Σάμος: Στην άκρη της πόλης, μια παραγκούπολη αθλιότητας

Βρίσκεται πάνω στο λόφο, όπου το έδαφος είναι επικλινές, ανισόπεδο και παντελώς ακατάλληλο για διαμονή. Οι πρόσφυγες μη έχοντας καμία άλλη επιλογή εξαιτίας της επιβολής «γεωγραφικού περιορισμού» και με την απουσία οποιασδήποτε κρατικής μέριμνας, δημιουργούν αυτοσχέδια παραπήγματα, χωρίς να μπορούν να προστατευτούν από τις καιρικές συνθήκες.

Η βροχή, ο δυνατός αέρας, η υγρασία, το κρύο, ο ήλιος, όλα λειτουργούν επιβαρυντικά στην ήδη δύσκολη καθημερινότητα των διαμενόντων, υπονομεύοντας την υγεία και τη συνοχή τους. Στερούνται βασικές υποδομές αποχέτευσης, ύδρευσης, ηλεκτρισμού, θέρμανσης.

Μόλις στα τέλη Νοεμβρίου τοποθετήθηκαν 80 χημικές τουαλέτες, οι οποίες πέρα από το ότι δεν επαρκούν για να καλύψουν τις ανάγκες ενός τόσο μεγάλου πληθυσμού, δεν είναι κοντά στο σύνολο των σκηνών. Αυτοί που μένουν στην κορυφή του υψώματος χρειάζεται να διανύσουν μια αρκετά μεγάλη απόσταση για να τις φτάσουν. Ειδικά οι γυναίκες νιώθουν ανασφαλείς τις βραδινές ώρες να κυκλοφορήσουν μόνες τους.

Αναγκάζονται να περιμένουν πολλή ώρα στην ουρά για φαγητό, το οποίο συχνά έχει καταγγελθεί ότι είναι χαμηλής ποιότητας. Γι’ αυτό το λόγο κάποιες οικογένειες προσπαθούν να μαγειρέψουν μέσα σε αυτοσχέδιους φούρνους που έχουν κατασκευάσει με χώμα και πέτρες.

Περιορισμένη είναι η πρόσβαση τους, επίσης, σε υπηρεσίες υγείας, καθώς το ιατρικό προσωπικό στο camp είναι λίγο, ενώ οι κυβερνητικές παλινωδίες σε σχέση με την απόδοση ΑΜΚΑ στους αιτούντες ασύλου βάζουν προσχώματα στη δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη.

Σε report που δημοσίευσε το Δεκέμβρη για τη Σάμο η οργάνωση  Refugee Support Aegean, αναφέρεται μεταξύ άλλων «στο νοσοκομείο της πόλης μεταφέρονται συνήθως παιδιά με αναπνευστικά προβλήματα, διάρροιες, δερματολογικά προβλήματα, ακόμα και με πληγές από δαγκώματα ποντικιών».

Μπορεί να μείνουν μήνες ολόκληρους στην παράλληλη ζώνη αναμονής και αθλιότητας. Οι διαδικασίες ασύλου κινούνται με απελπιστικά αργούς ρυθμούς και η Πολιτεία αδιαφορεί μάλλον επιδεικτικά. Ούτε τα παιδιά έχουν διασωθεί από την ανυποληψία. 

Δυστυχώς τα περισσότερα προσφυγόπουλα δεν είναι ενταγμένα στην τυπική εκπαίδευση. Κάπως έτσι φαλκιδεύονται οι αναπτυξιακές τους δυνατότητες και περιπλανιούνται στον κύκλο της απραξίας. Εξάλλου, δε μπορεί να λησμονήσει κανείς τις ξενοφοβικές αντιδράσεις ορισμένων Ελλήνων γονέων τον περασμένο Μάρτιο στο Βαθύ με αφορμή την έναρξη εκπαιδευτικής δομής για προσφυγόπουλα στο ίδιο σχολικό κτίριο.

Ούτε επίσης, τη δίωξη που υφίσταται εκπαιδευτικός, η οποία υπερασπίστηκε το δικαίωμα των προσφυγόπουλων στη μάθηση και ο σύλλογος γονέων τη σέρνει στα δικαστήρια με αγωγή, ζητώντας 50.000 ευρώ. Με τα ρατσιστικά ανακλαστικά συντονίζεται ενίοτε και ο δήμαρχος της Ανατολικής Σάμου Γιώργος Στάντζος. Πριν κάμποσο καιρό καταγράφηκε σε βίντεο η επίθεση του σε πρόσφυγες στην κεντρική πλατεία Πυθαγόρα.

Στο Βαθύ, στη ΒΙΑΛ, στη Μόρια το στρίμωγμα χιλιάδων ανθρώπων στο πουθενά, πέρα από κάθε έννοια πολιτισμού και σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, είναι ένας σίγουρος δρόμος για την καταστροφή. Ισοπεδώνει υπάρξεις που χρειάζονται φροντίδα και χαϊδεύει την πλάτη στον κοινωνικό εκφασισμό.