Δεν υπάρχει κάτι πιο όμορφο από την είδηση του ερχομού ενός νέου μωρού. Ειδικά για τους μελλοντικούς και τους νέους γονείς είναι μια περίοδος γεμάτη ευτυχία και προσμονή, χωρίς να λείπουν βέβαια η αγωνία και το άγχος. Μόνο που εδώ και έναν χρόνο η αγωνία και το άγχος πολύ συχνά υπερισχύουν. Με ένα σύστημα υγείας τόσο εύθραυστο και περιορισμούς που κάθε μέρα γίνονται όλο και περισσότεροι, οι επισκέψεις στους γιατρούς και η διαδικασία του τοκετού προκαλεί μεγαλύτερο φόβο σε πολλά ζευγάρια που δεν ξέρουν τι μπορεί να αντιμετωπίσουν σε ένα νοσοκομείο. Πολλοί γονείς έχουν απολυθεί ή βρίσκονται σε καθεστώς αναστολής και τρέμουν για τα επιπλέον έξοδα που προκύπτουν με ένα παιδί. Οι τοίχοι ενός σπιτιού δεν είναι μόνο θαλπωρή αλλά καμιά φορά μοιάζουν με φυλακή. Οι πρώτες εικόνες στα μάτια των νεογέννητων είναι συγγενείς μέσα από μία οθόνη και το ερέθισμα της κοινωνικοποίησης που συνήθως προκύπτει από τα χάδια των φίλων και της ευρύτερης οικογένειας, τις αγκαλιές, τα γέλια τους, τις εκδρομές και το κυριακάτικο τραπέζι, πέφτει όλο πάνω στους γονείς. Είναι συνθήκες μιας φυσιολογικής ζωής που προετοιμάζουν ένα βρέφος για τον κόσμο εκεί έξω και είναι δύσκολο να αναπληρωθούν.
Τρία ζευγάρια που προσπαθούν να νικήσουν τις δυσκολίες ενός lockdown, το οποίο μοιάζει να μην έχει τέλος, μοιράζονται όσα συμβαίνουν στη ζωή τους από την αρχή της πανδημίας μέχρι σήμερα. Εξηγούν ότι μέσα στο όλο μαύρο σκηνικό προκύπτουν και αρκετά προτερήματα από τις δεδομένες συνθήκες κατά τη διάρκεια του τοκετού και της λοχείας και αποδεικνύουν με τις ιστορίες τους ότι όσο η κυβέρνηση εφαρμόζει αυστηρά μέτρα μετακινήσεων και συναθροίσεων, ο ρόλος μιας ολόκληρης κοινωνίας ανήκει αποκλειστικά στους ίδιους. Και πρέπει να μάθουν τα λόγια τους καλά. Γιατί το δάχτυλο της ατομικής ευθύνης δεν έχει σταματήσει να δείχνει προς το μέρος μας σταθερά. Πώς είναι λοιπόν να περιμένεις παιδί, να γεννάς και να μεγαλώνεις ένα νεογέννητο με περιορισμούς και απομόνωση;
Μάρθα και Βασίλης (Αθήνα): Υπήρξαν αρκετές δυσκολίες στο ψυχολογικό κομμάτι. Οι ορμόνες μιας εγκύου χτυπάνε κόκκινο και η παραμονή δύο ανθρώπων για μήνες μέσα σε 50τμ, δυσκολεύει τη συγκατοίκηση. Στη δική μας περίπτωση ευτυχώς δεν υπήρχαν τριβές αλλά ήταν πολλές οι φορές που χρειαζόμασταν μία βόλτα στον καθαρό αέρα. Κι ενώ είχαμε σύσταση από τον γυναικολόγο να περπατάει η Μάρθα, ειδικά τους τελευταίους μήνες, με την απαγόρευση κυκλοφορίας ήταν δύσκολο. Πολλές φορές η βόλτα μας ήταν μέχρι το σούπερ μάρκετ και μας φαινόταν τέλεια! Το θετικό ήταν ένα, ότι δεν υπήρχε ο φόβος να σπάσουν τα νερά κάπου έξω, σίγουρα θα συνέβαινε στο σπίτι.
Ηλιάνα και Δημήτρης (Αθήνα): Η δική μας εγκυμοσύνη ξεκίνησε τον Μάρτιο του ‘20, στο πρώτο lockdown. Το πρώτο τρίμηνο ήταν πιο εύκολο, χωρίς ποτά, βραδινές εξόδους, τσιγάρα σε σπίτια και μαγαζιά. Όταν όλοι έφτιαχναν ψωμί μπανάνα και κάροτ κέικ εμείς φτιάχναμε λαπά και φιδέ καθώς οι αναγούλες χτυπούσαν τη πόρτα ως οι μόνοι μας επισκέπτες. Σαφώς είχαμε τρομοκρατηθεί από τα media για τον άγνωστο δολοφονικό ιό και αφού ήμασταν πλέον σε ομάδα που… έχρηζε περισσότερης προσοχής, απομονωθήκαμε αρκετά και δεν μοιραστήκαμε τη χαρά όπως θέλαμε με τους δικούς μας ανθρώπους. Λίγο πριν το δεύτερο lockdown και τη γέννηση του μωρού, έκλεισαν απότομα τα μαγαζιά και τρέχαμε δύο μέρες με τη κοιλιά τούρλα από μαγαζί σε μαγαζί, σαν παίκτες του Shopping Star, για να ψωνίσουμε τα απαραίτητα.
Μαρία και Κώστας (Βόλος): Αρνητικά δεν μπορώ να πω ότι αντιμετωπίσαμε, αντιθέτως χρησιμοποιήσαμε την εγκυμοσύνη ως άλλοθι για να μπορούμε να κυκλοφορούμε περισσότερο χρησιμοποιωντας τον κωδικό «1» (επίσκεψη σε γιατρό). Ήταν η δεύτερη εγκυμοσύνη μου και ήμουν αρκετά προετοιμασμένη για πολλά που στην αντίθετη περίπτωση θα αντιμετώπιζα για πρώτη φορά.
Μάρθα: Είχα άγχος να πάνε όλα καλά και δεν σκεφτόμουν τους περιορισμούς. Όταν γέννησα και κυρίως επειδή έκανα καισαρική είχα πολύ ανάγκη τη μαμά μου τόσο για βοήθεια, όσο και για ψυχολογική υποστήριξη. Η απουσία πολλών συγγενών στο μαιευτήριο μπορώ να πω ότι με χαροποίησε ιδιαίτερα χα, χα. Βασίλης: Εισαγωγή στο μαιευτήριο πολύ δύσκολη. Έτρεχα μόνος μου για όλα τα χαρτιά χωρίς έναν άνθρωπο να με βοηθήσει ή να πω μια κουβέντα για να ξεχάσω κάπως το άγχος μου. Το πηγαινέλα από το δωμάτιο στο προαύλιο για να δώσω τα νέα και να ευχαριστήσω τους στενούς συγγενείς και φίλους που βρέθηκαν εκεί ήταν αρκετά κουραστικό. Από την άλλη το ότι είχα αυτούς τους ανθρώπους εκεί να πω μία κουβέντα ήταν μεγάλη βοήθεια. Καλύτερα λοιπόν χωρίς πολύ κόσμο μέσα στο δωμάτιο αλλά ο νέος πατέρας χρειάζεται ένα στήριγμα εκεί γύρω.
Ηλιάνα και Δημήτρης: Στις 22 Νοεμβρίου, ώρα 4 το πρωί, στείλαμε μήνυμα «1» και ξεκινήσαμε με πόνους για το μαιευτήριο. Σε όλη τη διαδρομή δεν πετύχαμε ούτε ένα αμάξι! Τα τζάμια θαμπά από την υγρασία και το αμάξι γκαζωμένο νευρικά αλλά με μεγάλη συγκέντρωση και κραυγές από πόνους ανά τρίλεπτο. Σκηνές που θα ζήλευε οποιοσδήποτε σκηνοθέτης post apocalyptic ταινίας. Την εμπειρία μας από τη διαμονή στο μαιευτήριο θα τη χαρακτηρίζαμε ιδανική. Σίγουρα, το να μη μοιράζεσαι αυτή την πρωτόγνωρη χαρά είναι κάτι λυπηρό αλλά κερδίζεις αλλού. Έχεις τον χώρο και τον χρόνο να «γνωριστείς» με το νεογέννητο και να συνειδητοποιήσεις μαζί με τον σύντροφό σου αυτή τη τεράστια αλλαγή. Λειτουργείς σύμφωνα με το ένστικτό σου και τις συμβουλές των ειδικών. Οι συγγενείς έχουν την τάση να μοιράζονται πολλές απόψεις, με μεγάλη αγάπη φυσικά αλλά συνήθως έτσι δημιουργούν άθελά τους σύγχυση στο ζευγάρι. Συγκρίνοντας, με γεννήσεις μωρών που ζήσαμε στην προ-covid εποχή, όπου σε κάθε δωμάτιο επικρατούσε ένα χάος από συγγενείς και φίλους, τώρα, σε ένα τρίκλινο δωμάτιο υπήρχαν μάξιμουμ έξι άτομα, επικρατούσε ησυχία και σεβασμός και έτσι ήταν καλύτερη η πρώτη σχέση μεταξύ μητέρας και παιδιού.
Μαρία: Γεννήσαμε (όπως και το πρώτο μας παιδί πριν από τέσσερα χρόνια) στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο της Λάρισας πράγμα που σημαίνει ότι δεν είχα συνοδό ούτε τότε. Το αρνητικό ήταν ότι έπρεπε να μπω μιάμιση μέρα πριν γεννήσω για να κάνω τεστ covid μόνη μου και να παραμείνω σε ένα δωμάτιο χωρίς κανέναν για σχεδόν μισή μέρα, μέχρι να βγει το αποτέλεσμα. Περίεργο αίσθημα η χρήση μάσκας καθ’ όλη τη διάρκεια της γέννας. Από τη μία μας έλειψε το δίωρο επισκεπτήριο, από την άλλη όμως ήμασταν ήσυχοι με το μωράκι μας και ο χρόνος περνούσε στέλνοντας συνεχώς πολλές φωτογραφίες και βίντεο σε συγγενείς και φίλους.
Βασίλης: Βρισκόμαστε και οι δύο στο σπίτι. Η Μάρθα έτσι κι αλλιώς λόγω άδειας μητρότητας κι εγώ λόγω κορωνοϊού και τηλεργασίας. Σίγουρα μας χαροποιεί αυτό γιατί έτσι δεν έχουμε χάσει ούτε μία στιγμή μαζί με τη μικρή. Είμαστε και οι δυο κοινωνικοί χαρακτήρες και μας αρέσουν οι βόλτες και η φύση, αυτά θέλουμε να μεταλαμπαδεύσουμε και στο παιδί αλλά δυστυχώς οι συνθήκες δεν μας το επιτρέπουν όσο θα θέλαμε. Το παιδί αρχίζει αναγκαστικά και μαθαίνει να κάθεται μπροστά από μία οθόνη, κάτι που θέλαμε πολύ να αποφύγουμε. Βλέπουμε ότι όταν χτυπάει το κινητό για βιντεοκλήση χαίρεται, και ότι κοιτάει την τηλεόραση με προσήλωση. Αντιθέτως, όταν τη βγάζουμε βόλτα στη φύση, κοιτάζει τα δέντρα με απορία αλλά και με χαρά, που σημαίνει ότι ακόμα υπάρχει χρόνος να μάθει αν μας το επιτρέψουν οι συνθήκες. Μάρθα: Η οικογένειά μου μένει στο ίδιο κτίριο με εμάς. Αυτό με βοηθάει πάρα πολύ γιατί έχω όλη τη βοήθεια που χρειάζομαι από τη μαμά μου και τις αδελφές μου. Η οικογένεια του Βασίλη όμως βρίσκεται σε άλλο νομό και αυτό τους αναγκάζει να βλέπουν το μωρό μέσω βιντεοκλήσεων δύο και τρεις φορές την ημέρα εδώ και μήνες.
Ηλιάνα και Δημήτρης: Γυρίζοντας στο σπίτι με το νέο μέλος είχαμε τη τύχη, λόγω άδειας κύησης και εξαιτίας του ότι το επάγγελμα του πατέρα ανήκει σε αυτά που βρίσκονται σε αναστολή, να περνάμε ποιοτικό χρόνο 24/7 οι τρεις μας. Δεν προλαβαίνουμε να βαρεθούμε και να σκεφτούμε τα μέτρα και τις απαράδεκτες απαγορεύσεις γιατί το μωρό βάζει τα δικά του μέτρα. Ευτυχώς αυτοί που μας αγαπούν βρίσκουν πάντοτε τρόπο να είναι δίπλα μας.
Μάρθα και Βασίλης: Η οικονομική κατάσταση λόγω αναστολών και η πολύ αργή ανταπόκριση του δημοσίου μας ζόρισαν πολύ οικονομικά και ψυχολογικά φορτώνοντάς μας με έξτρα άγχος ειδικά πριν τη γέννα. Τα βγάλαμε πέρα οριακά αλλά δεν γίνεται να μην σκεφτόμαστε και όσους ενδεχομένως να μην μπορούν να ανταπεξέλθουν, κλέβοντας την απόλαυση από την πιο χαρούμενη στιγμή της ζωής τους. Λύσεις υπάρχουν για γίνουν τα πράγματα διαφορετικά, όχι μόνο για τους γονείς αλλά για όλους, αλλά δεν είναι της παρούσης.
Ηλιάνα και Δημήτρης: Μας δυσκολεύει που χρειάζεται να βάζουμε όρια στους δικούς μας ανθρώπους και μας στεναχωρεί που οι πρώτες εικόνες του μωρού θα είναι χαμόγελα κρυμμένα πίσω από μια μάσκα. Επίσης βλέπουμε πολύ περισσότερο τηλεόραση από όσο θα θέλαμε και μας ανησυχεί τι επιπτώσεις μπορεί να έχει όλη αυτή η έκθεση ακτινοβολίας από τα κινητά σε ένα παιδί.
Μάρθα και Βασίλης: Θυμάμαι μία μέρα που είχα βγάλει τις φόρμες, είχα βάλει το πουκάμισο μου και κάθισα στον υπολογιστή για ένα σοβαρό meeting στη δουλειά με κάποιους ξένους διευθυντές. Ενώ λοιπόν ξεκινήσαμε σοβαρά και με ησυχία, καταλήξαμε με τους συνομιλητές μου να ζητάνε να δουν το μωρό στην οθόνη γιατί άκουγαν ότι φώναζε και τελικά η μικρή μονοπώλησε το ενδιαφέρον ενώ η δουλειά μπήκε σε δεύτερη μοίρα. Αν κάτι μας βοήθησε όλο αυτό το διάστημα, είναι μόνο το ότι είμαστε και οι τρεις μαζί στο σπίτι και απολαμβάνουμε κάθε στιγμή της μικρής.
Ηλιάνα και Δημήτρης: Μια ξαδέρφη μας, παρήγγειλε αρχές Δεκεμβρίου κάτι χριστουγεννιάτικα για το μωρό και ήρθαν αγίου Βαλεντίνου. Επειδή λοιπόν οι μεταφορικές εταιρείες είναι εντελώς αναξιόπιστες λόγω φόρτου εργασίας, μπήκαμε σε μια λογική όπου επαναχρησιμοποιούμε ρούχα, εξοπλισμό και παιχνίδια από φίλους με μεγαλύτερα παιδιά, όπου πέρα από οικονομικό είναι και πολύ οικολογικό. Ο χρόνος που περνάμε οι τρεις μας και ανακαλύπτουμε ο ένας τον άλλο είναι ό,τι πιο πολύτιμο και μαγικό για ένα ζευγάρι με το νέο μέλος. Θα θέλαμε όμως να έχουμε την δυνατότητα να ταξιδέψουμε από νομό σε νομό και να κάνουμε βόλτες ελεύθερα στην φύση.
