Τηλεοπτικοί παρουσιαστές που κάνουν χαμογελαστοί παντομίμα σεξουαλικής επίθεσης, ψεκασμένοι ελληνόπληκτοι που στήνουν ρατσιστικά μπάρμπεκιου έξω από κέντρα κράτησης, βουλευτές της κυβέρνησης που τους υποστηρίζουν πριν μας δείξουν το αστείρευτο ταλέντο τους στην κωλοτούμπα, ένα «απάνθρωπο» – σύμφωνα με τις ανθρωπιστικές οργανώσεις- νομοσχέδιο για το «προσφυγικό» που περνάει με ευρεία κοινοβουλευτική πλειοψηφία, μετεωρολόγοι που παρομοιάζουν τους πρόσφυγες με καταιγίδες, πρώην ποδοσφαιριστές που εκφέρουν ρατσιστικό λόγο, αστυνομικά ντου σε σινεμά, αστυνομικά ντου σε κλαμπ, αστυνομικά ντου σε πανεπιστήμια, αστυνομικά ντου σε καφενεία, ξυλοδαρμοί on camera και καταγγελίες για βασανισμούς, μέτρα κυκλοφορίας για τον Μαραθώνιο, μέτρα κυκλοφορίας για επίσκεψη Κινέζου προέδρου, μέτρα κυκλοφορίας για πορείες, παράπονα για καθένα από τα παραπάνω μέτρα κυκλοφορίας (και ίσως και για όλα μαζί), εντοπισμός γιάφκας, αποθήκες με υλικό για μπάχαλα μέσα σε πανεπιστημιακό ίδρυμα, αναστολή λειτουργίας πανεπιστημιακού ιδρύματος, τυπικές εξαρχειώτικες ενέδρες σε αστυνομικούς, συλλήψεις για τρομοκρατία, επαναφορά ποινής φυλάκισης ως και 2 χρόνια για βλασφημεία, απόσυρση της επαναφοράς.
Όλα -πλην του Τζόκερgate- σε διάστημα μιας εβδομάδας. Περασμένα στο μπλέντερ των σόσιαλ μίντια, διαθέσιμα σε όλους τους πιθανούς συμψηφισμούς, «στρατηγική έντασης» που όλοι αποδίδουν σε όλους, ενώ ερχόμαστε ένα βήμα πιο κοντά στα «κάγκελα».
Και μπροστά μας δύο εύφλεκτα «ραντεβού». 17 Νοεμβρίου, 46 χρόνια από το Πολυτεχνείο κι 6 Δεκεμβρίου, 11 χρόνια από τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου.
Οι κορώνες για «χούντα» είναι άστοχες. Νόμιζα ότι είχαμε συμφωνήσει στο σαφές μετά το πρώτο μνημόνιο. Νόμιζα λάθος. Οι φωνές για «αστυνομοκρατία» είναι εύκολες. Όχι γιατί τα τελευταία 24ωρα δεν μας σπρώχνουν προς τα κει, αλλά γιατί συνοδεύονται με τον γεμάτο κουβέντες άσφαιρες επαναστατικό λυρισμό. Αντί να συνθηματολογούμε, ας προσπαθήσουμε να καταλάβουμε γιατί τόσες πολλές εστίες αναβρασμού τελευταία.
Κάθε κυβέρνηση ισχυρίζεται με την εκλογή της ότι θα είναι «κυβέρνηση όλων των Ελλήνων». Καμία δεν είναι. Τον καιρό των παχιών αγελάδων, καθεμία διόριζε τα δικά της παιδιά δελεάζοντας για την επόμενη φορά και τα παιδιά από το απέναντι καφενείο, καλλιεργώντας την κουλτούρα του πολίτη-πελάτη. Την τελευταία δεκαετία που με άδεια ταμεία στένεψε κάπως ο κύκλος διορισμών μέχρι δευτεροβάθμιας συγγένειας και παιδιών του κομματικού σωλήνα, το πελατειακό κράτος λειτουργεί σε επικοινωνιακό επίπεδο. Αφού δεν μπορούμε να τους δώσουμε δουλειές, ας τους δώσουμε αυτό που θέλουν να ακούσουν. Ή να διαβάσουν. Ή να ποστάρουν. Ας τους δώσουμε ένα ακόμα όπλο στους μικρούς καθημερινούς πολέμους του, μόνιμου πια, διχασμού.
Το έκανε κατά κόρον ο ΣΥΡΙΖΑ. Θυμηθείτε μόνο τις πρωτες του μέρες: Καισαριανή, θρησκευτικός όρκος, η πρώτη σεζόν ανυπακοής του Γιάνη Βαρουφάκη κ.ο.κ. Η διαδικασία εξελίχθηκε παράλληλα με την ωριμάνση της «κυβερνώσσς αριστεράς», τόσο που στο τέλος ο Αλέξης Τσίπρας έμοιαζε περισσότερο να θέλει επιτέλους να κερδίσει τον Κυριάκο Μητσοτάκη στην κάμερα του debate παρά στην κάλπη.
Το κάνει φυσικά και η Νέα Δημοκρατία. Με έναν πιο επικίνδυνο, για την κοινωνική ειρήνη, τρόπο. Το σημειώναμε και στην προηγούμενη στήλη. Χρησιμοποιεί «ένα διαρκές παιχνίδι συμβολισμών και μηνυμάτων που απευθύνονται στα συντηρητικότερα στρώματα της κοινωνίας προωθώντας κάθε μορφή κοινωνικού αυτοματισμού: από τα “χασίσια στου Μαξίμου” στα επικοινωνιακά σόου με τις καταλήψεις στα Εξάρχεια κι από τη διαρκή επίκληση της “κανονικότητας” στην εμμονή με ένα δήθεν δόγμα “νόμος και τάξη” που καταλήγει σε φιάσκο τύπου Τζόκερgate». Με μια αντιπολίτευση που δείχνει να «ξεκουράζεται» ή είναι αμυδρά ορατή στα μίντια που σχεδόν καθολικά υποστηρίζουν την κυβέρνηση, ποιος είναι ο λόγος για όλο αυτό το νοικοκυρέικο σόου; Ποιος είναι ο λόγος να περιμένουμε που θα γίνει «η έφοδος της ημέρας»;
Κι όλα αυτά γιατί; Επειδή ακόμα κρατάει το κόμμα η πτέρυγα Σαμαρά με Άδωνι και Βορίδη (δε θα λιώσει ποτέ αυτή η προεκλογική καραμέλα); Επειδή το δόγμα «νόμος και τάξη» ικανοποιεί κάποια ταπεινά δεξιά ένστικτα που όντως απαντάνε στην «εποχή (και τη λογική) του γυμνασιάρχη και του χωροφύλακα»; Επειδή ο Κυριάκος Μητσοτάκης δε θέλει να γίνει επικοινωνιακά το «θα διαλύσω τα Εξάρχεια» το δικό του «θα σκίσω τα μνημόνια»; Επειδή η ΝΔ θέλει να ρίξει γερή άγκυρα στη γωνιά που μας άδειασε η Χρυσή Αυγή και που αργά ή γρήγορα θα μας αδειάσει ο Βελόπουλος; Επειδή θέλει να απορροφήσει και το εξαφανιζόλ των ΑΝΕΛ, ανακτώντας τη συνολική διαχείριση της γαλάζιας πολυκατοικίας που ξένοκοίταξε προς το αντιμνημονιακό Airbnb;
Σινεμά, κλαμπ, καφενείο, κανά γήπεδο πότε θα πάμε;
Η Νέα Δημοκρατία προτάσσοντας το φετίχ του «νόμος και τάξη» και προωθώντας το δικό της παράδοξο περί «κανονικότητας» (σίγουρα δεν μπορεί να ανήκουν σε τέτοια οι τελευταίες ημέρες) συμπεριφέρεται με έναν τέτοιο ρεβανσισμό λες και δεν έλειπε απλά 4 χρόνια, αλλά 4 δεκαετίες από την εξουσία. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι η ένταση την εξυπηρετεί, λειτουργεί ως επίδειξη δύναμης. Κάποιοι λένε ότι ήδη έχει αρχίσει και της ξεφεύγει όταν πάσης φύσεως Μακεδονομάχοι, προσφυγοκυνηγοί, BBQιστες και, κυρίως, τα σώματα ασφαλείας αισθάνονται επιτέλους «απελευθερωμένοι».
Ας τα βρουν μεταξύ τους (όλα λύνονται, δεν είδατε πως χαμογελούσαν χθες στο Προεδρικό Αλέξης-Άδωνις-Μαυρουδής;), αρκεί να μην διαταράσσεται ο εμπεδωμένος τρόπος ζωής μας. Ο ευρωπαϊκός, ντε. Που έχει αποδεχθεί ότι στα κάθε είδους νυχτερινά κλαμπ γίνεται χρήση ουσιών, ότι στα σινεμά μπορεί να τρυπώνει και κανένα ανήλικο, ότι οι χώροι εστίασης είναι κι αυτοί με έναν τρόπο άσυλο.
Στο τέλος της ημέρας, μάλλον το θέμα είναι ο καθ’ ύλην αρμόδιος, υπουργός Προστασίας του Πολίτη, Μιχάλης Χρυσοχοϊδης να μην κάνει την εξοργιστική δήλωση «κάποιοι θέλουν έναν νέο Γρηγορόπουλο». Αντιθέτως, θέλω να πιστεύω ότι όλοι απαιτούμε (από εκείνον) «να μην υπάρξει νέος Κορκονέας»…
