Ο Ιρλανδός Edmund Burke, πολιτικός ηγέτης, συγγραφέας, ρήτορας και φιλόσοφος μεταξύ άλλων είχε πει: «Το μόνο που χρειάζεται το κακό για να θριαμβεύσει είναι να μην κάνουν τίποτα οι καλοί.»
Τι κι αν αυτό ειπώθηκε κάπου στον 18ο αιώνα. Τι κι αν τώρα διανύουμε τον 21ο. Κάποιες φράσεις γεννιούνται άθελά τους με σκοπό να ζήσουν αιωνίως.
Έτσι απλά και τόσο κλασικά όσο τα ιδανικά και οι αξίες. Είτε αυτές λέγονται οικογένεια, ηθική και πίστη είτε ευγένεια, αξιοπρέπεια και ελευθερία. Κάπου είχαν χαθεί. Κάπως είχαν αλλοιωθεί. Όλες έχουν έναν κοινό παρονομαστή· την αγάπη. Αυτές τις αξίες, λοιπόν, καλούμαστε να επαναφέρουμε στο πρωταρχικό σημείο εκκίνησής τους το τελευταίο διάστημα. Η εκκίνηση αυτή, είναι που μας καλεί όλους να βοηθήσουμε και να υψώσουμε τα τείχη που τις προστάτευαν κάποτε.
Κάποια λιγοστά άντεξαν, όπως τα σπίτια των γιαγιάδων και των παππούδων μας που ήταν χτισμένα με κόπο πάνω στα πιο γερά θεμέλια. Τα άλλα μισογκρεμίστηκαν μιας και τα «υλικά» είχαν αποδυναμωθεί και οι μηχανές ανέλαβαν το χτίσιμο των υπολοίπων ή την διατήρηση των υπαρχόντων. Και την ώρα, ίσως της μεγαλύτερης κρίσης – στην έως τώρα διάρκεια της ζωής μου- εμφανίζεται ένας ιός και μας προκαλεί να παλέψουμε. Μέσα από τα σπίτια μας. Μέσα από την αγάπη για τη ζωή. Μέσα από την ψυχή μας και για πολλούς μέσα από την ίδια μας τη δουλειά. Ακόμη κι αν είναι από απόσταση. Ακόμη κι αν δεν διαθέτουμε όλες τις απαιτούμενες προϋποθέσεις για την παραγωγή έργου. Ακόμη και τότε, είμαστε ικανοί να δημιουργήσουμε. Ίσως, πιο ικανοί από ποτέ. Γιατί στις πιο δύσκολες στιγμές ανθίζουν ιδέες, η αγάπη γίνεται μεγαλύτερη και η έμπνευση γίνεται εικόνα, τραγούδι, χορός. Γιατί θα έχουμε δώσει την ανάλογη αξία σε όλα στη ζωή μας. Στη φύση, στα ζώα. Μα κυρίως στον άνθρωπο. Ο κάθε άνθρωπος θα έχει τη δύναμη να μετατρέψει τον ογκόλιθο του ιού σε λιθαράκι και το λιθαράκι των αξιών σε έναν τεράστιο ογκόλιθο. Και τότε, ο πόθος για επιστροφή στην καθημερινότητά μας θα γίνεται όλο και πιο δυνατός. Γιατί θα έχουμε νικήσει. Γιατί θα έχουμε ολοκληρωθεί ως άνθρωποι για τους σωστούς λόγους. Και θα είμαστε έτοιμοι.
Έτοιμοι για την επιστροφή.
Ο προσωπικός μου πόθος για επιστροφή στην καθημερινότητα των δημιουργικών προβών γίνεται ολοένα και πιο δυνατός και αυτό για έναν και μόνο λόγο. Γιατί η πρώτη μου, η πρώτη μας παράσταση θα είναι αφιερωμένη σε όλους μας. Παρόντες και μη. Μια παράσταση αφιερωμένη στη ζωή, στη δύναμη και στη θέληση. Ναι ξέρω… είθισται το κοινό να χειροκροτεί τους καλλιτέχνες. Αυτή τη φορά επιθυμώ να χειροκροτήσω εγώ εσάς. Αυτή τη φορά το χειροκρότημα θα το αξίζουν όλοι. Γιατί όλοι θα έχουν βάλει το λιθαράκι τους σε αυτόν τον άοπλο πόλεμο. Γιατί θα έχουμε πολεμήσει με το μοναδικό όπλο που διαθέτουμε όλοι μας. Με την αγάπη. Η αγάπη θα μεταμορφώσει το λιθαράκι των αξιών σε ογκόλιθο. Η αγάπη θα επαναφέρει τη ζωή εκεί από όπου ξεκίνησε. Ας εκμεταλλευτούμε, λοιπόν, αυτές τις ημέρες με τον καλύτερο δυνατό τρόπο για να φτάσουμε στη δική μας Ιθάκη όπως είπε και ο Καβάφης: «Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα, ήδη θα το κατάλαβες η Ιθάκες τι σημαίνουν.»
Κάθε μέρα θα ανυπομονώ να επιστρέψω πίσω, στη δική μου Ιθάκη. Στη σκηνή. Και όπως σας προείπα… αυτή τη φορά αφήστε με να χειροκροτήσω εγώ εσάς γιατί το μόνο που χρειάζεται το καλό για να θριαμβεύσει είναι να κάνουμε τα πάντα εμείς. Και θα τα κάνουμε!
