Διαβάζοντας τις περιπέτειες της μικρής Αντιγόνης καταλαβαίνει κανείς πώς εξελίχθηκε στο κορίτσι που μας διασκεδάζει κάθε απόγευμα στην τηλεόραση. Σούπερμαν, Μουσικόραμα, Τα παιδιά της Σαμαρίνας, ο παιδικός έρωτας του Πηλίου, σαλιγκάρια που κόβουν βόλτες στο μπαλκόνι και άλλες σουρεάλ ιστορίες από τα παιδικά της χρόνια.
Ποια είναι η πρώτη ανάμνηση της ζωής σου; Είμαι στην κούνια μου κάτω από τα σκεπάσματα (υποθέτω), ακούω τη φωνή της μαμάς μου στο βάθος χωρίς να καταλαβαίνω λέξεις και μάλλον έχω μπερδευτεί μέσα στην κουβέρτα γιατί όλα σκοτεινιάζουν και δεν μπορώ να πάρω ανάσα. Αρχίζω και κλαίω και μετά από λίγο το ύφασμα φεύγει από το στόμα μου και αναπνέω φυσιολογικά. Από τότε έχω ένα θέμα με τον εγκλεισμό, πνιγμό, ασφυξία κτλ.
Ποιο ήταν το αγαπημένο σου παιχνίδι; Το λάστιχο. Ώρες προσπαθούσα να κάνω όλα τα τρικ.
Μοιράσου μια αστεία οικογενειακή ιστορία (με τον μπαμπά, την μαμά ή τα αδέρφια) Θυμάμαι την πρώτη απόπειρα της μαμάς μου να μαγειρέψει σαλιγκάρια στο σπίτι μας στα Εξάρχεια. Τα είχε μαζέψει ο πατριός μου και τα είχε βάλει σε μία λεκάνη μέχρι να μπουν στην κατσαρόλα αλλά η καημένη δεν σκέφτηκε ότι αυτά μπορούν να συρθούν έξω. Το κατάλαβε (αυτή κι εμείς) όταν μπήκε μετά από ώρα στην κουζίνα και αντίκρισε σαλιγκάρια μέχρι το ταβάνι. Οι τσιρίδες της ακούστηκαν μέχρι την πλατεία.
Τι θυμάσαι από την πρώτη ημέρα στο σχολείο; Το απόγευμα στο σπίτι μετά το σχολείο που η γιαγιά μου προσπαθούσε να με μάθει το αλφάβητο (μεγάλωσα κυρίως με τη γιαγιά μου, αυτή τα τράβηξε όλα).
Ποιο ήταν το αγαπημένο σου φαγητό; Σπετσοφάι. Ο παππούς μου ήταν από το Βόλο και το έφτιαχνε συχνά η γιαγιά μου.
Είχες συμμετάσχει ποτέ σε σχολική παράσταση; Τι θυμάσαι; Στην τετάρτη δημοτικού είχαμε παίξει κάποιο θεατρικό και από το άγχος μου είχα μάθει όλους τους ρόλους και όταν το αγοράκι που είχαμε μαζί μία σκηνή ξέχασε τα λόγια του, έγινα έξαλλη και άρχισα να φωνάζω εγώ αυτά που έπρεπε να πει. Δεν του μιλούσα για μέρες μετά. Από τότε με θύμωναν τα αγόρια. Αργότερα στο Γυμνάσιο μπήκα στη χορωδία και είχα δύο τραγούδια σόλο. Το «Κάτω στου βάλτου» και το «Παιδιά της Σαμαρίνας». Λίγο πριν βγω στη σκηνή έπαθα τρελό τρακ με ναυτία και όλα τα συναφή και βγήκα με το κεφάλι σκυφτό και το μικρόφωνο κολλημένο στο στόμα μου. Από τη ντροπή μου δεν κοιτούσα το κατάμεστο αμφιθέατρο και αυθόρμητα για να ξεπεράσω το τρακ άρχισα να κουνάω γοφό σαν να χόρευα τσιφτετέλι. Σηκώθηκαν όλοι όρθιοι και έγινε λαϊκό γλέντι. Νόμιζα ότι τους συνεπήρε η φωνή μου. Μετά μου είπαν ότι για όλα έφταιγε το τσιφτετέλι.
Ποιο ήταν το αγαπημένο σου τραγούδι; Το πρώτο αγαπημένο μου τραγούδι, όταν ακόμα δεν έλεγα καθαρά τις λέξεις ήταν το «Κυκλάμινο» το οποίο πρόφερα «τατάμινο». Αυτό είναι και το αγαπημένο μου λουλούδι. Πρώτη Δημοτικού έγραφα στο φορητό ραδιοκασετόφωνο τον εαυτό μου να τραγουδάει το «Ένα πρωινό» (η παναγιά μου) και το «Σαν με κοιτάς». Πέρασα δύο χρόνια έτσι. Χάλασα πολλές κασέτες. Μετά ήρθε το Αλικάκι και το «Έχω ένα μυστικό» που συντρόφεψε πολλές σχολικές εκδρομές.
Ποιο ήταν το αγαπημένο σου βιβλίο; «Τα στενά παπούτσια» της Ζωρζ Σαρή. Πρέπει να το είχα διαβάσει και 20 φορές. Και όλα τα «Ο Μικρός Νικόλας».
Ποια ήταν η αγαπημένη σου τηλεοπτική σειρά; Το «Μουσικόραμα», ο «Μαγκάιβερ», «Ο ιππότης της ασφάλτου».
Ποια ήταν η αγαπημένη σου ταινία; «Σούπερμαν». Ήμουν ερωτευμένη μαζί του. Με την ιδέα, όχι τον ηθοποιό.
Πώς θυμάσαι τη γειτονιά που μεγάλωσες; Σαν εξοχή. Μεγάλωσα ψηλά στο Παλαιό Ψυχικό και τότε υπήρχαν πρόβατα και κότες στα χωράφια πιο πάνω. Υπήρχε Ψωμάς που έφερνε ψωμί με το ποδήλατο, γαλατάς, κάναμε βόλτες σε όλο το Ψυχικό μόνα μας από το νήπιο κιόλας, ήμασταν πραγματικά ανέμελα παιδιά.
Ποιο ήταν το αγαπημένο σου παγωτό; Η «πατούσα», το «Ρόκετ» και το «Τρινιτά».
Ποιες ήταν οι καλύτερες καλοκαιρινές διακοπές που πέρασες ως παιδί; Όλες οι διακοπές στο Πήλιο αλλά κυρίως ένα καλοκαίρι σε μία παραλία του Πηλίου που δεν θυμάμαι καν ποια ήταν γιατί δεν πρέπει να ήμουν πάνω από 8 ετών. Είχα ερωτευτεί το αγοράκι της οικογένειας που έμενε στο διπλανό δωμάτιο και μάλλον και αυτό εμένα και τα βράδια που οι άλλοι τα έπιναν στην ταβέρνα και μας έβαζαν για ύπνο, εμείς χτυπούσαμε με τις κλειδώσεις των δαχτύλων μας τον τοίχο συνθηματικά μέχρι να αποκοιμηθούμε. Το πρωί μοιραζόμασταν το ίδιο φουσκωτό στρώμα στη θάλασσα και το ίδιο παγωτό. Δώσαμε όρκους ότι θα ξαναβρεθούμε και κλαίγαμε όταν ήρθε η ώρα του αποχωρισμού. Δεν θυμάμαι καν το πρόσωπό του, μόνο ότι τον έλεγαν Γιώργο.
Μοιράσου μια ιστορία με τον καλύτερο σου φίλο. Με την κολλητή μου στο Δημοτικό ήμασταν πολύ ερωτευμένες με τον Σούπερμαν και πιστεύαμε ότι θα έρθει μια μέρα να μας πάρει να φύγουμε μακριά. Νομίζαμε λοιπόν συνεχώς ότι τον βλέπαμε να πετάει στον ουρανό. Ένα απόγευμα που κάναμε βόλτα σε έναν ήσυχο δρόμο στο Ψυχικό, είδαμε μία κουκκίδα στους αιθέρες και αρχίσαμε να τσιρίζουμε δαιμονισμένα με αποτέλεσμα να τρομάξουμε τους κατοίκους τριγύρω που βγήκαν έξω έντρομοι να δουν τι συμβαίνει. Όταν κατάλαβαν πόσο ζαβά ήμασταν, μας απείλησαν ότι την επόμενη φορά που θα τους ταράξουμε θα φωνάξουν την αστυνομία. Δεν το ξανακάναμε.
