Γεννήθηκα στα Γιάννενα και μεγάλωσα στο Περιστέρι. Ήμουν περίπου 6-7 χρόνων όταν με την παρέα μου στο Μπουρνάζι προσέχαμε τι μάρκα είναι κάθε αυτοκίνητο που περνούσε. Μιλάμε για μια εποχή που τα αυτοκίνητα ήταν πολύ λιγότερα από σήμερα.
Στην εφηβεία έπιασα δουλειά σε ένα συνεργείο στο Περιστέρι. Εκεί ήρθε μια μέρα ο Γκούμπης που έφτιαχνε το αυτοκίνητο του Ιαβέρη. Μόλις έμαθα ποιος είναι, του ζήτησα να πάω μαζί του να δουλέψω, όπως κι έγινε. Ήμουν κάπου στα δεκαπέντε και τελικά κόλλησα. Μου άρεσε από μικρός να φτιάχνω αυτοκίνητα και πάντα ονειρευόμουν κάποια στιγμή να τα οδηγήσω, σαν τους καλούς οδηγούς της εποχής, όπως οι Ιαβέρης, Μοσχούς και άλλοι.
Η ευκαιρία να ξεκινήσω μου δόθηκε όταν με δανεικό αυτοκίνητο από τον αείμνηστο Παύλο Μοσχούτη, που τότε του το έφτιαχνα, έτρεξα στην ανάβαση Ριτσώνας το 1980. Ήταν ο πρώτος μου αγώνας και η πρώτη μου νίκη με Ford Escort MK2.
«Μέχρι στιγμής έχω κερδίσει περίπου 57 πρωταθλήματα.»
Από τότε έτρεξα με διάφορα αυτοκίνητα, όπως Mitsubishi, Ford και Opel. Τώρα έχουμε πάλι Ford Escort. Το πιο γρήγορο αυτοκίνητο που είχα ήταν το Ford Escort RS500 που έβγαζε 470 άλογα, ενώ η πιο μεγάλη ταχύτητα που έχω αναπτύξει είναι περίπου 270χλμ την ώρα. Ο δρόμος φαινόταν να στενεύει επικίνδυνα. Σε αυτές τις περιπτώσεις πρέπει να μπορείς και να επιβραδύνεις. Για να έχεις καλό γκάζι πρέπει να έχεις πρώτα καλό φρένο ή πιο σωστά, καλό αυτοκίνητο. Όταν ένα αμάξι δεν είναι καλό, ακόμα και τα 130 είναι πολλά χιλιόμετρα. Κόντρες στον δρόμο δεν έχω στήσει ποτέ. Εξάλλου, μόλις ξεκινάει κάποιος τους αγώνες, είναι σε θέση να διαχωρίσει τι πρέπει να κάνει στον δρόμο και τι στην πίστα.
Οι αγώνες αυτοκινήτων είναι πολύ δαπανηρό χόμπι, ανάλογα με τι αυτοκίνητο θα τρέξεις και πόσα πρωταθλήματα θα ακολουθήσεις. Αν ακολουθήσεις τρία πρωταθλήματα όπως χωμάτινο ράλι, ασφάλτινο και Acropolis που είναι ζόρικο, το κόστος φτάνει τις 200.000 ευρώ τη σεζόν. Χωρίς χορηγίες δεν μπορείς εύκολα να λάβεις μέρος. Δυστυχώς, όπως συμβαίνει σε όλη την αγορά, έχουν πέσει και οι αγώνες.
Οι ταχύτητες είναι μεγάλες. Μπορεί, ακόμα και σε χωμάτινη διαδρομή να πιάσεις τα 200 χιλιόμετρα την ώρα. Μέχρι στιγμής, δεν έτυχε να κινδυνέψω σε αγώνα. Το ’81 όμως είχα ένα ατύχημα σε δοκιμές που έκανα στην Πάρνηθα. Ήταν οι λεγόμενες «αναγνωρίσεις» της διαδρομής και την ώρα που ανέβαινα, κατέβαινε λεωφορείο και τρακάραμε μετωπικά. Στους αγώνες δεν έχεις άλλα οχήματα. Ο δρόμος είναι δικός σου και το ατύχημα συμβαίνει μόνο από δικό σου λάθος.
Ο ρόλος του συνοδηγού είναι εξίσου σημαντικός με του οδηγού. Δεν μπορείς να κάνεις μια διαδρομή αν δεν σου τη διαβάσει σωστά ο συνοδηγός. Κάνεις τις αναγνωρίσεις της διαδρομής, κρατάς σημειώσεις και μετά ο συνοδηγός τη διαβάζει στην κατάλληλη στιγμή για να έχεις τον ρυθμό στο μάξιμουμ.
Ένας από τους καλύτερους αντιπάλους μου ήταν ο Νίκος Αγγλούπας. Είχε πείσμα για τη νίκη, όπως κι εγώ. Αυτό το πείσμα ήταν που μας έσπρωξε να φέρουμε καλύτερα αυτοκίνητα, να κάνουμε καλούς αγώνες με θέαμα και να προσελκύσουμε κόσμο. Αργότερα, κάνοντας την εμφάνισή μου και σε χωμάτινα ράλι είχα πολύ καλή αγωνιστική κόντρα με τον Άρη Βωβό που ξεκίνησε με Lancia Delta και μετά συνέχισε με Subaru. Ήταν καλός αντίπαλος.
Με τον Σαλιάρη έχουμε περάσεις ωραίες στιγμές. Γνωριστήκαμε στους αγώνες, γίναμε φίλοι και διασκεδάζαμε συχνά στο μαγαζί του, την Αυτοκίνηση. Έτρεχε επί σειρά ετών και ανήκει σε εκείνους που έχουν φέρει κόσμο στους αγώνες. Πιο παλιά, οι αγωνιζόμενοι ήμασταν περισσότερο φίλοι μεταξύ μας, κάτι που δεν υπάρχει σήμερα.
Παλιότερα, το Acropolis ανήκε στην κατηγορία WRC και μετρούσε στο παγκόσμιο πρωτάθλημα ράλι. Τώρα πλέον, ανήκει στην κατηγορία ERC και μετράει μόνο στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα. Οι οδηγοί που έρχονται δεν είναι πρωτοκλασάτοι, όπως παλιότερα. Θα ‘πρεπε να βοηθήσει το κράτος για να αναβαθμιστεί σε WRC ξανά, κάτι που απαιτεί περίπου 1.000.000 προπληρωμή για παράβολα διεξαγωγής αγώνα παγκοσμίου πρωταθλήματος. Ξέρω ότι μπορεί να ακούγεται εξωπραγματικό το ποσό, λόγω κρίσης, αλλά αν πραγματοποιηθεί η διοργάνωση η Ελλάδα θα πάρει πίσω τα χρήματα δεκαπλάσια από τους συμμετέχοντες και τους θεατές. Υπήρχαν και άλλοι αγώνες επιπέδου Acropolis, όπως τα ράλι Χαλκιδικής, Ιτέας και Πάτρας. Συμμετείχαν ξένοι με εργοστασιακές ομάδες και εμείς μπορούσαμε να τους αντιμετωπίζουμε στα ίσια και να κερδίζουμε. Βλέπεις, ο συχνός ανταγωνισμός με τους Έλληνες συναδέλφους όπως οι Βωβός, Χατζητσοπάνης και Παπαδημητρίου βοηθούσε να γινόμαστε καλύτεροι. Ωραίες εποχές.
Κάποτε το Acropolis διαρκούσε τρία μερόνυχτα. Ξεκινούσε από Ακρόπολη, πήγαινε Καλαμπάκα, κατέβαινε Πελοπόννησο κλπ. Όταν ξεκινούσαμε στις πρώτες ειδικές διαδρομές, οι δρόμοι και οι γέφυρες γέμιζαν με κόσμο. Δεν ήταν λίγες οι φορές που τους βλέπαμε μέσα στη μέση του δρόμου. Αυτόν τον ενθουσιασμό δεν τον βλέπουμε πλέον. Οι άνθρωποι της ομοσπονδίας που διοικούν τον χώρο και που τυγχάνει να είναι πρώην αγωνιζόμενοι, δεν προβάλλουν το άθλημα. Θυμάμαι όταν έκανα την πρώτη μου νίκη, ήρθαν να μου πάρουν συνέντευξη, παρόλο που δεν υπήρχε άλλο κανάλι εκτός της ΕΡΤ. Σήμερα που έχουμε τόσα κανάλια, αν κάποιος κερδίσει έναν αγώνα, δεν ασχολείται κανείς. Θυμήσου ότι στις αρχές του ’90 ήταν πολλοί που παρακολουθούσαν την εκπομπή του Άρη Σταθάκη «Από τη θέση του οδηγού». Επίσης, πολλά περιοδικά, όπως οι 4 Τροχοί ή το Auto Motor und Sport έδειχναν ενδιαφέρον για τους αγώνες. Το Auto Motor und Sport, το 2000, με είχε βραβεύσει σαν οδηγό του αιώνα.
Στο ξεκίνημα του Acropolis του ’95, με συνοδηγό τον Σταυρόπουλο, είμαστε από την αρχή στην πρώτη τριάδα. Έρχεται λοιπόν ο Μάλκολμ Γουίλσον και λέει ότι ο ρυθμός μας ήταν πολύ γρήγορος και θα επηρέαζε τα αμορτισέρ. Έτσι, κόψαμε λίγο. Κάποια στιγμή εγκατέλειψε ο Μπιαζιόν και περάσαμε εμείς πρώτοι . Θέλαμε μόλις τρεις ειδικές για τον τερματισμό και τελικά εγκαταλείψαμε από ιμάντα χρονισμού. Δεν ήταν ευχάριστο γεγονός, αλλά και πάλι πήγε σε καλά χέρια ο αγώνας γιατί κέρδισε ο Βωβός.
Παρακολουθούν και οι γυναίκες αγώνες. Παλιότερα έρχονταν περισσότερες και πιο συχνά. Έχουν ταλαιπωρία οι αγώνες, πολύ περπάτημα και πολλές πέτρες, κάτι που δεν τους αρέσει και τόσο.
Κάποια στιγμή ακούστηκε το ενδεχόμενο δημιουργίας πίστας Formula 1 στον Ορχομενό ή στην Πάτρα. Στις συζητήσεις ήταν και το Ελληνικό. Είχε έρθει ο Έκλεστοουν και είπε ότι θα του άρεσε να γινόταν πίστα εκεί, αλλά δεν έγινε ποτέ, παρόλο που στην πρόταση ήταν να γίνουν κι άλλες κατασκευές μαζί με την πίστα του Ελληνικού.
Πριν από περίπου δεκατρία χρόνια, κάναμε ένα γύρισμα για μια διαφήμιση στη Βαρυμπόμπη με τον Σάκη Ρουβά. Μάλιστα, του έδωσα το αυτοκίνητο και οδήγησε πολύ καλά.
Θα έλεγα ότι τα ράλι βοήθησαν στη σωστή οδηγική συνείδηση του κόσμου. Τα αυτοκίνητα έγιναν πιο σίγουρα και πιο ασφαλή. Οι εταιρείες παίρνανε στοιχεία από τα αγωνιστικά αυτοκίνητα και τα βγάζανε στα αυτοκίνητα παραγωγής, όπως για παράδειγμα το σύστημα ABS.
Βλέπω ότι υπάρχουν αρκετοί νέοι που τους αρέσει ο μηχανοκίνητος αθλητισμός. Οι περισσότεροι πηγαίνουν στις αναβάσεις γιατί είναι ένας σχετικά φθηνότερος χώρος του αθλήματος. Για να ξεκινήσει κάποιος είναι καλές οι αναβάσεις αλλά να μη μείνει εκεί γιατί δεν θα μάθει πολλά πράγματα.
Ο γιος μου ξεκίνησε να τρέχει σε αγώνες πίστας το 2011. Τον έβαλα εκεί γιατί μπορούσα να είμαι απ’ έξω και να παρακολουθώ πιο εύκολα πώς τα πάει. Μετά τον έβαλα και σε αναβάσεις. Γενικά, δεν φοβήθηκα όταν ξεκίνησε. Στην πίστα της Τρίπολης στις δοκιμές με βροχή έκανε εξίσου καλό χρόνο με στεγνή πίστα. Φοβήθηκα μόνο όταν τον έβλεπα να στρίβει σε παρατεταμένη στροφή με πολλά χιλιόμετρα και το αυτοκίνητο να είναι στον αέρα.
Ο θεσμός των αγώνων χρειάζεται αναβάθμιση. Θεωρώ ότι είναι σημαντική η προβολή από όλα τα μέσα για να επιστρέψει ο κόσμος στις πίστες.
![[Και όσο γλυκαίνω από τις θύμησες και τις τριανταφυλλιές], του Χρήστου Πυθαρά](https://popaganda.gr/wp-content/uploads/2019/02/14991378_1630575106968289_6100419817607109380_o-300x200.jpg)
