Αν δε σ’ αρέσουν οι πολύ λουστραρισμένα ομοιόμορφες πόλεις που κάνουν για καρτ- ποστάλ και τις βαριέσαι σύντομα, η Νέα Ορλεάνη είναι ένα εξαίσιο σημείο να πατήσεις το δάχτυλο σου πάνω στην υδρόγειο. Ανήκει στις Ηνωμένες Πολιτείες τυπικά, της ταιριάζει όμως περισσότερο η Καραϊβική. Εκεί παραπέμπει το φυσικό της περιβάλλον και το κλίμα της, γεμάτο θεσπέσιες τροπικές καταιγίδες πάνω σε υγρά σώματα.
Μ’ ένα παρελθόν συνδεδεμένο απαρέγκλιτα με το δουλεμπόριο και τις φυλετικές διακρίσεις, πασχίζει ακόμα να βρει το δρόμο για τη φυλετική ισότητα. Ένας από αυτούς τους δρόμους είναι η μουσική, αφού η αφροαμερικανική κοινότητα διέπρεψε στη τζαζ και σε άλλα είδη. Εξάλλου, ήδη από το αεροδρόμιο, η μνήμη του Λούις Άρμστρονγκ σε καλωσορίζει.
Προτού ξεκινήσεις, να δεις το Treme για να καταλάβεις τη σημασία που έχει η μουσική και στο φεστιβάλ Mardi Gras για τις προσπάθειες ανασυγκρότησης της πόλης μετά τον φονικό τυφώνα Κατρίνα.
Όταν πας, να χαζέψεις μέχρι και τα πλακάκια του δρόμου στην ξακουστή French Quarter, να πιεις ουίσκι στη Boubon Street στα λημέρια του Τένεσι Γουιλιαμς, να δοκιμάσεις τοπικές συνταγές κρεολικής κουζίνας, να υποκλιθείς στην απεραντοσύνη του Μισισιπή, να βγεις λίγο παραέξω, εκεί που ζουν οι Αφροαμερικανοί μαζεύοντας ακόμα ερείπια από τον τυφώνα και να έχεις υπόψη σου ότι είναι πιθανό να ακούσεις ανθρώπους να σχολιάζουν στα ελληνικά για τον Μητσοτάκη ή τον Ολυμπιακό, καθώς αυτή είναι η παλιότερη ελληνική κοινότητα στην Αμερική.
