρώω ή το πού κοιμάμαι, αλλά δεν θα συμβιβαστώ με τη μουσική που παίζω».
Και αλήθεια έλεγε. Γιατί μπορεί σήμερα ο ήχος τους να φαίνεται συνηθισμένος για την εναλλακτική ροκ σκηνή αλλά εκείνα τα χρόνια ήταν από τα ονόματα που έκαναν τη διαφορά και μάλιστα επηρέασαν πολλές μπάντες που γεννήθηκαν αργότερα. Η ακατέργαστη κιθαριστική προσέγγιση, με βαρύ μπάσο και ντραμς, ξεχώριζε σε μια εποχή που όλα ήταν καλογυαλισμένα και κυριαρχούσαν τα pop και commercial rock συγκροτήματα που πρόβαλε το MTV. Αλλά, όπως είχε πει ο Wynn, το συγκρότημα ήταν ασυμβίβαστο και παρέμεινε έτσι μέχρι το 1989 που διαλύθηκαν.
Το 2012 επανενώθηκαν, με μια μικρή αλλαγή στη σύνθεση -ο κιθαρίστας Jason Victor αντικατέστησε τον Paul B. Cutler- και μετά από μια έντονη περιοδεία και πολλές εμφανίσεις, ηχογράφησαν το πρώτο τους άλμπουμ μετά από δεκαετίες, το How Did I Find Myself Here; (το οποίο δανείζει τον τίτλο του και στο ντοκιμαντέρ του Emiel Spoelder).
Το άλμπουμ κυκλοφόρησε το 2017 και εκεί φάνηκε ότι αυτός ο ασυμβίβαστος χαρακτήρας του συγκροτήματος δεν άλλαξε ποτέ. Με την προσθήκη του πρώην πληκτρά των Green On Red, Chris Cacavas, εξερεύνησαν ακόμα περισσότερα μουσικά μονοπάτια και απέδειξαν ότι συνεχίζει να είναι ένα γκρουπ που δεν επαναπαύεται στις δάφνες του αλλά διαρκώς πειραματίζεται και τολμά, όπως ακριβώς έκανε και όταν δημιουργήθηκε, με όλο τον ενθουσιασμό της νιότης.
Ο Ολλανδός σκηνοθέτης Emiel Spoelder ανακάλυψε τους The Dream Syndicate σχεδόν τυχαία, το 2003. Πήγε να δει μια συναυλία του Ryan Adams και support έκαναν ο Steve Wynn και οι The Miracle 3. Ερωτεύτηκε αμέσως το συγκρότημα, ιδιαίτερα την ενέργεια του Wynn. Κατάφερε να γνωρίσει τον ίδιο αλλά και τη μητέρα του και ήταν εκείνη που πρότεινε στον Emiel να κάνει ένα ντοκιμαντέρ για τον γιο της. Και αυτό ακριβώς έκανε.
Φυσικά, το να φτάσει στην ολοκλήρωσή του δεν ήταν τόσο απλό όσο το περιγράφω. Το πώς ακριβώς δημιουργήθηκε η ανεξάρτητη ταινία The Dream Syndicate: How Did We Find Ourselves Here; μας τα λέει ο ίδιος ο Emiel, λίγες μέρες πριν την προβολή της στο Gimme Shelter Film Festival στις 16 Οκτωβρίου, στο Gagarin 205.
Το ίδιο βράδυ στη σκηνή του Gagarin θα εμφανιστεί και ο Steve Wynn σε ένα Special Acoustic Performance, αλλά αμέσως μετά την προβολή θα ακολουθήσει και μία, εγγυημένα πολύ ενδιαφέρουσα, συζήτηση με τον ίδιο τον σκηνοθέτη Emiel Spoelder και τη δημοσιογράφο Έφη Παπαζαχαρίου.
Steve Wynn, Emiel Spoelder, Dennis Duck
Emiel, πώς βρήκες εσύ τον εαυτό σου να ετοιμάζει αυτό το ντοκιμαντέρ; Όταν ήμουν 19 ετών, ήμουν φοιτητής κινηματογράφου στο Πανεπιστήμιο του Άμστερνταμ. Εκείνη την εποχή ήμουν μεγάλος θαυμαστής του Ryan Adams. Η πρώτη φορά που είδα ζωντανά τον Ryan ήταν στις 19 Νοεμβρίου 2003 στο Paradiso στο Άμστερνταμ. Παρ’ όλο που περίμενα με ανυπομονησία να δω το main act, ενθουσιάστηκα με τον Steve Wynn και τους The Miracle 3 που άνοιγαν το βράδυ. Η σύνθεση των τραγουδιών, η κιθάρα, τα ντραμς και το μπάσο με συνεπήραν αμέσως.
Μετά από αυτό το βράδυ άρχισα να ανακαλύπτω όλη τη μουσική που ηχογράφησε ο Steve τα τελευταία είκοσι χρόνια, όπως και τα άλμπουμ των The Dream Syndicate. Τι καταπληκτικό ταξίδι ήταν αυτό! Τα επόμενα χρόνια είδα τον Steve να παίζει ζωντανά με διαφορετικά σχήματα. Σε σόλο ακουστικά σετ, με τους The Miracle 3, με την The Dragon Bridge Orchestra ή με τους Danny & Dusty. Η ποικιλομορφία στη μουσική του ήταν τόσο συναρπαστική για μένα. Του πήρα μάλιστα συνέντευξη μια φορά για μια εκπομπή που είχα στην τοπική τηλεόραση.
Το 2009 μετακόμισα στο Λος Άντζελες για να σπουδάσω ακόμη έναν χρόνο, στην ακαδημία κινηματογράφου εκεί. Την πρώτη εβδομάδα που έμενα εκεί, ο Steve Wynn έπαιξε στο The Troubadour με τους The Baseball Project (το συγκρότημά του με τους Linda Pitmon, Scott McCaughey, Peter Buck και/ή Mike Mills). Μετά το σόου, ο Steve με αναγνώρισε και με σύστησε σε μερικούς από τους φίλους και την οικογένειά του που ήταν επίσης παρόντες. Μιλώντας με τη μαμά του, Marlena, ανέφερα τις κινηματογραφικές σπουδές μου. Εκείνη απάντησε: «Γιατί δεν κάνεις ταινία για τον γιο μου;». Ως φοιτητής κινηματογράφου είχα εμμονή με τα μουσικά ντοκιμαντέρ, οπότε από την αρχή μου φάνηκε σαν μια υπέροχη ιδέα. Χρειάστηκαν μερικά χρόνια για να καταλήξουμε σε ένα πραγματικό σχέδιο για την ταινία, αλλά εκεί μπήκε ο σπόρος.
Ήταν το αρχικό μου σχέδιο να κάνω ένα ντοκιμαντέρ για τη μουσική καριέρα του Steve Wynn. Όπως είπα, μου άρεσε η ποικιλομορφία της μουσικής του και σκέφτηκα ότι αυτό θα βοηθούσε στη δημιουργία μιας όμορφης ιστορίας. Μετά τα γυρίσματα του πρώτου κύκλου συνεντεύξεων, μεταξύ 2012 και 2014, άρχισα να ασχολούμαι με το μοντάζ. Σύντομα ανακάλυψα ότι ήταν πραγματικά πολύ δύσκολο να βρω μια ιστορία μέσα από όλες τις διαφορετικές μπάντες και τα έργα του Steve. Εκεί κόλλησα για αρκετό καιρό, πραγματικά δεν είχα ιδέα τότε πώς να τελειώσω την ταινία. Μάλιστα η καριέρα μου στην τηλεόραση εκείνη την περίοδο πήγαινε πραγματικά πολύ καλά και τράβηξε όλη μου την προσοχή. Μόλις το 2019 είδα τους The Dream Syndicate κατά τη διάρκεια της περιοδείας τους The Times. Μετά το σόου μίλησα με τον Steve και διαπίστωσα ότι εξακολουθούσε να υποστηρίζει πλήρως το έργο και αυτό με ενθάρρυνε να το πιάσω ξανά.
Για περίπου μισό χρόνο, μίλησα γι’ αυτό με πολύ κόσμο και τελικά κατάλαβα ότι θα έπρεπε να επικεντρωθεί στους The Dream Syndicate. Είναι πολύ ωραία η ιστορία τους και στη δεκαετία του ’80 αλλά και μετά την επανένωσή τους. Γρήγορη επιτυχία, μεγάλες διαμάχες, χαμένες φιλίες και πολύ ενδιαφέρουσες αλλαγές μελών. Τότε το πρότζεκτ πραγματικά απογειώθηκε ξανά. Η μεγαλύτερη πρόκληση ήταν να συμβαδίσω με το συγκρότημα -μιας και κυκλοφόρησαν άλλα δύο άλμπουμ στο μεταξύ- και έπρεπε να βρω ένα κατάλληλο μέρος για να τελειώσω την ταινία. Νομίζω ότι τελικά όλα συνδυάστηκαν πολύ όμορφα.
Από το ντοκιμαντέρ The Dream Syndicate: How did we find ourselves here?
Ποιο ήταν το πιο δύσκολο κομμάτι του ντοκιμαντέρ; Στα πρώτα χρόνια της παραγωγής, το πιο δύσκολο κομμάτι για μένα ήταν να βρω την ιστορία που ήταν πιο κατάλληλη για ένα ντοκιμαντέρ. Όπως ανέφερα προηγουμένως, αυτό το έργο ξεκίνησε ως ντοκιμαντέρ για τον Steve Wynn το 2012. Όταν το 2019 αποφάσισα τελικά ότι έπρεπε να είμαι μια ταινία για τους The Dream Syndicate, ένιωσα μεγάλη ανακούφιση. Τελικά, υπήρχε η ιστορία που έψαχνα! Και με ένα άλμπουμ όπως το The Universe Inside, η ιστορία γινόταν ακόμα πιο ενδιαφέρουσα όσο περνούσε ο καιρός.
Ήταν επίσης αρκετά δύσκολο να βρω όλα τα αρχειακά βίντεο και τις φωτογραφίες από τη δεκαετία του ’80. Δημοσίευσα πολλά αιτήματα στο διαδίκτυο, έστειλα πολλά email και έκανα πολλά τηλεφωνήματα. Τις περισσότερες φορές έπαιρνα είτε αρνητική, είτε καμία απάντηση, οπότε ήταν πολύ ικανοποιητικό όταν εμφανιζόταν κάθε τόσο κάποιο χρήσιμο υλικό.
Η ολοκλήρωση της ταινίας πέρυσι, αποδείχτηκε ένα από τα πιο ακριβά και απογοητευτικά κομμάτια στη διαδικασία της παραγωγής. Έπρεπε να επιστρέψω στις ΗΠΑ για να γυρίσω τον τελευταίο κύκλο συνεντεύξεων. Όλα ήταν κανονισμένα, όλα τα ραντεβού είχαν κλείσει, αλλά το ESTA μου (η online visa των ΗΠΑ) απορρίφθηκε επειδή είχα ταξιδέψει στο Ιράν το 2016. Δεν είχα πάει στις Ηνωμένες Πολιτείες για μερικά χρόνια και από το 2017 άλλαξαν τους κανόνες. Το να πάω στο Ιράν ήταν μια τεράστια κόκκινη σημαία για τις ΗΠΑ.
Δεδομένου ότι είχαμε ήδη ορίσει μια προθεσμία για την ταινία και είχαν κλείσει όλα τα ραντεβού για συνεντεύξεις, έπρεπε να βρω ανθρώπους στις Ηνωμένες Πολιτείες για να κάνουν τη δουλειά για μένα. Αυτό σήμαινε ότι έπρεπε να συντάξω πολλές ερωτήσεις, να γράψω πολλές οδηγίες και να επαναπρογραμματίσω ορισμένες συνεντεύξεις. Χαίρομαι που βρήκα μερικούς υπέροχους ανθρώπους που ήταν πρόθυμοι να με βοηθήσουν, αλλά πρέπει να πω ότι ήταν μια πολύ απογοητευτική περίοδος. Και ας μην ξεχνάμε, υπήρχε και μια πανδημία ενώ προσπαθούσα να ολοκληρώσω αυτό το έργο.
Ο μουσικός συντάκτης του Rolling Stone, David Fricke
Από το ντοκιμαντέρ The Dream Syndicate: How did we find ourselves here?
Υπάρχουν πράγματα που θες να αλλάξεις κάθε φορά που βλέπεις το φιλμ; Εννοείται! Και για να είμαι ειλικρινής, μετά τις δύο πρώτες προβολές πράγματι άλλαξα κάτι στο μοντάζ.
Στην τελευταία φάση του μοντάζ, προσπάθησα να μειώσω τη διάρκεια του ντοκιμαντέρ από 120 λεπτά σε 100 λεπτά. Ήταν προτεραιότητά μου να δείξω την ιστορία των The Dream Syndicate, οπότε ήθελα να χρησιμοποιήσω τη μουσική τους ως εικονογράφηση της ιστορίας αλλά και ως “πρόσκληση” στους θεατές για να αρχίσουν να εξερευνούν τη δισκογραφία τους.
Για να το πετύχω, συντόμευσα τα περισσότερα από τα μουσικά κλιπ στην ταινία. Νομίζω ότι αυτό λειτουργεί υπέροχα, δημιουργεί έναν ωραίο ρυθμό μεταξύ ιστοριών και μουσικής. Το μόνο μέρος όπου σκέφτηκα ότι πραγματικά έκοψα πάρα πολύ, ήταν στο κομμάτι Tell Me When It’s Over. Είναι το τραγούδι τους με τη μεγαλύτερη ροή και ίσως το πιο γνωστό τους. Χρειαζόταν πραγματικά περισσότερο χρόνο για να λάμψει.
Ένα άλλο πράγμα που μου άρεσε είναι τα κινούμενα σχέδια stop-motion. Τον τελευταίο χρόνο παραγωγής, έβαλα μια διαφήμιση στο διαδίκτυο ρωτώντας αν άλλοι κινηματογραφιστές και δημιουργικοί ενδιαφέρονται να με βοηθήσουν. Κάποιος μου έστειλε ένα e-mail και με ρώτησε αν θα με ενδιέφερε το stop-motion animation. Εκείνη την εποχή δεν είχα τον προϋπολογισμό, αλλά μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρον. Πριν από λίγο καιρό παρακολούθησα το ντοκιμαντέρ All Up In The Biz για τον Biz Markie. Χρησιμοποίησαν μια κούκλα όμοίωμά του για να δείξουν τον τελευταίο χρόνο της ζωής του που τον πέρασε στο νοσοκομείο. Και λειτούργησε τόσο καλά! Από τότε που το είδα αυτό, φαντάζομαι διαρκώς πώς θα μπορούσαν να έμοιαζαν τα μέλη των The Dream Syndicate ως κινούμενες μαριονέτες!
Ποιο άλμπουμ των The Dream Syndicate άκουσες περισσότερο όλα αυτά τα χρόνια που δημιουργούσες την ταινία; Στην αρχή, τα χρόνια πριν από το 2017, το Live at Raji’s ήταν το άλμπουμ το οποία άκουγα διαρκώς. Είναι ένας δίσκος τόσο ακατέργαστος και γεμάτος ενέργεια. Τρελαίνομαι για καλές ζωντανές ηχογραφήσεις γενικά και αυτό το άλμπουμ είναι ένα από τα καλύτερα παραδείγματα. Για ένα διάστημα είχα επίσης εμμονή με το πρώτο τους EP. Και πάλι, μου αρέσει το πόσο ακατέργαστη είναι η ηχογράφηση. Το τραγούδι ‘Sure Thing’ ήταν κολλημένο στο κεφάλι μου για μήνες. Μετά το 2017, το How Did I Find Myself Here? έγινε σιγά-σιγά ο δίσκος που άκουγα περισσότερο. Το πρώτο άλμπουμ των νέων The Dream Syndicate. Ακούγεται τόσο φρέσκο και το ομότιτλο κομμάτι είναι απλά ένα από τα καλύτερα τραγούδια τους.
Αυτή η εμπειρία σε έκανε να θες να ασχοληθείς και με άλλα μουσικά ντοκιμαντέρ; Ναι, θα ήθελα πολύ να κάνω περισσότερα ντοκιμαντέρ για τη μουσική. Ένα από τα πιο σημαντικά πράγματα όμως για μένα για να ξεκινήσω, είναι μόνο εφόσον υπάρχει ο προϋπολογισμός για ομαδική δουλειά. Στο How Did I Find Myself Here? το 90% της δουλειάς έγινε από εμένα. Ήταν ένα φιλμ που ήθελα πολύ να κάνω και ήταν πολύ σημαντικό για μένα να τελειώσω, αλλά εκτός από το διάστημα με τα γυρίσματα των συνεντεύξεων και τις τελευταίες εβδομάδες μετά την παραγωγή, γενικά μου έλειψε ένας partner in crime.
Υπάρχουν καλλιτέχνες που θα ήθελες να κάνεις ντοκιμαντέρ γι’ αυτούς; Θα ήθελα πολύ να κάνω ένα ντοκιμαντέρ για τους The Offspring, νομίζω ότι θα ήταν φανταστικό να είχα τον Dexter και τον Noodles να λένε την ιστορία τους στην κάμερα. Ένας άλλος μουσικός με τον οποίο έχω γοητευτεί είναι ο Richie Kotzen. Και φυσικά τον Cody Jinks. Πιστεύω ότι και η δική του θα είναι μια κολασμένη ιστορία!
Ο μουσικός Chris Robinson (The Black Crowes)
Από το ντοκιμαντέρ The Dream Syndicate: How did we find ourselves here?
Τι σημαίνουν για σένα οι The Dream Syndicate και ο Steve Wynn; Από εκείνη την πρώτη συναυλία του Steve Wynn που παρακολούθησα το 2003, η μουσική του ήταν πάντα μέρος της ζωής μου. Η δισκογραφία του είναι ένας θησαυρός και έχει τόσο μεγάλη ποικιλία, που για κάθε φάση της ζωής μου υπάρχει πάντα ένα τέλειο άλμπουμ του Steve να με συνοδεύει. Άλλοτε με τους The Dream Syndicate, άλλοτε με τους The Baseball Project και φυσικά μέσα από τις πολλές σόλο φάσεις του. Για μένα είναι μια κατηγορία από μόνος του και είναι τιμή μου που είχα την ευκαιρία να κάνω αυτό το ντοκιμαντέρ.
Είσαι μεγάλος fan των συναυλιών. Ποια είναι τα 5 live που δεν θα ξεχάσεις ποτέ; Oh wow, ακόμα και τον τελευταίο μήνα είδα πολλά αξιομνημόνευτα live. Για παράδειγμα even in the past month I saw quite a few memorable concerts. For example, ο Cory Wong κυριολεκτικά μου πήρε τα μυαλά χθες το βράδυ. Μια επίσης ευχάριστη έκπληξη ήταν οι The Heavy που τους είδα για πρώτη φορά ζωντανά πριν από τρεις εβδομάδες. Για να απαντήσω όμως στην ερώτησή σου, νομίζω ότι το top 5 μου είναι αυτό αν και μάλλον θα μπορούσα να φτιάξω ένα άλλο αύριο, χαχα.
- Blackberry Smoke – Amsterdam (2014)
- Crosby & Nash – Amsterdam (2005)
- Cory Wong – Amsterdam (2023)
- James McMurtry with Ian McLagan (2008)
- Steve Wynn & The Miracle 3 – Amsterdam (2005)
Αναλυτικά το πρόγραμμα του Gimme Shelter Film Festival
Δευτέρα 16 Οκτωβρίου 2023
GSFF Special Opening Night. Πρώτη Πανελλήνια Προβολή: How Did We Find Ourselves Here? (106′), Live Q&A: Steve Wynn, Emiel Spoelder (συντονίζει η Έφη Παπαζαχαρίου), Steve Wynn Special Acoustic Performance.
Δευτέρα 23 Οκτωβρίου 2023
Πρώτη Πανελλήνια Προβολή: Total Thrash. The Teutonic Story (107′, 2022). Live on stage: AMKEN, Live Q&A: Daniel Hofmann.
Δευτέρα 06 Νοεμβρίου 2023
Πρώτη Πανελλήνια Προβολή: BOOM. A Film About The Sonics (80′, 2018). Live on stage: The Acid Visions, Live Q&A: Jordan Albertsen.
Δευτέρα 13 Νοεμβρίου 2023
Πρώτη ανοιχτή προβολή στην Αθήνα: ΑΚΟΕ – ΑΜΦΙ: Η Ιστορία Μιας Επανάστασης (Να Κοιμάμαι Στο Στήθος Του) (71′). Μια ιστορία ντυμένη με την ονειρική πρωτότυπη μουσική του Κ.Βήτα. Live Q&A με τον σκηνοθέτη Ιωσήφ Βαρδάκη, την παραγωγό Μαρίνα Δανέζη και special guests που θα ανακοινωθούν. Live on stage: t.b.a.
Tιμές εισιτηρίων:
- 16 Οκτωβρίου: 20 Ευρώ
- 23 Οκτωβρίου, 06 & 13 Νοεμβρίου: 15 Ευρώ
Προπώληση:
