Όσο βαριά είν΄ τα σίδερα, είναι η καρδιά μου σήμερα

Μυστήριο καλύπτει την εξαφάνιση του Ρομά “ξανθού άγγελου” των Φαρσάλων από τα χείλη των τηλεοπτικών newscasters. Οι πρόσφατες πληροφορίες που φέρουν τη μικρή Μαρία να είναι κόρη τσιγγάνων από τη Βουλγαρία επανέφερε την πολιτισμική ευφράδεια των δημοσιογράφων στην προσφώνηση “το μικρό γυφτάκι¨. Τόση ξεχειλωμένη political correctness με σως ναζιστικής κωλοτούμπας είχαμε να ζήσουμε από την πτώση της Βαϊμάρης. (Μπα, από προχτές).

Σε άλλα νέα, οι έφοδοι της αστυνομίας στο Μητροπολιτικό ΚΟινωνικό Ιατρείο Ελληνικού και στους Γιατρούς του Κόσμου, ύστερα από ανυπόστατες επώνυμες καταγγελίες για παροχή ναρκωτικών, απέτυχαν παταγωδώς. Τα ναρκωτικά είχαν ήδη καταναλωθεί από σώφρονες πολίτες που διαπιστώνουν κάθε στιγμή σε τι πίστα αυταρχισμού έχουν κληθεί να συμμετάσχουν από το παιχνιδιάρικο κράτος.

Σε μια σεμνή τελετή, όπου δεν παρέστη ψυχή ζώσα, έσβησε ο διαδικτυακός τόπος isohunt, ένα ευλογημένο λιβάδι όπου συναντιόσαντε και ανταλλάσσαντο αγάπη (και torrents) άνθρωποι απανταχού του παγκόσμιου χωριού. Το τέλος εποχής της πολιτιστικής πληροφορίας αποθηκευμένης στο σκληρό έφτασε. Από δω και πέρα ο καθένας μόνος του, με το livestream του, με ό,τι του βρίσκεται πρόχειρο- μέχρι το επόμενο κινηματογραφικό σπετζοφάι να μας ενώσει.

Μανιφέστο και θα γίνει

MELITZANESOLOFRESKES 12EVROTOKILOΤΟ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΧΑΒΑΛΕ ΤΗΝ ΕΞΑΘΛΙΩΣΗ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ Ο ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟΣ-ΚΑΙ ΜΕΣΩ ΤΗΣ ΑΠΩΛΕΙΑΣ ΤΗΣ ΜΙΣΘΩΤΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ-ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΚΑΤΑΝΤΗΣΕΙ ΠΛΕΟΝ ΠΡΟΝΟΜΙΟ ΚΑΙ FASOLAKIAFETINISESODIAS 4 EVROTOKILOΟΔΗΓΕΙ ΔΕΚΑΔΕΣ ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΣΤΗΝ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΨΥΧΙΚΗ ΑΠΟΓΝΩΣΗ ΔΕΝ ΝΟΜΙΖΩ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΔΕΙΓΜΑ ΧΑΒΑΛΕ PAREMEVAGELISTATESSERAΑΛΛΑ ΔΕΙΓΜΑ ΑΝΙΚΑΝΟΤΗΤΑΣ ΑΝΤΙΛΗΨΗΣ ΤΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΠΑΧΥΔΕΡΜΙΑΣ .ΑΛΛΑ ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΠΑΝΤΑ ΥΠΗΡΧΑΝ ΑΥΤΑ ΑΛΛΑ ΠΑΝΤΑ ΥΠΗΡΧΕ ΚΑΙ Η ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΣΗ ΠΟΥ ΕΦΕΡΝΕ ΤΗΝ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ KAVLWSA

Calypso Larah, facebook προβοκάτωρ και greeklish εικαστικός, 24/10/13

Καλό τριήμερο και καλή επιστροφή (χαμόγελο, ρέστα)

Διόδια, ουρά χιλιομέτρων, Δευτέρα απόγιομα, χωρίς ασετυλίνη. Eίσαι εγκλωβισμένος δημόσιος υπάλληλος στην εθνική οδό, επιστρέφεις από το εξοχικό που έφτιαξες χάρη στα επιδόματα και τα “εκτός έδρας”. Η κόρη σου διαβάζει στο πίσω κάθισμα για να δώσει το μάθημα της Παναγιωταρέα που χρωστάει στη σχολή (έχει ξεκινήσει ήδη πρακτική το κορίτσι, δύο χρόνια τώρα αμισθί ρεπόρτερ σε ενημερωτικό κλόπι πέιστ portal). Ο γιος τουιτάρει από το άιφον λογοπαίγνια για τους φασίστες – το παιδί ανυπομονεί να επιστρέψει αύριο στην κατάληψη της σχολής του. Η γυναίκα σου έχει συφιλιαστεί γιατί θα χάσει το ντάνσιγουιδεστάρζ και βρίζει τους αλήτες της Βουλής, αυτούς που ψήφισε για να πάρει την επιχορήγηση να συμμαζέψει το πατρικό στο χωριό (και να ρίξει κι ένα πανωσήκωμα, με την ευκαιρία) .

Οι σταγόνες του χινοπώρου καλύπτουν το παρμπρίζ, κλείνεις τους υαλοκαθαριστήρες, καρφώνεις το βλέμμα στις μικρές υδάτινες μπαλίτσες και τρέχεις να σκαρφαλώσεις στη μουριά της αυλής. Η μάνα σε κυνηγάει με τη βίτσα.

Ησυχάζεις. Ολα τα άλλα δεν έγιναν ποτέ.

Υ.Γ. Η στήλη, ακολουθώντας τη φλύαρη τάση της εποχής, κόβεται από το μόνιμο ραντεβού της Παρασκευής και τεμαχίζεται (παρουσία του πελάτου) σε αλεξίπτωτες εμφανίσεις μέσα στη βδομάδα. Πιο συχνά και πιο στακάτα, σα να λέμε.