Γιατί τόσες φωτογραφίες βρε παιδιά;

Έχουν περάσει λίγες ώρες από τη στιγμή που ανέπνευσα τον –όχι και τόσο- καθαρό αέρα της Ιεράς Οδού έξω από το Gazi Music Hall, εκεί όπου o Parov Stelar και η μπάντα του ξεσήκωσαν κόσμο και κοσμάκη για κάτι παραπάνω από μιάμιση ώρα. Περπατώντας μόνος προς το σπίτι και φέρνοντας στον νου όλα όσα είχα ζήσει το βράδυ της Κυριακής, ένα πράγμα μου είχε μείνει στον νου και δεν είχε να κάνει τόσο με αυτό που άκουσα όσο μ’ αυτό που είδα: Stelar & Σία βγαίνουν στη σκηνή, το πλήθος ζητωκραυγάζει αλλά οι περισσότεροι το κάνουν μάλλον μηχανικά, έχοντας παρασυρθεί από εκείνους που πράγματι δείχνουν να ενδιαφέρονται για τα όσα συμβαίνουν on stage. Οι υπόλοιποι; Αν «καίγονταν» για κάτι, αυτό ήταν για το αν το κινητό τους «γράφει» καλά τα όσα γίνονται…

Θυμάμαι χρόνια πριν να ανθεί το κλισέ με τους Γιαπωνέζους και τις φωτογραφικές. Εν μέρει πάντως έστεκε: η εικόνα του Ιάπωνα –τουρίστα ως επί το πλείστον- με μια μηχανή σωστή γκουμούτσα (και Sony εννοείται) να τραβά φωτογραφίες τα πάντα όλα, ήταν πιο κλασσική κι απ’ αυτή της Κάτιας Δανδουλάκη να ταΐζει τα περιστέρια στο Σύνταγμα, στους τίτλους αρχής της Λάμψης. Στην πορεία οι DSLR έγιναν compact χάριν ευκολίας αλλά το κλισέ, κλισέ. Ε, χθες το live ήταν σαν να γινόταν στο… Τόκιο! Παρ’ ότι ψηλός (δυο μέτρα ζωή να ‘χω) και άρα σε πλεονεκτική θέση έναντι των υπολοίπων, όταν ο Parov Stelar και η λοιπή κομπανία βγήκαν στη σκηνή, δυσκολεύτηκα να διακρίνω τι έπαιζε και ο λόγος ήταν τα δεκάδες smartphones με τις οθόνες «να» που ξαφνικά «ξεφύτρωσαν» ανάμεσα στην αφεντιά μου και τους μουσικούς. Ε, αφού κάποια στιγμή εγκατέλειψα τις προσπάθειες, διάλεξα μια ωραία και μεγάλη οθόνη (από κινητό LG αν θυμάμαι καλά) και συνέχισα να βλέπω από ‘κει.

Το ερώτημα που τίθεται εδώ βέβαια, είναι γιατί ακριβώς όλοι αυτοί (εμείς, εσείς, γουατέβερ) «σκίζονται» σε τέτοιο βαθμό προκειμένου να τραβήξουν ένα βίντεο μερικών λεπτών ή δευτερολέπτων αντί π.χ. να απολαύσουν τη στιγμή, να τη ζήσουν; Χαζεύοντας τα timelines μου σε Facebook, Twitter, Vine και Instagram λίγο αργότερα, είχα την απάντηση. Εντάξει, δεν λέω, κι εγώ έκανα ένα check in στο Swarm φτάνοντας αλλά δεν έκατσα να κάνω και πλήρες φωτορεπορτάζ. Έχοντας απέναντί μου μια μπάντα που «διδάσκει» στο electroswing, προτίμησα απλά να απολαύσω όλα όσα είχε να μου προσφέρει και να χορέψω –προσπαθώντας να αποφύγω τα κατά λάθος μαρκαρίσματα για κόκκινη κάρτα στους γύρω μου- αφήνοντας το κινητό στην τσέπη. Κι όμως, οι υπόλοιποι εκεί, συνέχιζαν να βγάζουν φωτογραφίες τη μία μετά την άλλη.

Άραγε, και στο Facebook να μην τις ανεβάσουν, θα τις δουν ποτέ; Θα ανατρέξουν ποτέ σε αυτές κι αν το κάνουν, για ποιον λόγο; Δηλαδή θα τους ρωτήσει κάποιος αύριο «τι έλεγαν ρε οι Parov Stelar» κι εκείνοι θα απαντήσουν «α, καλά, φοβεροί, μισό να σου δείξω και μια φωτογραφία από τη σκηνή για να δεις τη διάταξή τους»; Κάτι δεν κολλάει, ε; Τι θα λέγατε αν χαλαρώναμε λίγο όλοι μαζί και αποφασίζαμε τέτοιου είδους εμπειρίες να τις ζούμε αντί να τις «γράφουμε»; Αν μη τι άλλο, και το ζωντανό έχει πολύ μεγαλύτερη αξία απ’ την «κονσέρβα»…

[Ας θυμηθούμε και το αντίστοιχο κείμενο που είχε γράψει πριν μερικούς μήνες ο Νικήτας Μαντάς]