Έφη Καραμπάτσου – Το νιάτο
Υπάρχει ένα απόφθεγμα που λέει ότι “ο παλιός είναι αλλιώς και ο νέος είναι ο ωραίος”. Δεν ξέρω αν αυτό ταιριάζει κατάλληλα στα σημερινά δεδομένα της μουσικής βιομηχανίας ωστόσο υπάρχει μια δόση αλήθειας. Με αφορμή λοιπόν αυτό και με βάση τη δική μου εμπειρία, πιστεύω ότι οι νέοι όταν ακούσουν τραγούδια από τα nineties όντως τρελαίνονται, κάτι παθαίνουν. Τα τραγούδια εκείνης της εποχής είναι διαχρονικά και έχουν μείνει ανεξίτηλα στο μυαλό τους. Και μπορεί τα σημερινά παιδιά να έχουν μια πιο rock-indie-electro πλευρά, αυτό όμως δε σημαίνει ότι αποκλείουν το “παλιό”.
Λίγα χρόνια πριν, στα 17 μου, ήταν της μόδας το dubstep -προσωπικά τρελαινόμουν με αυτά τα “πριόνια” και νομίζω ότι εκείνη την εποχή βρισκόταν σε έξαρση (όχι μόνο το εν λόγω είδος αλλά γενικά) η ηλεκτρονική μουσική. Πρόσφατα καθώς περπατούσα στο δρόμο άκουσα έναν πιτσιρικά να έχει βάλει στο δρόμο ένα κομμάτι του Skrillex στο κινητό του και χαμογέλασα σκεπτόμενη τα τότε δικά μου. Οι πηγές για να φτάσει η μουσική στ’ αυτιά είναι ανεξάντλητες, με πρώτο και καλύτερο το ΥοuTube. Είναι εύκολο και γρήγορο αφού βρίσκεις ότι θες και ψάχνεις για παραπάνω. Άλλη πηγή είναι το Facebook αφού με ένα σκρολάρισμα στην αρχική σελίδα πέφτεις πάνω σε πολλά post φίλων με “500 διαφορετικά είδη μουσικής”. Παλιοί και νέοι ήχοι. Όλα αυτά βοηθούν στο να βρει κάποιος κάτι φρέσκο και ανανεωμένο. Ένας έφηβος, λοιπόν, που ψάχνεται και του αρέσει να ακούει δεν μένει μεμονωμένα σε ένα είδος. Ο ήχος των Prodigy και των Daft Punk είναι αγαπητός στις νέες ηλικίες. Έχουν το δικό τους στιλ και ξεχωρίζουν αμέσως. Όσον αφορά το Rockwave, αν διάλεγαν 90s συγκροτήματα θα γινόταν χαμός, η φάση θα ήταν ωραία και κανένας δε θα έλεγε όχι σε ένα τέτοιο event.
Η Έφη Καραμπάτσου είναι ένα κορίτσι με πάθος και φοιτήτρια στο τμήμα Κοινωνικής Θεολογίας του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών.
Γιάννης Μπερερής – Ο DJ
H μουσική τα τελευταία χρόνια φαίνεται να περνά κι αυτή μια μορφής κρίσης. Τα είδη συνδιάζονται μεταξύ τους, πολλές νέες επιτυχίες αποτελούν διασκευές παλιότερων κομματιών και σπάνια πλέον βγαίνουν άλμπουμ-σταθμοί που την εξελίσσουν. Έχουν περάσει πολλά χρόνια από το ΟΚ Computer των Radiohead, ένα μικρό παράδειγμα. Ο κόσμος βγαίνει και τα νέα παιδιά θέλουν να περάσουν καλά και τα 90s τους θυμίζουν διάφορα ωραία βιώματα, ταυτισμένα ίσως με μια ελευθερία για χορό και απενοχοποίηση.
Οι νέοι που έχουν μια rock-indie-electro κλίση μάλλον πάσχουν από την ασθένεια που θέλει να κατεβάζεις συνεχώς νέα μουσική, με αποτέλεσμα να μην προλαβαίνουν να την ακούσουν ώστε να την κάνουν δική τους. Εμείς παλιά λιώναμε τα CDs μας ενώ τώρα μάλλον “μπαίνουν στο τριπάκι” που λέει “ακούω για να ακούω”. Η πληροφορία έρχεται από τον “τοίχο” του Facebook και το ψάξιμο από “φίλων” που βάζουν τραγούδια όχι και τόσο διαδεδομένα.
Όταν ήμουν 17-18 άκουγα πολλά είδη “κοινής λογικής” όπως indie rock, η brit pop, το new wave και άλλα. Πάντα έψαχνα νέα συγκροτήματα αλλά ήθελα να έχω το χρόνο μου για να τ’ αγαπήσω. Πολλά από τα τότε “φρέσκα” τα λατρεύω μέχρι σήμερα. Μιλώντας για το σήμερα, το εκάστοτε hit της κάθε περιόδου αποτελεί σημαντικό παράγοντα για να μάθουν οι νέοι μουσική. Δες το “Get Lucky”. Παίζεται παντού, όλοι το χορεύουν, άνθρωποι που δεν ήξεραν, έμαθαν τους Daft Punk.
Όσον αφορά το Rockwave, παρόλο που φαίνεται να υπάρχει μια ομαδική ύπνωση με χιλιοπαιγμένες μπάντες, ένα δυνατό line-up θα μάζευε κόσμο αφού και οι 30+ θα πήγαιναν (ίσως και με άξονα το συναίσθημα) και οι νέοι θα συμμετείχαν σε κάτι που μπορεί να είναι κλασικό.
Ο Γιάννης Μπερερής (aka DJ Gizmo) είναι σκηνοθέτης και έχει γράψει άπειρες ώρες πίσω από τα decks διάφορων μαγαζιών. Κάνει με επιτυχία trash parties σαν Trashformers στο Κοο Κοο και παράλληλα είναι resident στο Circus.
Μάνος Μπούρας – Ο Μουσικογραφιάς
Tα παιδιά ακούν καινούρια μουσική αλλά μάλλον επειδή τυχαίνει, επειδή βρίσκεται στο διάβα τους κι όχι γιατί ψάχνουν να την βρουν. Λόγω του ότι κάθονται πολλές ώρες στον υπολογιστή ή είναι παθιασμένα με το κινητό τους τηλέφωνο, ακούν αυτή που βρίσκουν εκεί και πιθανώς να μην της δίνουν και πολύ σημασία. Η μουσική από τα 90s, που λες, είναι καλύτερα αφομοιωμένη λόγω του γεγονότος ότι και τα μουσικά ραδιόφωνα – τα ροκ κυρίως – εξακολουθούν και παίζουν περισσότερη από εκείνη τη δεκαετία παρά n;ea κομμάτια. Η ενημέρωση έρχεται κυρίως από το Facebook και το YouTube, και σε πολύ μικρότερο βαθμό από μουσικά κανάλια τύπου Mad TV και MTV. Boηθούν αυτά, αλλά πλέον ελάχιστοι έχουν τη θέληση να ψάξουν.
Γνωρίζουν ονόματα. Ξέρουν την Madonna, τους Prodigy, τους Daft Punk, Τους Arcade Fire λίγοι, τον Caribou λιγότεροι. Κάπως έτσι πάει η κλίμακα αναγνωρισιμότητας. Ο γιος μου, ο Δημήτρης, όταν τον ρώτησα αν γνωρίζει τον Caribou, απάντησε “ποιος είναι αυτός;”. Τα νέα παιδιά στην ηλικία του δεν ακούνε σχεδόν καθόλου ξένη μουσική -τη βρίσκουν με ελληνικά και μάλιστα Παντελίδη, Πάολα, Τάμτα κτλ. Δεν αγοράζουν επίσης ποτέ δίσκους και CDs.
Όταν ήμουν εγώ 17, οι εποχές ήταν περισσότερο αθώες και οι υψηλές ακροαματικότητες δεν ήταν αυτοσκοπός των όσων διαχειρίζονταν τα μέσα όπου μπορούσες να μάθεις τι νέο κυκλοφορεί, είτε αυτό λέγεται ραδιόφωνο, είτε περιοδικά, είτε ακόμα τηλεόραση. Δίνονταν ευκαιρίες στις φρέσκες μουσικές, και γι’ αυτό τις αναγνωρίζουμε σήμερα ως κλασικές, επειδή είχαν την ευκαιρία να καθορίσουν τις ημέρες που περιέβαλαν ως σάουντρακ.
Σχετικά με το Rockwave, πιστεύω ότι δεν υπάρχει κοινό που να στηρίξει ένα με ολοκαίνουρια ονόματα. Με ποιους ας πούμε; Τους Arcade Fire; Άγνωστοι στα περισσότερα παιδιά. Τους Arctic Monkeys; Τους ξέρουν κάποιοι φίλοι του Δημήτρη, αλλά 2-3 μόνο, μη φανταστείς… Για να μην πάμε σε ονόματα όπως Crystal Stilts και Moon Duo γιατί θα γελάμε για μέρες!
Ο Μάνος Μπούρας είναι πατέρας και μουσική εγκυκλοπαίδεια.
