![[Και όσο γλυκαίνω από τις θύμησες και τις τριανταφυλλιές], του Χρήστου Πυθαρά](https://popaganda.gr/wp-content/uploads/2019/02/14991378_1630575106968289_6100419817607109380_o-300x200.jpg)
Ήταν 30 Μαρτίου 2019, η πρώτη μέρα της Μεγάλης Πορείας για την Επιστροφή στη Γάζα, όπως είχαν ονομαστεί οι διαδηλώσεις που διεκδικούσαν την επιστροφή των Παλαιστινίων προσφύγων (πάνω από 5,6 εκατομμύρια) στον τόπο τους, το σημερινό Ισραήλ, και τον τερματισμό του ισραηλινού αποκλεισμού στη Γάζα. Βρισκόταν κι ένας ποδηλάτης εκεί, με τη στολή του. Ο Alaa al-Dali. Στεκόταν 300 μέτρα μακριά από το «Τείχος» που έχει υψώσει το Ισραήλ στα σύνορα με τη Λωρίδα. Είχε μόλις προκριθεί για τους Ασιατικούς Αγώνες του 2018, δεν ήξερε όμως αν θα μπορέσει να συμμετέχει καθώς το Ισραήλ είχε απορρίψει όλες τις αιτήσεις τους για άδεια ταξιδιού εκτός Γάζας. Ο al-Dali λοιπόν βρισκόταν εκεί για να διεκδικήσει τα επαγγελματικά του δικαιώματα. Δεν γνώριζε ότι εκείνη την ημέρα η ζωή του θα άλλαζε για πάντα. Ένας Ισραηλινός ελεύθερος σκοπευτής τον πυροβόλησε στο πόδι, όπως κατέγραφε αργότερα έκθεση του ΟΗΕ. Το Ισραήλ απέρριψε το αίτημά του να μεταφερθεί εκτός Γάζας για να λάβει την κατάλληλη θεραπεία. Κι έτσι, το πόδι του έπρεπε να ακρωτηριαστεί. Αλλιώς, θα πέθαινε.
Η περίπτωσή του έλαβε αρκετά μεγάλη δημοσιότητα, ωστόσο δεν αποδείχθηκε αρκετή για να τον «στείλει» –όπως ήλπιζε- εκτός Γάζας, για τοποθέτηση τεχνητού μέλους προηγμένης τεχνολογίας. Τελικά, ο Alaa al-Dali πήρε τη μεγάλη απόφαση: αφού δεν θα μπορούσε να ανεμίσει τη σημαία της Παλαιστίνης σε διεθνείς αγώνες με δύο πόδια, θα το έκανε με ένα. Κάπως έτσι, έγινε ο πρώτος επαγγελματίας ποδηλάτης με αναπηρία στη Γάζα. Και σιγά σιγά δημιούργησε ολόκληρη ομάδα παρα-ποδηλατών: τη Gaza Sunbirds.
Μέχρι την 7η Οκτωβρίου, τα παλαιστινιακά «Πουλιά του Ήλιου» προπονούνταν ακατάπαυστα κοιτώντας κατάματα το τρελό όνειρο να «πετάξουν» στους Παραολυμπιακούς του 2024 στο Παρίσι. Ο πόλεμος τους διέκοψε απότομα. Αμέσως, όμως, επανεστίασαν στη διανομή ανθρωπιστικής βοήθειας σε συμπολίτες τους. Προσπαθώντας ταυτόχρονα να γλιτώσουν κι οι ίδιοι από τα πυρά.
View this post on Instagram
Εντοπίσαμε τον συνιδρυτή των Gaza Sunbirds Καρίμ Αλί στο Λονδίνο. Ο Καρίμ βρίσκεται σε διαρκή επαφή με την ομάδα στη Γάζα. Τον ρωτώ καταρχάς αν οι άνθρωποί τους είναι όλοι καλά. Έχουν 20 αθλητές (από αρχάριους μέχρι προχωρημένους) και τέσσερις υπαλλήλους. Από μερικούς δεν έχουν νέα τις τελευταίες δύο εβδομάδες, μου λέει.
«Ξέρουμε ότι τρεις αθλητές έχουν μείνει στη βόρεια Γάζα (σ.σ.: το Ισραήλ έχει διατάξει την εκκένωσή της). Αρνούνται να αφήσουν τα σπίτια τους… Η κατάσταση παντού είναι τόσο κακή, που οι άνθρωποι προτιμούν να πεθάνουν από το να γίνουν πρόσφυγες στον νότο. Έρχεται και χειμώνας. Βρέχει. Στους δρόμους υπάρχει θάνατος. Τα σχολεία είναι υπερπλήρη. Οι φούρνοι έχουν υπερζήτηση. Δεν υπάρχει τίποτα. Σου παίρνει όλη μέρα για να βρεις νερό. Όλη μέρα για να βρεις φαγητό. Δεν υπάρχει ηλεκτρικό ρεύμα πουθενά. Οι άνθρωποι ζουν στο σκοτάδι. Πραγματικό σκοτάδι. Δεν το χωράει το μυαλό μου καθώς τους μιλώ στο τηλέφωνο. Μου λένε ότι τη νύχτα μπορείς να δεις μόνο αν γίνει καμιά έκρηξη και φωτίσει. Αυτό είναι το μόνο φως που υπάρχει.
»Μιλούσα με έναν από τους μάνατζέρ μας στην περιοχή σήμερα. Καταστράφηκε κάποιο κτίριο που είχε φωτοβολταϊκά και κατάφερε να αγοράσει ένα από αυτά τα φωτοβολταϊκά για το σπίτι του. Μου είπε λοιπόν ότι τα παιδιά του, που δεν είχαν δει λάμπα αναμμένη για εβδομάδες, ήταν τόσο χαρούμενα που δεν τον αφήνουν να τη σβήσει. Και δεν τη σβήνει, για να έχουν κάτι να χαίρονται».
Ο συνιδρυτής των Gaza Sunbirds Καρίμ Αλί που ζει στο Λονδίνο.
Η κυβέρνηση της Χαμάς σταμάτησε να χορηγεί τα επιδόματα αναπηρίας, γιατί απλώς δεν υπάρχουν χρήματα πια, «οι μισές τράπεζες στον βορρά έχουν ισοπεδωθεί, το Ισραήλ έχει καταλάβει τα πάντα». Έτσι, η ευρύτερη ομάδα των Gaza Sunbirds αποφάσισε να προκαταβάλει τους μισθούς στους αθλητές της, «ο καθένας εκ των οποίων συντηρεί μια οικογένεια 30-50 ανθρώπων τώρα, αφού δεν υπάρχουν και δουλειές… Οι περισσότεροι είναι άστεγοι πλέον, μένουν στον δρόμο… Ευτυχώς, η ανθρωπιά στη Γάζα κρατά όρθια την κοινωνία. Κανείς δεν πληρώνει τον γιατρό, τον διασώστη, όμως αυτοί παρέχουν τις υπηρεσίες τους, τι άλλο να κάνουν;».
Και κάτι ακόμα: Τα ποδήλατα της ομάδας είναι αποθηκευμένα στον βορρά, μαζί με τα κράνη και όλο τον εξοπλισμό, μου λέει ο Καρίμ. «Τα χάσαμε όλα. Δεν μπορούμε να τα πάρουμε».
«Σκεφτόμαστε εφεξής να εστιάσουμε τη βοήθεια στους ανάπηρους»
Οι Gaza Sunbirds ωστόσο δεν δίστασαν στιγμή. Με το που ξεκίνησε ο πόλεμος, οργανώθηκαν κατάλληλα και άρχισαν να διανέμουν βοήθεια στους συμπολίτες τους.
Ξεκίνησαν μοιράζοντας ψωμί, μου λέει ο Καρίμ. Όμως, οι φούρνοι ξέμειναν από αλεύρι και ρεύμα, κι έπειτα ανέλαβε ο ΟΗΕ που έφερνε τα απαραίτητα. Άρχισαν τότε να διανέμουν συσκευασμένα τρόφιμα στους καταυλισμούς Rafah, Bureij και Khan Younis. «Μοιράσαμε περί τα 1.100 10κιλα πακέτα με τυρί, φασόλια, κρέας, ρύζι, πλιγούρι, είδη γυναικείας υγιεινής, πάνες και άλλα… Κι έπειτα άρχισαν κι αυτά να τελειώνουν. Οι τιμές εκτοξεύτηκαν, αναπτύχθηκε μια υπο-αγορά κατευθείαν από τις αποθήκες, βομβαρδίστηκαν σουπερμάρκετ από τα οποία ψωνίζαμε στη Rafah και στην Burej. Και στα υπόλοιπα πας τώρα κι έχουν άδεια ράφια». Οι δωρεές πήγαιναν καλά, όμως. Οπότε αποφάσισαν να διανέμουν φρούτα και λαχανικά που αγόραζαν απευθείας από τους παραγωγούς. Ο Καρίμ μου εξηγεί ότι η Γάζα είναι σχετικά αυτάρκης σε φρούτα και λαχανικά, με τις καλλιεργήσιμες εκτάσεις να βρίσκονται κυρίως στον νότο, ενώ ο περισσότερος πληθυσμός της λωρίδας ζει στον βορρά. «Αυτά ήταν άλλα 1.300 δεκαπεντάκιλα πακέτα».
Έφτιαξαν και πακέτα για μωρά. «Οι περισσότερες μητέρες δεν παράγουν γάλα πια λόγω ασιτίας. Οπότε τα μωρά χρειάζονται το γάλα που ανακατεύεται με νερό. Το νερό όμως είναι όλο τώρα μολυσμένο, οπότε αν ανακατέψεις το γάλα με αυτό, το μωρό θα αρρωστήσει. Κι αν δεν το ταΐσεις, θα πεθάνει από τον πείνα. Δεν υπάρχουν πάνες. Και τα παιδιά όταν τραυματίζονται και πάνε στον νοσοκομείο, φεύγουν με τα ίδια ρούχα, γιατί δεν υπάρχουν ρούχα να αλλάξουν. Ένας αθλητής μας, λοιπόν, ο Abu Asfour, ήταν στο νοσοκομείο, περιφερόταν στις πτέρυγες κι έφτιαχνε λίστες με το τι χρειάζονταν τα παιδιά. Κι έτσι φτιάξαμε 80 τέτοια πακέτα. Δεν είναι πολλά, αλλά δεν κυνηγάμε αριθμούς σε αυτή τη φάση».
View this post on Instagram
Στην ιστοσελίδα τους, υπάρχει κάλεσμα για δωρεές. Αναρωτιέμαι αν τα χρήματα μπορούν ακόμα να φθάσουν στη Γάζα και να μετατραπούν σε βοήθεια, δεδομένου ότι η κατάσταση έχει επιδεινωθεί. Ναι, μου λέει ο Καρίμ. Μάλιστα, έφθασαν να έχουν αναλάβει περισσότερες διανομές από όσες μπορούσαν να διαχειριστούν. Μακροπρόθεσμα, διερευνούν το ενδεχόμενο να εστιάσουν στους ανθρώπους με αναπηρία. Η ομάδα κάνει τώρα έρευνα «στα σχολεία του ΟΗΕ στον νότο, ώστε να καταγράψει πόσοι άνθρωποι με αναπηρία υπάρχουν, ποιες είναι οι ανάγκες τους – ποιες καλύπτει ο ΟΗΕ και ποιες όχι».
«Πρέπει να ξαναχτίσουμε με υπερηφάνεια, ο Alaa ονειρευόταν ποδηλατόδρομο»
Υπάρχουν γύρω στους 3.000 ακρωτηριασμένους στη Γάζα, γράφουν στη σελίδα τους – πριν τον τωρινό πόλεμο αυτό. Δεν μπορέσαμε να βρούμε επίσημα στοιχεία για τον ακριβή αριθμό, ωστόσο ο ΠΟΥ προειδοποιούσε για πιθανή αύξηση των ακρωτηριασμών στην περιοχή μετά τις διαδηλώσεις του 2018. Συνολικά, οι ανάπηροι το 2019 στην περιοχή αριθμούσαν περί τους 130.000 – σχεδόν 7% του πληθυσμού, σύμφωνα με την παλαιστινιακή στατιστική αρχή. Αποτέλεσμα, σε μεγάλο βαθμό, αλλεπάλληλων πολέμων από το 2008. Μια ομάδα επαγγελματιών παρα-αθλητών όπως οι Gaza Sunbirds πρέπει να έχουν λειτουργήσει ως υπόδειγμα δύναμης και πηγή έμπνευσης για τον ντόπιο πληθυσμό, σχολιάζω στον Καρίμ.
«Τι είναι η Γάζα; Μια ανοιχτή φυλακή με προσφυγικούς καταυλισμούς», μου λέει. Ο ιδρυτής των Gaza Sunbirds Alaa al-Dali είναι από τον καταυλισμό της Rafah. «Η Rafah είναι αναμφιβήτητα το πιο εξαθλιωμένο μέρος στη Γάζα. Πρόκειται για το πιο απανθρωποποιημένο μέρος στη Γάζα. Όσοι ζουν στη βόρεια Γάζα κοιτούν αφ’ υψηλού τον νότο, σωστά; Οπότε, πήγαμε σε ένα από τα αθλιότερα μέρη του κόσμου, σε έναν από τους αθλιότερους καταυλισμούς, και δουλέψαμε με τους ανθρώπους με αναπηρία εκεί… Ουσιαστικά, γεννιούνται με αναπηρία πριν καν ακρωτηριαστούν. Τους έχει ακρωτηριάσει η κοινωνία που τους ανάγκασε να ζουν εκεί, χωρίς προοπτική να φύγουν. Το νερό πάντα περιορισμένο, το φαγητό πάντα περιορισμένο. Δεν έχουν τρεχούμενο νερό στα σπίτια τους. Αυτό εννοούμε όταν λέμε καταυλισμός.
»Κι από την αρχή αυτό ήταν κίνητρο για τον Alaa, που έπασχε από βαριά κατάθλιψη. Νομίζω φέτος, μετά από τρία χρόνια δουλειάς, που χτίζουμε σχέσεις εμπιστοσύνης με τον κόσμο, πλέον είμαστε αναγνωρίσιμοι στη Γάζα. Βρισκόμαστε καθ’ οδόν για να κάνουμε σπουδαία πράγματα εκεί».
View this post on Instagram
Με εκπλήσσει ευχάριστα αυτή η έκρηξη αισιοδοξίας. Το πιστεύει αλήθεια αυτό;
«100%», μου λέει. «Δεν θα τους σκοτώσουν όλους στη Γάζα. Θα υπάρχουν περισσότεροι ακρωτηριασμένοι από ό,τι όταν ξεκινήσαμε… Όπου και να βρεθούν μετά τον πόλεμο οι Παλαιστίνιοι, θα παραμείνουν Παλαιστίνιοι. Και νομίζω ότι η δουλειά μας -να τους παρέχουμε ποδήλατα, να αυξάνουμε την κινητικότητά τους και να τους δίνεται μια αθλητική διέξοδος, μια ευκαιρία για αποκατάσταση και κοινωνική επανένταξη- θα είναι ακόμα πιο σημαντική. Έχω αρχίσει να σκέφτομαι μεγάλα πράγματα για μετά.
»Ο Alaa πάντοτε ονειρευόταν έναν ποδηλατόδρομο στη Γάζα των 42 χιλιομέτρων. Σχεδόν όλοι οι δρόμοι έχουν καταστραφεί τώρα. Η πόλη πρέπει να ξαναχτιστεί “πράσινη”. Να ξαναχτιστεί προσβάσιμη. Δεν μπορείς να δίνεις διαρκώς στους ανθρώπους το απολύτως ελάχιστο για να επιβιώσουν. Εάν ξαναχτίσουμε, πρέπει να ξαναχτίσουμε με υπερηφάνεια, με ένα όραμα για το πώς θα είναι η πόλη σε 20-30 χρόνια…».
«Κολλούσαν με ταινίες το μη ακρωτηριασμένο πόδι στο πεντάλ»
Ο Καρίμ μου μιλά από τη βρετανική πρωτεύουσα. Πώς συνδέθηκε με τα Gaza Sunbirds; «Όλη μου η οικογένεια, οι περισσότεροι Παλαιστίνιοι, είναι πρόσφυγες από διάφορα μέρη, έως και τέσσερις γενιές πίσω», λέει. Η οικογένεια του πατέρα του έφυγε «κατά την εθνοκάθαρση του 1948» από το χωριό Sabarim, πλέον ισραηλινό έδαφος. Ο πατέρας του γεννήθηκε στον προσφυγικό καταυλισμό al-Fari’ah στη Δυτική Όχθη, κι έζησαν σε προσφυγικούς καταυλισμούς από το 1948 μέχρι το 1978. Μετά μετανάστευσε στην Ιορδανία, όπου γνώρισε την Κύπριο-Παλαιστίνια μητέρα του. Ο Καρίμ γεννήθηκε στην Ιορδανία, μεγάλωσε στα ΗΑΕ και πήγε στο Λονδίνο για να σπουδάσει Φαρμακολογία. Η οργάνωση της ομάδας γίνεται σε μεγάλο βαθμό από το εξωτερικό, μου λέει. Στα 19 του, το 2019, τον σύστησαν στον Alaa για να μεταφράσει από τα αραβικά στα αγγλικά το ντοκιμαντέρ που έχει κάνει γι’ αυτόν η Flavia Cappellini. Παθιάστηκε με την ιστορία του.
https://www.youtube.com/watch?v=27rf_rSSAOw
Σκέφτομαι πόσο μεγάλα εμπόδια συναντά όλη η ομάδα για να προπονηθεί σε ένα καθημαγμένο από πολέμους, πάμφτωχο μέρος όπως η Γάζα. Κι αυτό αν εξαιρέσουμε το πρόβλημα πως χρειάζεσαι άδεια από το Ισραήλ για να ταξιδέψεις και να συμμετέχεις σε διεθνείς διοργανώσεις.
«Θα πω ότι είναι αστείο – αν και δεν είναι, είναι τρομερά καταθλιπτικό. Η άθληση στη Γάζα ακούγεται σαν ανέκδοτο. Πόσο μάλλον η ποδηλασία στη Γάζα. Η ποδηλασία είναι κυρίως ευρωπαϊκό σπορ – υπάρχει και στις ΗΠΑ, τον Καναδά, τώρα και σε Κίνα, Ρωσία. Το θέμα είναι τα σύνορα, έτσι; Στον Γύρο της Γαλλίας, μπορούν να περάσουν από χώρα σε χώρα, στο πλαίσιο αυτής της μίας διοργάνωσης – και κανείς δεν το σκέφτεται, σωστά; Αυτή είναι η ομορφιά του αθλήματος. Να είσαι στη φύση, στα βουνά, να απολαμβάνεις τον κόσμο.
»Στη Γάζα, στην Παλαιστίνη γενικά, και σε μεγάλο μέρος του παγκόσμιου Νότου, δεν μπορείς να πας 30 χιλιόμετρα χωρίς να πέσεις πάνω σε μπλόκο της αστυνομίας ή σε συνοριακό πέρασμα ή σε κάτι που σου κόβει τον δρόμο. Αυτό συμβαίνει ιδιαίτερα στη Γάζα. Ο μέσος ποδηλατικός αγώνας γι’ αυτόν τον βαθμό ακρωτηριασμού είναι 71 χμ. Η Γάζα είναι 42 χμ. Δηλαδή, δεν μπορούμε καν να προπονηθούμε στην ευθεία, πρέπει να κάνουμε κύκλους. Από φράχτη σε φράχτη.
»Αυτό είναι το πρώτο εμπόδιο. Έπειτα, οι δρόμοι είναι γεμάτοι λακκούβες. Δεν είναι προσβάσιμοι στους ανθρώπους με αναπηρία. Πριν ξεκινήσουν την ποδηλασία, οι αθλητές μας έπρεπε να μετακινούνται με πατερίτσες».
Επίσης, μου λέει, δεν έχουν λεφτά για προπόνηση. Τον πρώτο ενάμιση χρόνο προπονούνταν χωρίς προστατευτικό εξοπλισμό – κράνη και λοιπά. «Όταν σου λείπει ένα πόδι, πρέπει να το ‘στερεώσεις’ στο πεντάλ. Υπάρχουν ειδικά παπούτσια γι’ αυτό… Οπότε πριν τα αγοράσουμε, κολλούσαν με ταινία το μη ακρωτηριασμένο μέλος στο πεντάλ. Γιατί δεν υπήρχε άλλος τρόπος…».
Το πρώτο και κορυφαίο εμπόδιο ωστόσο είναι ένα, λέει ο Καρίμ: Η ψυχική υγεία. «Ο αθλητισμός είναι μια άσκηση του μυαλού. Δοκιμάζεις τα όριά σου. Το φαντάζεσαι – και μετά το κάνεις, ξανά και ξανά. Πολύ συχνά έχουμε να κάνουμε με ανθρώπους-‘ερείπια’. Όλοι οι αθλητές μας έχουν χάσει τα άκρα τους από επιθέσεις των Ισραηλινών, αρχής γενομένης το 2009. Είναι η ιστορία της ζωής τους. Πρέπει λοιπόν να τους πείσεις να πιστέψουν στον εαυτό τους αρκετά, ώστε να ανεβούν σε ποδήλατο. Να τους εμφυσήσεις την ελπίδα για τον κόσμο, ώστε να συνεχίσουν να ποδηλατούν – και να προσπαθούν για καλύτερη απόδοση… Η συναισθηματική τους δεκτικότητα πρέπει να υπερβαίνει το τραύμα…
…Οπότε, ακόμα κι αν ξεπεράσεις όλα τα υλικά εμπόδια, όπως ότι οι μισοί είναι υποσιτισμένοι γιατί δεν βρίσκουν φαγητό και οι άλλοι μισοί υπέρβαροι γιατί έχουν μόνο ανθυγιεινό φαγητό… Και δεν μπορώ να φανταστώ τι τους κάνει τώρα αυτός ο πόλεμος. Το βλέπω στα μάτια τους. Το ακούω στη φωνή τους. Κάθε μέρα που τους μιλάω, νιώθω ότι έχουν χάσει κάτι ακόμα από τον εαυτό τους. Είναι πολύ δύσκολο να το βλέπεις, πρέπει να σου πω».
«Αθλητές εναντίον Απαρτχάιντ»
Ο τελευταίος με τον οποίο έχει μιλήσει ήταν ο προπονητής τους, που τραβάει και όλα τα βίντεο για τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ο Hazem Suleiman, μου λέει. «Το σπίτι του φίλου του είχε βομβαρδιστεί την προηγούμενη μέρα. Και το σπίτι ενός θείου του. Ήταν πολύ λυπημένος».
Ακούει πολλές ιστορίες. Όπως για το ζευγάρι που προσπαθούσαν 14 χρόνια να κάνουν παιδί και δεν μπορούσαν. Τελικά τα κατάφεραν με τεχνητή γονιμοποίηση. Το μωρό είναι-δεν είναι ενός χρόνου. «Το σπίτι τους κατέρρευσε. Το κοριτσάκι τραυματίστηκε και χρειάστηκε να το ακρωτηριάσουν. Δεν πέθανε, αλλά δεν έχει πόδια». Και δεν είναι το μόνο παιδί που ακρωτηριάστηκε.
Το μήνυμα όμως που παίρνει από τους ανθρώπους Γάζα είναι: «Θα έχουμε χρόνο μετά τον πόλεμο να στεναχωρηθούμε». Αυτό, τονίζει ο Καρίμ, είναι το πνεύμα της Παλαιστίνης. «Η ζωή είναι για τους ζωντανούς, λέμε. Οπότε, πρέπει να εστιάσουμε, όχι στους 11.500 χιλιάδες νεκρούς, αλλά στα 2,2 εκατομμύρια που ζουν ακόμα – πρέπει να αντέξουμε».
View this post on Instagram
Οι Gaza Sunbirds στηρίζουν τώρα το ψήφισμα Αθλητές εναντίον του Απαρτχάιντ, που καλεί για άμεση εκεχειρία, τερματισμό της πολιορκίας των Παλαιστινίων, της ισραηλινής κατοχής και των συνθηκών Απαρτχάιντ. Τον ρωτώ αν φοβάται πως θα κατηγορηθούν ότι πολιτικοποιούν τον αθλητισμό.
«Η σύντομη απάντηση είναι ναι, το φοβάμαι. Από τη δική μας σκοπιά, η καμπάνια είναι μια προέκταση της προσπάθειάς μας να εκπροσωπήσουμε την Παλαιστίνη. Δεν θέλουμε να είναι πολιτικό αυτό. Δεν είναι επιλογή μας να ζούμε υπό κατοχή. Δεν είναι επιλογή μας να ζούμε υπό πολιορκία. Δεν είναι επιλογή μας τα παιδιά και οι οικογένειές να μας πεθαίνουν. Είναι απλώς η πραγματικότητα που μας έχει επιβάλει ο κατακτητής μας.
»Οπότε είναι άδικο να μας ζητούν να περιγράψουμε την πορεία μας στον αθλητισμό χωρίς να αναφέρουμε τι; Ότι ο κατακτητής μάς πυροβόλησε στα πόδια; Ότι μας έκανε να λιμοκτονούμε και δεν μας αφήνει να διαγωνιστούμε σε διεθνείς διοργανώσεις; Λεπτομέρειες, έτσι; Ας πούμε λοιπόν για την πρωτεϊνική διατροφή που δεν έχουμε λεφτά να κάνουμε γιατί ζούμε σε μια ανοιχτή φυλακή.
»Θέλουμε να δείξουμε τι γίνεται στη Γάζα μέσα από τις ιστορίες των αθλητών μας… Ακόμα κι αν πούμε εγωκεντρικά ότι το μόνο που θέλουμε είναι να διαγωνιστούμε σε διεθνείς διοργανώσεις,… δεν μπορούμε να κάνουμε ούτε αυτό, ειδικά αν δεν τελειώσει ο πόλεμος. Και δεν είναι επιλογή μας.
Λέμε λοιπόν στους αθλητές εκεί έξω ότι θέλουμε ίσα δικαιώματα. Ο αθλητισμός είναι ίσα δικαιώματα. Να μην ξεκινάς εσύ ένα χιλιόμετρο μετά από εμένα. Χρειαζόμαστε τη διεθνή αθλητική κοινότητα να υψώσει ανάστημα και να πει, εγώ ο Ρονάλντο, ο Μέσι ή όποιος είμαι, δεν θέλω να αγωνιστώ, γιατί ξέρω ότι δεν κερδίζω. Δεν κερδίζω γιατί τα αδέλφια μου στην Παλαιστίνη δεν μπορούν να αγωνιστούν. Οπότε δεν μπορώ να πω ότι είμαι ο καλύτερος στον κόσμο όταν το μεγαλύτερο μέρος του παγκόσμιου Νότου, περιλαμβανομένης της Παλαιστίνης, είναι αποκλεισμένο από τον αθλητισμό, είτε έχει πόδια είτε δεν έχει, εξαιτίας των συνθηκών στις οποίες ζουν. Κι αυτό δεν είναι δίκαιο. Αυτό είναι το μήνυμά μας στην αθλητική κοινότητα. Είναι πολιτικό; Ίσως, όμως αφορά απλώς στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια».
Εξομολογούμαι στον Καρίμ πως θεωρώ ψευτοδίλημμα το αν είναι πολιτική ή όχι η καμπάνια. Η ύπαρξή μας η ίδια είναι πολιτική. Εξάλλου, πόλις-πολίτης-πολιτισμός στα ελληνικά έχουν την ίδια ρίζα, όπως υπενθύμιζε ο Μανώλης Γλέζος. Χαμογελά. «Ελπίζω να το υπογράψουν αρκετοί αθλητές, τότε θα γίνει ευρύτερα αποδεκτό», μου λέει.
«Δεν χρειαζόμαστε πόδια για να πετάξουμε»
Αν μπορούσε να φωνάξει ένα μήνυμα που θα ακουγόταν σε όλο τον κόσμο, ποιο θα ήταν αυτό;
«Ζούμε σε συνθήκες ακραίας φτώχειας και βιώνουμε τις συνέπειες της ισραηλινής κατοχής. Ωστόσο, δεν σταματήσαμε ποτέ να πιστεύουμε στο μέλλον, δεν εγκαταλείψαμε ποτέ την ελπίδα, τα όνειρά μας. Έχουμε το δικαίωμα να είμαστε θυμωμένοι με όσα έχουμε υποστεί λόγω κατοχής. Αποστολή και στόχος μας όμως είναι η ενότητα μέσω του αθλητισμού… είτε έχεις πόδι είτε όχι. Αγωνιζόμαστε για να πραγματωθούν αυτές οι πολιτισμικές αλλαγές και στη δική μας κοινότητα. Είναι πάντα δύσκολο να επιλέγεις την αγάπη, την ειρήνη. Θέλει θάρρος, ειδικά στην Παλαιστίνη. Αυτό ήταν εξαρχής το μήνυμά μας. Κι ότι αυτό που συμβαίνει πρέπει να σταματήσει. Θέλουμε τα δικαιώματά μας, να μπορούμε να αγωνιστούμε, να μπορούμε να είμαστε ελεύθεροι. Αυτό συμβολίζουν τα Παλαιστινιακά Πουλιά του Ήλιου (Sunbirds – Ηλιόπουλα). Δεν χρειάζονται πόδι για να πετάξουν και δεν πιστεύουν στα σύνορα. Αυτό είναι το μήνυμα της ομάδας μας».
Όπως το γράφει και ο Alaa al-Dali σκέφτομαι, ευχαριστώντας τον Καρίμ Αλί για τη συζήτηση. Ποδηλατούν για την ελευθερία.
