Ατυχές Πήδημα ή Παλαβό Πορνό: τα χρηστά ήθη μπαίνουν στη μηχανή του κιμά στη ρουμάνικη σάτιρα που κέρδισε στην Berlinale

“Όσο πιο ηλίθια είναι μια γνώμη, τόσο πιο σημαντική είναι” λέει, σοφά αλλά όχι πολύ βοηθητικά, ένας χαρακτήρας στα πρώτα λεπτά του Ατυχές Πήδημα ή Παλαβό Πορνό – η Έμι (Κάτια Πισκάριου) ξέρει καλά ότι θα έρθει αντιμέτωπη με πολλές από αυτές στη διάρκεια της περιπέτειάς της στη νέα ταινία του Ράντου Ζούντε, που βραβεύτηκε φέτος με τη Χρυσή Άρκτο στο Φεστιβάλ Βερολίνου. Στον απόηχο της δημοσιοποίησης μιας προσωπικής της sex tape που απειλεί να της στοιχίσει τη δουλειά της σε σχολείο του Βουκουρεστίου, η Έμι καλείται να αντιμετωπίσει τους εξοργισμένους γονείς που ζητούν την απόλυσή της και εν μέσω αυτού του σκηνικού, ο Ζούντε βρίσκει την ευκαιρία να ξεμπροστιάσει όλες τις παθογένειες, τις υποκρισίες και τις ιστορικές κηλίδες της ρουμάνικης κοινωνίας. Όμως η υπόσχεση της τιτάνιας αντιπαράθεσης περνά πρώτα μέσα από τους αφιλόξενους δρόμους της πρωτεύουσας και στη συνέχεια μέσα από την ιστορία της χώρας, έχοντας τελικά εξαντλήσει όχι την ενέργειά της, αλλά αρκετή από την υπόσχεσή της όταν τελικά η Έμι (και η ταινία) φτάνει στον προορισμό της.

Η ταινία, που είναι χωρισμένη σε τρεις ενότητες που σηματοδοτούνται με έντονες ροζ κάρτες, ξεκινά χωρίς καμία προειδοποίηση με το βίντεο του σκανδάλου, έναν hardcore “σπιτικό” μαραθώνιο σεξ και ένα θέαμα τόσο μπανάλ που αναρωτιέται κανείς πού βρήκαν την όρεξη οι γονείς των μαθητών της Έμι να θιχτούν με κάτι τόσο αδιάφορο. Μετά την πράξη, η πρώτη ενότητα παρακολουθεί την Έμι να προσπαθεί να διασχίσει την πόλη της με την ψυχρότητα και την παραίτηση που απαιτεί μια τσιμεντένια ζούγκλα σαν αυτή του Ζάντου: υπερχειλισμένοι κάδοι σκουπιδιών, σκισμένες αφίσες μπροστά σε εγκαταλελειμμένα κτίρια, δρόμοι γεμάτοι έργα, εμπόδια στα πεζοδρόμια, παρκαρισμένα αυτοκίνητα σε ράμπες αναπήρων, αγενείς πελάτες, θόρυβος, βρισίδι και ένας γενικότερος πόλεμος έναντι σε οτιδήποτε όμορφο, ανθρώπινο και βολικό (σας θυμίζει κάτι;).

Έχοντας αφήσει τα “δώρα” του καπιταλισμού να μιλήσουν από μόνα τους ακόμα κι όταν η Έμι δεν βρίσκεται στο πλάνο, ο Ζάντου περνάει σε mode φοιτητή κινηματογράφου στη δεύτερη ενότητα, όπου παρουσιάζει ένα video essay στο οποίο κριτικάρει με αλφαβητική σειρά γεγονότα από την ιστορία και την καθημερινότητα της Ρουμανίας για να καταδείξει το ρατσισμό, την ομοφοβία και το σεξισμό, με τρόπο χιουμοριστικό αλλά αρκετά προφανή.

Κόβοντας ουσιαστικά στη μέση την ταινία του, μειώνει την ορμητικότητα του τρίτου μέρους, στο οποίο δασκάλα και γονείς διασταυρώνουν τα ξίφη τους. Ασχήμια, μισογυνισμός και ηθικοπλαστικά κρεσέντα ξεβράζονται σε μια μάχη μέχρι τελικής πτώσης, οδηγώντας σε ένα φινάλε φαντασίας, όπου ο Ζάντου επιστρατεύει για άλλη μια φορά τη χυδαιότητα που θέλει να υπενθυμίσει ότι υπάρχει στο παρελθόν και το παρόν των συμπατριωτών του. Το όλο εγχείρημα είναι ενίοτε διασκεδαστικό και αφοπλιστικά επίκαιρο (με την πανδημία σε πραγματικό χρόνο), αλλά η έλλειψη προσήλωσης θυμίζει περισσότερο παιδαριώδη φαντασίωση που ξεχνιέται μόλις ανοιχτεί το επόμενο tab.