Το είχε πει η Σοφία Αρβανίτη ήδη από το 1990 στον ύμνο Μη μου μιλάς για καλοκαίρια. Οι ερωτικές ιστορίες που εκτυλίσσονται στα νησιά δεν είναι καν ευθύνη δική μας «Το μπλε της θάλασσας μεθάει, το άσπρο των νησιών μας πάει, μας έδεσε για πάντα μας κρατάει». Για πάντα; Γελάνε και οι γλάροι. Οι ερωτικές ιστορίες του καλοκαιριού θέλουν ζέστη και αλμύρα, με τις πρώτες βροχές του φθινοπώρου λιώνουν -χτυπάω νέο λέβελ λυρισμού τώρα- και αφήνουν πίσω τους συντρίμμια, αναμνήσεις ή και τίποτα.
Η Μαρία που γύρισε από διακοπές πριν μία εβδομάδα με ρώτησε πριν καν έρθει το πρώτο ποτό: «Τα εκτός έδρα πιάνονται;». Χμ, είχαμε ψωμί εδώ. «Δηλαδή;», ρώτησα όχι επειδή δεν κατάλαβα ότι ο καλός της έφαγε κέρατο αλλά επειδή ήθελα να της δώσω όλη την ελευθερία να τα πει μόνη της. Και τα είπε. Για το αγόρι που γνώρισε μέσω κοινής φίλης στο beach bar, που την κέρασε τόσα σφηνάκια όσα και τα ροζ φλαμίνγκο που βγαίνουν παγανιά σε μια απλή, καθημερινή, ταπεινή ελληνική παραλία, που της άρχισε τα «είχα ακούσει για σένα μέσω της Δέσποινας και ήθελα να σε γνωρίσω», που ενώ έπαιζε το κοκόμο, πρίτι μάμα εκείνος της έσκασε ένα φιλί ενώ μέχρι το α για για κόκο τζάμπο α για για γιε τα σάλια έτρεχαν στην άμμο και λίγο αργότερα στο μονό κρεβάτι του ενοικιαζόμενου. Και τώρα η Μαρία, όχι από τύψεις νομίζω αλλά για να το κατατάξει κάπου μέσα στο μυαλό της όλο αυτό με ρωτούσε αν «Τα εκτός έδρας πιάνονται». «Ναι, θα ξεκινήσεις τη νέα σεζόν με μείον τρεις πόντους», την πείραξα γιατί πόσο σοβαρά να απαντήσεις σε αυτή την ερώτηση.
Εδώ που τα λέμε, τι εντός έδρας, τι εκτός. Λες και ξεπλένει η θάλασσα τις απιστίες. Ή μήπως το κάνει;
Για πολύ κόσμο είναι πιο εύκολο να είναι άπιστος όταν βρίσκεται μακριά από τον σύντροφο του αλλά και από την πόλη που ζει με αυτόν και την έχει συνδέσει μαζί του.
Ένα νησί που δε θυμίζει σε τίποτα τη μόνιμη σχέση, η ανεμελιά και η διάθεση να αφήσεις πίσω ό,τι μπορεί να σου προκαλεί άγχος, το αλκοόλ που όσο να ‘ναι ρίχνει τις αναστολές. Ε, πολύ θέλει ο άνθρωπος να νιώσει πιο ερωτικά; Όχι. Το έχει ανάγκη άλλωστε. Αλλά αν είναι το κάνεις το «ατόπημα» μη το ρίχνεις στις πανσελήνους και στα σφηνάκι-καρπούζι (κάπου εδώ να πούμε ότι το σφηνάκι-καρπούζι θα έπρεπε να είχε απαγορευθεί δια νόμου). Κάνε το επειδή σου βγήκε και μετά πάρε το φτυαράκι και τη τσουγκράνα από το τρίχρονο που κλαίει γοερά γιατί του μπήκε η άμμος στο πωπουδάκι, άνοιξε μια μεγάλη λακκούβα, θάψε μέσα τους στεναγμούς και τον ιδρώτα που έσταζε αλύπητα γιατί ήσασταν τόσο μεθυσμένοι που ξεχάσατε να βάλετε σε λειτουργία το αιρ κοντίσιον και μετά γύρισε στην πόλη. Καμία ουσιαστική σχέση δε διαλύθηκε από ένα «τα εκτός έδρας μετράνε;».
Βέβαια δε γύρισε μόνο η Μαρία στην πόλη έχοντας μια καλοκαιρινή, ερωτική ιστορία στις αποσκευές της. Γύρισε και ο Μιχάλης που το έζησε όλο το πακέτο χωρίς την χροιά της απιστίας γιατί σχέση δεν έχει όπως και καμιά προσδοκία για κάτι περαιτέρω. «Και εκείνη; Μήπως περιμένει συνέχεια τώρα που επιστρέψατε;», τον ρώτησα. Ο Μιχάλης μου εξήγησε ότι ήταν ξεκάθαρος στο κορίτσι από την αρχή αλλά κι αυτή ήταν ξεκάθαρη μαζί του. Να περάσουν όμορφα εκεί, όπως και έγινε, και τέλος. Ούτε γιατί, ούτε πώς, ούτε μετά. Δεν τα ήθελε κανένας από τους δύο κι έτσι κανείς δεν θα βάλει στο ριπίτ το Summer kisses, winter tears με το που θα μπει ο Σεπτέμβριος. Α, και μην δω κανέναν να ποστάρει το Wake me up when September ends. Άσχετο με τα παραπάνω, αλλά ήθελα να το πω.
