Δεν σταματά να μας βομβαρδίζει με εικόνες το συμβολικό, δεν σταματά να μας τσιγκλάει με ερεθίσματα το εθνικο-ταυτοτικό. Μέσα σε διάστημα ελάχιστων ημερών είδαμε: τους γονατισμένους μουσουλμάνους προσευχητές παύλα πορθητές της Αγίας Σοφίας, αλωμένης ξανά ως τζαμί – τον γονατισμένο Διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου να σκύβει μετά το τέλος της παράστασης των «Περσών» που σκηνοθέτησε στην Επίδαυρο και να φιλάει μια μινιατούρα του Παρθενώνα – τον Γιάννη Αντετοκούμπο να δίνει με μη γονατισμένα λόγια συνέντευξη για τα βιώματά του όταν μεγάλωνε στην Ελλάδα ως μαύρος, φτωχός και μη νόμιμος μετανάστης, καθώς και τις -από πατερναλιστικές ως οργίλες κι απολιθωμένα χυδαία ρατσιστικές- αντιδράσεις εις βάρος του από γνήσιους, γκάγκαρους, απευθείας απογόνους του Περικλή και της Ασπασίας, λευκούς Έλληνες και Ελληνίδες.
Ο Παρθενώνας, η Αγιά Σοφιά, ο Γιάννης (τι ειρωνεία γλωσσική, στις ΗΠΑ και τον υπόλοιπο κόσμο να τον λένε βασικά Γιάννη κι εμείς να τον λέμε βασικά Αντετοκούνμπο, στις ΗΠΑ και τον υπόλοιπο κόσμο να τον λένε βασικά με το ελληνικό του όνομα και εμείς να τον λέμε βασικά με το επώνυμο που ασορτί με το χρώμα του δεν μας θυμίζει την εντελώς ελληνική Ελλάδα): η αδιατάρακτη ιστορική συνέχεια του ελληνισμού στο βάθος των αιώνων, τρία σύμβολα ταυτότητας, τρία σύμβολα κλέους, τρία σύμβολα περηφάνιας, τρία σύμβολα της Ελλάδας που μεγαλούργησε στην αρχαιότητα, που μεγαλούργησε στο Βυζάντιο, που μεγαλουργεί και τώρα στο ΝΒΑ. Ένα σύμβολο που δεν σταμάτησε να μας τροφοδοτεί μόνο με περηφάνια, σε βαθμό που να γονατίζουμε να το φιλήσουμε, να το πιούμε, να το θηλάσουμε – ένα σύμβολο που έχει και τον χαρακτήρα της πληγής γιατί έπεσε στα χέρια του εχθρού μια φορά το 1453 και τώρα (αφού οι περισσότεροι δεν το είχαμε προλάβει ηλικιακά ως τζαμί) ξαναέπεσε μια δεύτερη το 2020, σε βαθμό που κορυφαίες πνευματικές και καλλιτεχνικές προσωπικότητες του τόπου να μιλάνε για ψηφιδωτά που κλαίνε – και τέλος ένα σύμβολο που του κάναμε τη χάρη να το αναγνωρίσουμε ως δικό μας, αλλά κι αυτό πρέπει να μην επιδεικνύει τέτοια αχαριστία και να τολμά να μας κακολογεί.
Ένας λαός που ομφαλοσκοπεί χωρίς τέλος: ο Έλληνας, οι Έλληνες, η Ελλάδα, το ελληνικό, οι ιδιαιτερότητές μας, όλα όσα μόνο στην Ελλάδα γίνονται, είτε καλά είναι αυτά είτε κακά.
Η Ελλάδα που δεν έχει πρόβλημα να αλλάζει φορεσιές θρησκευτικές και κοσμοαντίληψης, αρκεί να παραμένει Ελλαδάρα, όπως εν πάση περιπτώσει τη στήσαμε στο συλλογικό μυαλό μας όταν φτιάξαμε το κράτος μας, ως ένα ενιαίο πράγμα που διατρέχει τις χιλιετίες, του οποίου εμείς, το νέο κράτος, είμαστε η φυσική του συνέχεια και του οποίου εμείς, οι κάτοικοι, είμαστε οι φυσικοί, αν όχι και οι βιολογικοί, απόγονοι. Ένα κράτος χτισμένο πάνω στο πανταχού παρόν συμβολικό. Ένα κράτος που περιστρέφεται διαρκώς γύρω από την σπουδαιότητα των συμβόλων του και του πολιτισμού που εκπροσωπεί. Ένας λαός που ομφαλοσκοπεί χωρίς τέλος: ο Έλληνας, οι Έλληνες, η Ελλάδα, το ελληνικό, οι ιδιαιτερότητές μας, όλα όσα μόνο στην Ελλάδα γίνονται, είτε καλά είναι αυτά είτε κακά.
Ίσως λοιπόν πρέπει στο σημείο αυτό να συστήσουμε στους συμπατριώτες μας, οι οποίοι ανησυχούν τόσο πολύ ότι στο μέλλον η Ελλάδα θα αλλοιωθεί πληθυσμιακά, φυλετικά, θρησκευτικά και πολιτισμικά από τους μετανάστες και τους πρόσφυγες που γεννοβολάνε σε αντίθεση με τους γηγενείς, πως πρέπει να έχουν περισσότερη εμπιστοσύνη στην Ελλάδα ως state of mind. Θα τους ενσωματώσει η Ελλάδα όλους και θα τους κάνει ψυχή τε και σώματι παιδιά της. Άντε στην χειρότερη, αν είναι μουσουλμάνοι, να πηγαίνουν προσκυνηματικό ταξίδι στην Αγιά Σοφιά, ως μουσουλμάνοι και να την χαίρονται διπλά. Και ως μουσουλμάνοι μη τουρκικής εθνότητας και ως Έλληνες. Ως εκεί. Κατά τα άλλα Ελληνάρες θα είναι. Σε όλα τους. Θα είναι Ολυμπιακάρα και Αεκάρα και Παοκάρα. Ίσως και Παναθηναϊκάρα, αν υπάρχει ακόμη Παναθηναϊκός και δεν συνεχίσει αυτήν την υπέροχη πορεία εξαϋλωσης κι εξαφάνισής του. Άλλοι θα έχουν διαρκείας στην Αγιά Σοφιά του Μελισσανίδη στη Φιλαδέλφεια ως χανούμια, άλλοι θα διαβάζουν στις αθλητικές τους και στα σάιτς με ηδονή για την άλωση της μετά από ντέρμπι. Να πάνε εκεί πάντως δεν θα μπορούν, οι μετακινήσεις οργανωμένων θα απαγορεύονται ακόμα. Μεμονωμένα θα μπορούν. Αλλά αν τους ξεφύγει και αντιδράσουν σε κανένα γκολ, μπορεί και να προτιμούσαν να τους ξεφύγει και να αντιδράσουν στην αυθεντική Αγία Σοφία. Άλλοι τους θα είναι φιλελέδες, άλλοι τους θα είναι εθνίκια, άλλοι τους θα ανήκουν το ποσοστό των όπου φυσάει ο άνεμος και τη μια βγάζουν 62% ΟΧΙ και την άλλη 40% Κυριάκο Μητσοτάκη, άλλοι τους αλληλλέγγυοι και κινηματίες, άλλοι τους μπάτσοι που θα βαράνε διαδηλωτές, άλλοι τους διαδηλωτές που θα βιντεοσκοπούν μπάτσους να βαράνε άλλους διαδηλωτές, άλλοι τους εθνομηδενιστές, άλλοι τους αγνοί πατριώτες, άλλοι τους αφεντικά και άλλοι τους μη αφεντικά. άλλοι τους θα είναι πολύ μαλάκες, άλλοι τους θα είναι -παρόλη την μαλακία που νομοτελειακά δέρνει κάθε άνθρωπο- γενικά εντάξει τύποι.
Μπορούμε λοιπόν να αμφισβητήσουμε όσο θέλουμε τις θεωρίες περί του DNA της φυλής που επανέφερε ο εκπρόσωπος της νυν ελληνικής κυβερνήσεως και ταυτόχρονα να ποντάρουμε τα λεφτά μας στο μεταφορικό DNA του Έλληνα. Δεν χρειάζεται να τρέχει η πληροφορία στο γονίδιο, τρέχει στην κοινωνία και τις αντιλήψεις της. Μια νέα, πολυπολιτισμική, πολυφυλετική, πολυθρησκευτική Ελλάδα, με ό,τι κι αν μπολιαζόταν από άλλες κουλτούρες και από άλλες αντιλήψεις, τελικά δεν θα μπορούσε με τίποτα να βγει από την λούπα. Η ελληνική παραμύθα είναι εθισμός που δεν κόβεται. Είτε γεννιέσαι είτε γίνεσαι Έλληνας, άπαξ και μπεις στο τριπάκι ότι είσαι Έλληνας, μετά θα αρχίσεις να ασχολείσαι με αυτό και μόνο με αυτό.
Η ελληνική παραμύθα είναι εθισμός που δεν κόβεται. Είτε γεννιέσαι είτε γίνεσαι Έλληνας, άπαξ και μπεις στο τριπάκι ότι είσαι Έλληνας, μετά θα αρχίσεις να ασχολείσαι με αυτό και μόνο με αυτό.
Διαρκής ναρκισσιστική αυτοαναφορικότητα. Όλα εδώ είναι τόσο διαφορετικά από τον υπόλοιπο πλανήτη. Άλλοτε τόσο πολύ χειρότερα, άλλοτε τόσο πολύ καλύτερα, πάντα τόσο πολύ διαφορετικά. Ιδιαίτερα. Η Ελλάδα είναι κάτι το ιδιαίτερο. Και για τους Έλληνες που αγαπούν να την αγαπούν και για τους Έλληνες που αγαπούν να μην την αγαπούν. Η Ελλάδα είναι το διαρκές θέμα συζήτησης των Ελλήνων. Οι Έλληνες είναι το διαρκές θέμα συζήτησης των Ελλήνων. Τι τρομερό συνέβη πάλι στην Ελλάδα σήμερα; Τι εξοργιστικό έκανε ο τάδε Έλληνας ή η δείνα Ελληνίδα πάλι σήμερα; Ελάτε, ας μιλήσουμε λίγο ακόμα για Ελλάδα. Ας αναλύσουμε λίγο ακόμα το γιατί στην Ελλάδα συμβαίνουν αυτά που συμβαίνουν. Στην Ελλάδα. Σε αυτόν τον ειδικό τόπο. Τον ιδιαίτερο. Δεν υπάρχει η ανθρώπινη κατάσταση, δεν υπάρχει η εποχή, δεν υπάρχουν οικονομικοί νόμοι, δεν υπάρχουν κοινωνικά φαινόμενα. Υπάρχει πάνω απ’ όλα και στο βάθος όλων η Ελλάδα.
Περισσότερο από χώρα η Ελλάδα είναι ένας ασταμάτητος συμβολισμός και ένα ασταμάτητο αυτοαναφορικό παραλήρημα. Και αν πιστεύω ότι ειδικά στην Ελλάδα συμβαίνει αυτό, αν πιστεύω ότι στους Έλληνες περισσότερο από άλλους λαούς συμβαίνει αυτό, δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια ακόμη απόδειξη ότι είμαι Έλληνας.
