Σκάρλετ Γιόχανσον: ταλαντούχα ή παραπλανητικό eye candy;
Αναμένοντας το Κάτω Από Το Δέρμα, ας κάνουμε το δικηγόρο του διαβόλου.
Από τον Φοίβο Κρομμύδα
Μιλώντας για την περίπτωση της Scarlett Johansson, αυθόρμητα ανασύρονται στη μνήμη οι διαφόρων ειδών μπακουροσυζητήσεις. Το πόσο «καλό κομμάτι» είναι, τι ωραία «προσόντα» έχει, ενώ αν κάποιος στην παρέα πει ότι δεν του κάνει ιδιαίτερη εντύπωση, ραίνεται με κοσμητικά επίθετα και προτεταμένες ανοιχτές παλάμες. Το επιστέγασμα αυτής της εικόνας ήρθε μια και καλή με τις προκλητικές «προσωπικές» της φωτογραφίες, τις διάφορες πλαστικές εγχειρήσεις, μα και το ρόλο της ως white-trash γκόμενα (συγνώμη, μα αυτό ακριβώς υποδύθηκε) στο Δον Ζουάν. Επειδή τα ‘χει τα προικιά της, δε σημαίνει ότι αυτομάτως είναι και καλή ηθοποιός, κάνει απλά ντου στη συνείδηση ότι «παίζει ο κόμματος, το Σκαρλετάκι, μακάρι να δείξει και λίγη πέτσα παραπάνω», έτσι δεν είναι; Όχι, κατηγορηματικά.
Ναι, η εμφάνισή της έχει αλλάξει ραγδαία μέσα στα χρόνια, σε σημείο η φιγούρα της και όχι τα ταλέντα της να λειτουργεί ως δέλεαρ. Αυτό, όμως, δεν ξέρω κατά πόσο θα είχε παρατηρηθεί αν δεν υπήρχε εκείνο το περίφημο πλάνο με το διάφανο εσώρουχο να αποκαλύπτει τα καλοσχηματισμένα της οπίσθια στο Χαμένοι στη Μετάφραση (Lost in Translation), την ταινία με την οποία καθιερώθηκε ως όνομα. Προηγουμένως την είχαμε δει ως weirdo, εναλλακτικό κορίτσι στο Φαντάσματα Εφηβείας (Ghost World), ταινία στην οποία η ερμηνεία προείχε σε σχέση με τα κάλλη της. Παρατήρησε κανείς πόσο καλά μπορούσε να υποδυθεί το συγκεκριμένο δεύτερο ρόλο; Όχι, δεν ήταν ακόμα το sex symbol που καμία του κίνηση δεν περνά απαρατήρητη. Πρωταγωνιστεί και σε έναν καθόλου προκλητικό ρόλο στο Κορίτσι με το Μαργαριταρένιο Σκουλαρίκι (Girl with a Pearl Earring), όπου «υπόσχεται» κάποια πράγματα παραπάνω. Και ξεκινά η επέλαση στον εμπορικό και, ενίοτε, εναλλακτικό κινηματογράφο. Την πιάνει στα χέρια του και ο Woody Allen και την αφήνει να αναπτυχθεί παραπάνω. Μα για το Avengers θα μείνει στη mainstream ιστορία, για το φλογερό κόκκινο μαλλί της και τη μαύρη, εφαρμοστή στολή της.
Περιμένουμε το Κάτω από το Δέρμα (Under the Skin) με ανυπομονησία, να τη δούμε να γίνεται ο Άνθρωπος που Έπεσε Στη Γη, να γδύνεται ψυχικά και όχι αποκλειστικά σωματικά.
Και ερχόμαστε στο 2013 που βγαίνει το Δικός Της (Her). Την ακούμε να μιλάει, να εξομολογείται, να σχολιάζει, να φτάνει σε οργασμό, είμαστε σίγουροι πως μπορούμε να τη δούμε, ότι είναι παρούσα στην ταινία σωματικά. Πέρα από την πρωτογενή έκπληξη της πρωταγωνίστριας που συμμετέχει μόνο φωνητικά –κακά τα ψέματα, κάποιοι ακόμα και χωρίς να την εξετάσουν ποιοτικά ως ερμηνεία, θα αρκούνταν στο ότι έκανε κάτι τέτοιο για να πουν πως είναι ταλαντούχα-, φαίνεται πως κάτι έχει να πει. Σημειολογικά μιλώντας, μια ταινία που πρωταγωνιστεί η Scarlet, μα ποτέ δε φαίνεται στην κάμερα, δεν είναι σαν μια πλάγια δήλωση του τύπου «σταματήστε να κάνετε χάζι και “δείτε” την και ως ηθοποιό μια φορά»; Και έρχεται ο ταμπλάς, μπορεί να ξέρει από τη μια να καλλωπίζεται και να κάνει το κοινό να φορά σαλιάρες, μα μπορεί και να παίξει άριστα. Και όταν αυτό φαίνεται εκτός ασφαλούς περιβάλλοντος (αυτό της επίδειξης της εικόνας), ισχυροποιείται ως επιχείρημα, «δεν μπορείς να με δεις, αλλά μπορώ να σε κάνω να νομίζεις πως με βλέπεις».
Περιμένουμε το Κάτω από το Δέρμα (Under the Skin) με ανυπομονησία, να τη δούμε να γίνεται ο Άνθρωπος που Έπεσε Στη Γη, να γδύνεται ψυχικά και όχι αποκλειστικά σωματικά. Να κάνει την υπέρβαση και να δείξει πως αυτό το σώμα μπορεί να εκφράσει κάτι παραπάνω από μια σεξουαλική φαντασίωση. Γιατί μπορεί να είναι η Scarlett Johansson, το sex symbol, μα δεν παύει να είναι και η ηθοποιός Scarlett Johansson. Και το να δείξει πως έχει ταλέντο χωρίς να αφαιρεί τα «δολώματά» της με το να παίξει έναν απόλυτα κόντρα ρόλο χαμηλοβλεπούσας ή φρικιού –ή και αόρατης- που δεν την κοιτάμε ως αντικείμενο του πόθου, μα υπερτονίζοντάς τα και εναρμονιζόμενη με αυτά, αποτελεί, πιθανόν, το μεγαλύτερο στοίχημα της καριέρας της.
