Η πλατεία Νερού έγινε ένα μεγάλο rave party ημίγυμνων «πολεμιστών», ενώ οι Prodigy σάρωναν το Release

Apophenia είναι η τάση να αντιλαμβανόμαστε συνδέσεις μεταξύ άσχετων πραγμάτων. Είναι επίσης, ο τίτλος του δεύτερου δίσκου των Lip Forensics, τον οποίο απολαύσαμε στην πλατεία Νερού την 13η και προτελευταία φεστιβαλική ημέρα του Release. Το ντουέτο βγήκε στις 8 η ώρα στη σκηνή, με τον ήλιο να δύει αργά και βασανιστικά πίσω από τα ιστιοφόρα. Λίγο πριν, ο George Michalopoulos με τις μουσικές επιλογές του συνόδευε τις πρώτες μπύρες που δρόσιζαν όσους είχαν καταφτάσει από νωρίς. Οι Zade και Ekelon, το δίδυμο πίσω από το πρότζεκτ Lip Forensics, εμφανίστηκαν με μαύρες μάσκες και τα λευκά τους κοντομάνικα φούτερ πίσω από την κονσόλα. Με περίσσεια ενέργεια και διάθεση, μας ξεσήκωσαν με τα beats τους και την ηλεκτρονική ατμόσφαιρα που προκαλούσε το σώμα να χορέψει, παρά τον παρατεταμένο καύσωνα.  

Στο -πάντα επίκαιρο για τη χώρα μας- “Unrest (Rise Up)”, η SugahSpank! στουντιακά φωνάζει το επαναστατικό της μανιφέστο πάνω από τους ρυθμούς των Lip Forensics και αναρωτιέται: “Is it that our hearts have become numb from repeated exposure to evil?”. Στη live εκδοχή του όμως στο stage ανέβηκε η Kit Kido και ενθουσίασε τον κόσμο. 

Tην σκυτάλη θα αναλάμβαναν μετά οι Primal Scream. Το ιστορικό συγκρότημα από τη Γλασκώβη, βγήκε σε λίγο μπροστά στα μάτια μας. Ο Bobby Gillespie ξεπρόβαλε πάνω στη σκηνή και ξεκίνησε το live με το πολυαγαπημένο “Movin’ on Up”. Λαμβάνοντας υπόψη τα πάνω 40 χρόνια καριέρας, τα κομμάτια που έχουν σημαδέψει μια ολόκληρη γενιά, αλλά και τις προηγούμενες συναυλίες τους, ο πήχης για αυτήν την μπάντα ήταν ψηλά. Αποδείχτηκε όμως πολύ άνευρος και χλιαρός ο frontman και δυστυχώς, οι άλλοτε ξεσηκωτικοί Σκωτσέζοι δεν κατάφεραν να δημιουργήσουν ισχυρό συναυλιακό κλίμα. Μόνο η μαύρη χορωδία από πίσω έδινε έναν παλμό στο κοινό, όμως δεν ήταν αρκετός.

Ο κόσμος ακόμη και μπροστά στο κάγκελο ήταν φανερά σαν σε δωμάτιο αναμονής, περιμένοντας πως και πως τους headliners, οριακά αδιαφορώντας για τα περασμένα ροκ μεγαλεία των Primal Scream. Κάτι που δεν ίσχυσε στην περίπτωση των -άγνωστων στους πολλούς- The Hives, το support act των Arctic Monkeys, όπου ενώ ο γυναικείος πληθυσμός είχε στριμωχτεί από νωρίς μπροστά στη σκηνή εμφανώς για να απολαύσει τον Alex Turner και τη μπάντα του, είχε εκστασιαστεί από την «ηλεκτρική» ενέργεια των Σουηδών, οι οποίοι τα έδωσαν όλα και έκαναν το κοινό να παρασύρεται και να θέλει κι άλλο. Ας ελπίσουμε ότι σε μια επόμενη φορά οι Primal Scream θα κάνουν deliver αυτό που τραγουδούν και στο κομμάτι “Loaded” -από τον επιδραστικό δίσκο Screamadelica: “We’re gonna have a good time, we’re gonna have a party”. 

Εκεί καταλαβαίνεις πόσο σημαντικό είναι το «πάντρεμα» των support acts με τους headliners, όπου οι πρώτοι καλούνται να στρώσουν το έδαφος για την εμφάνιση των δεύτερων. Η βραδιά όμως μας επιφύλασσε αμέσως μετά μια μεγάλη έκρηξη ενέργειας, χορού και ορμονών της χαράς σε κάτι που έμελλε να εξελιχθεί στην πιο ιδρωμένη νύχτα του Release. Ο λόγος; Φυσικά, οι Prodigy. Το μικρό και παντοδύναμο «μυρμήγκι» των Prodigy αναβόσβηνε στις οθόνες και το δευτερόλεπτο που οι «Νονοί της ηλεκτρονικής πανκ» πάτησαν το πόδι τους στο stage ένας μικρός «σεισμός» προκλήθηκε από κάτω. Το κοινό από εκείνη τη στιγμή κι έπειτα χόρευε ανεξέλεγκτα για περίπου μιάμιση ώρα. 

Παρά τον θάνατο του Keith Flint το 2019, της εμβληματικής μορφής των Prodigy, ο ΜC Maxim, με το χαρακτηριστικό λευκό βάψιμο στα μάτια και την δυναμικότητά του κατάφερε να πάρει επάνω του το live και να σαρώσει σύσσωμη την πλατεία Νερού. Άρχισε λοιπόν να ουρλιάζει (και δεν σταμάτησε ποτέ) προς το κοινό “Bring the fucking noise!” και με τις πρώτες κιόλας νότες του “Breathe”, ένα όμορφο χάος επικράτησε από κάτω. Οι ακτίνες λέιζερ και τα καλειδοσκοπικά visuals δημιούργησαν την κατάλληλη club ατμόσφαιρα, ενώ ο ορμητικός κιθαρίστας Rob Holliday, μας έκανε να παραληρούμε με τα αξεπέραστα hits των ‘90s, πότε ανεβαίνοντας πάνω στα drums, πότε χοροπηδώντας εν εξάλλω από τη μια άκρη της σκηνής στην άλλη και πότε μοιράζοντας αμέτρητες πένες, (αλλά και νερά, μαζί με τον Maxim) στις πρώτες σειρές. Μας πρόσεξαν πολύ, παράπονο δεν έχουμε.

Το πάθος των fans ήταν τέτοιο που στους 40°C άναψαν καπνογόνα, τα οποία ευτυχώς όμως αποσύρθηκαν γρήγορα, γιατί η ατμόσφαιρα ήταν ήδη ασφυκτική. Δεν παίρναμε ανάσα ούτως ή άλλως, αφού χορεύαμε ακατάπαυστα στους ρυθμούς των “Omen”, “Voodoo People”, κ.ά.. Ο Maxim αναζωπύρωνε το κλίμα κάθε τόσο, φωνάζοντάς μας να μην σταματήσουμε να χορεύουμε. “Where are all my warriors?” αναφωνούσε, μέχρι που κάποια στιγμή θέλησε να γίνει ένα με το rave party, μας κάλεσε να σχηματίσουμε κύκλο και ήρθε ανάμεσά μας. 

Στο θρυλικό “Firestarter”, σχηματίστηκε στην οθόνη με πράσινο λέιζερ το περίγραμμα της φιγούρας του Flint και ο κόσμος έχασε τα λογικά του. Είχε φτάσει η στιγμή για το περίφημο “Smack my bitch up” και ο Maxim κάλεσε το πλήθος να καθίσει κάτω. Ήταν ο μοναδικός που κατάφερε να κάνει τον κόσμο να υπακούσει σε αυτήν την προσταγή φέτος στην πλατεία Νερού -και προσπάθησαν πολλοί-, προκαλώντας ένα συλλογικό, δυναμικό τίναγμα στον αέρα που ακολουθήθηκε από ξέφρενο χορό.

Η βραδιά έκλεισε με τον 90s ύμνο των clubs “Out of Space” και όλοι οι ιδρωμένοι, ημίγυμνοι «πολεμιστές» των Prodigy στην πλατεία τραγουδούσαν “I’m gonna send him to outer space, to find another race”. O Maxim, λίγο πριν αποχωρήσει από τη σκηνή του Release, είπε: “I’ll take your brains to another dimension. Pay close attention” και το είχε κάνει ήδη πράξη.