̶  τα ισόγεια της Αθήνας
όχι όλα
ας πούμε αυτά της οδού Αγίου Στυλιανού
στου Γκύζη
μυρίζουν μαλακτικό
και μέριτο
– για τους γιακάδες και τις τσακίσεις-
και πού και πού πετάγεται
η φωνή της Τατιάνας Στεφανίδου
ή εμβατήρια του Κόκκινου Στρατού
-ένας θεός ξέρει γιατί τ’ αναγνωρίζω-

ρούχα απλωμένα μες στο σπίτι
κοντά στο παράθυρο να μην σαπίσουν
εντελώς
μέχρι και η σιδερώστρα δίπλα στο παράθυρο
να μη στάζει ο ιδρώτας στο λαιμό
-η Λίνα τα ‘χει πει αυτά-
και πού και πού ανοίγουν οι κουρτίνες
από ‘να παράθυρο στη γωνία με τη Νέδας
και εμφανίζεται ένα κορίτσι
-έλα σε παρακαλώ-
και εμφανίζεται ένα αγόρι
θα ‘ναι δε θα ‘ναι εικοσιδύο
και κοιτάζει τον τύπο
θα ‘ναι δε θα ‘ναι τριανταέξι
με μάτια κόκκινα
και πάει να πει κάτι μα

δε μιλώ τη γλώσσα του
παρότι κάνω πώς την καταλαβαίνω
-διότι το παν είναι η κατανόηση
όχι η αντίληψη-

τέλος πάντων προφανώς αυτό το αγόρι δεν υπάρχει
αλλά κάθε που περπατώ στην Αγίου Στυλιανού
στη γωνία με τη Νέδας είναι ένα παράθυρο
που θα ταίριαζε σε ένα αγόρι με αυτή την περιγραφή·