Συναυλία 8.12.22
Pan Pan & Παιδί Τραύμα μαζί. Δύο μέρες. 11 Νοεμβρίου ήταν η πρώτη και 8 Δεκεμβρίου η δεύτερη συναυλία. Στο Gagarin. Sold out και οι δύο, εβδομάδες πριν.
Στην πρώτη εμφάνιση ο Παν Παν άνοιξε τη συναυλία και το Παιδί Τραύμα ακολούθησε, στη δεύτερη έγινε το αντίθετο. Η επιτυχία της πρώτης προκάλεσε το απαραίτητο της δεύτερης.
Στη συναυλία της 8ης Δεκεμβρίου 2022, δύο αγόρια και τρία κορίτσια επί σκηνής (8.12.22)
«Ήταν απόγευμα στο αμάξι και ακούγαμε Pulp / Και σκεφτόμουν ότι θέλω να σου γράψω ένα τραγούδι/
Να ακούς όταν πηγαίνεις στη δουλειά το πρωί / Όταν κολλάς στην Κηφισίας λίγο πριν το δαχτυλίδι/
Μα όσο κι αν θέλω να χορεύω σαν να μη με νοιάζει/ Ξέρω πως έχω ένα βαρίδι που πλακώνει την ψυχή μου/
Και έτσι δε μπορώ να ανέβω στη σκηνή η έστω σε καμία ταράτσα/ Να τα πω τι ζωή είναι αυτή που ζούμε τώρα
Ήθελα να σου δώσω ο,τι έχω και δεν έχω μα αυτό που έχω είναι άγχος για το αύριο για το τώρα, για το χτες, κατά μήκος και καθ’ ύψοςΚαι στις ταράτσες που καθόμουν αφελώς/ Κι έκανα όνειρα για ένα κόσμο που γυρίζει
Τώρα οι μπάτσοι δένουν κόσμο και φοράν κουκούλες για να νιώθουν ασφαλείς εκείνο/ Που μας πήραν τη σειρά μας και έχουν μούτρα να μιλάνε
Που μας βλέπουν και γυρνάνε και μας φτύνουν/ Και το δάχτυλο κουνάνε μας ρωτάνε
Αν τα κάναμε σωστά/ Δηλαδή αν είμαστε κανονικά παιδιά
Κι εγώ που είμαι άντρας cis και straight λευκός / σχετικά καλός μαθητής και φοιτητής
Πήγα στρατό και σε παντρεύτηκα σε μια εκκλησιά / Βαφτίσαμε και το παιδί μας σε άλλη μια
Μια ζωή απλός, μέτριος, κοινωνικός/ Καμιά φορά μα συνήθως λίγο πιο κλειστός
Δεν προκάλεσα και ήμουν σχετικά αποδεκτός/ Μα δεν ένιωσα ούτε μια φορά κανονικόςΗταν απογευμα στο αμαξι και ακουγαμε Κόρε Ύδρο / Accra Minoa My Yet Calvin The Boy
Nalussa Green Νefeli Walking, Undercover ΛΕΞ /Melentini Spectralfire, Τακι Τσαν Πέρα στα όρη
Χωρίς περιδέραιο Toquel Διάφανα Κρίνα/ Larry gus toypna bonebrokk Χατζηδάκι, Χατζηνασιο,
Καρβελα, Βισση, Βοσσου, Μαντω, ριφιφι Ρακιντζη/ Μοσχολιου,Τρίχρωμη, Στέρεο Νόβα
Ημισκουμπρια, Ντακοτα, Ευριπιδη/ echo tides echo tides echo tides echo tides
Το κοινό της 11ης Νοεμβρίου σε διονυσιακό παραλήρημα
Η φημισμένη φόρμα του Pan Pan της 11η Νοεμβρίου
Τι να κάνω/ Τον εαυτό μου χάνω
Είναι νωρίς δε θέλω ύπνο και δε θέλω να πεθάνω/Τον εαυτό μου βρισκω
Σ’ αυτή την ανισόπεδη ντίσκο»
«Ποτέ δεν περίμενα ότι ένα τραγούδι που μιλάει για τη ζωή μου θα αφορά τόσο κόσμο». Ο Pan Pan μπορεί και να είναι ο πιο γλυκός άνθρωπος του κόσμου. Όχι γιατί κατά τη διάρκεια της δεύτερης συναυλίας (αλλά και της πρώτης), δεν σταματούσε να ευχαριστεί από σκηνής τον κόσμο για όλο αυτό το κύμα αγάπης που εισέπραττε απλόχερα, αλλά κυρίως γιατί αυτό σου έβγαζε. Σε κάθε δευτερόλεπτο αυτού του «εφηβικού» πήγαινε έλα και αυτής της υπερπροσπάθειας να θυμηθεί και να «ραπάρει» τις εκατοντάδες λέξεις που ντύνουν τα τραγούδια του. Προσωπικά μου θύμιζε τις πρώτες συναυλίες των Στέρεο Νόβα στο Καφέ Παράσταση και στο Ρόδον. Και αυτό σηκώνει πολύ χειροκρότημα.
Χτύπα με σαν ρεύμα στη πίστα στο repeat (8.12.22)
Ο Παν Παν κάτι μας λέει, όσο η Καλλιόπη Μητροπούλου περιμένει υπομονετικά τη σειρά της για να μπει στο ρεφρέν (11.11.22)
Υπάρχει ένα βασικό κοινό χαρακτηριστικό ανάμεσα σε αυτά τα δύο σχήματα. Πέρα από το απίθανο feedback που έχουν με το έτοιμο από πάντα και για τα πάντα κοινό τους. ‘Η τον υπέροχο -διαφορετικό για τον καθένα- τρόπο που χορεύουν όταν ερμηνεύουν τα κομμάτια τους- αν το Παιδί Τραύμα ήταν γέννημα θρέμμα της αγγλικής υπαίθρου θα γράφονταν ήδη διθύραμβοι για το νιώσιμο της κίνησης του. Το πρώτο θέμα και στις δύο περιπτώσεις θεωρώ πως είναι οι λέξεις. Οι στίχοι. Οι εικόνες που αναπνέουν με μεγαλοπρέπεια ανάμεσα στις στρυμωγμένες σχεδόν πεζές φράσεις των τραγουδιών τους. Γι’ αυτό και το λαϊκό προσκύνημα στις εμφανίσεις τους έχει στοιχεία συνεννόησης και βαθιάς ευγνωμοσύνης -πόσα εκατοντάδες χαμογελαστά πρόσωπα μπορείς να βρεις σε ένα συναυλιακό χώρο; Και πόσο εύκολα αυτό μπορεί να επαναληφθεί με την ίδια ένταση ή και περισσότερη;
Το Παιδί Τραύμα κοιτά το κοινό χωρίς τραύμα (8.12.22)
“Στην παιδική χαρά χαϊδεύεις τα μαλλιά μου/ Και μου λες μια ιστορία να σου πω
«Όχι πάλι αυτή η ιστορία, όχι πάλι αυτή η ιστορία/ άσε με να παίξω λίγο τώρα σε παρακαλώ
Μετά από χρόνια πάλι σε είδα στα όνειρά μου/ και το πρωί μάλλον σε είχα ερωτευτεί
Και αυτή την ιστορία κάποιος απ’ τους δυο μας τώρα/ πρέπει πάλι ίσως πρέπει να την ξαναθυμηθεί
Θυμάσαι τα παιδιά στη Νέα Υόρκη;/ Εγώ όχι, εγώ όχι
Δε θυμάμαι τίποτα/ Θυμάσαι όταν ήμουνα μικρός;
Εγώ όχι δυστυχώς/ Δε θυμάμαι τίποτα
Το ένα ψέμα κάποτε έφερε το άλλο κι η αλήθεια τελικά ήταν αυτή/ Τι σημασία έχει η αλήθεια
Ποιος γαμάει την αλήθεια, αρκεί στο τέλος μόνο να’ μαστε μαζί/ Και μαζί όλο να σκοτώνουμε την πλήξη
Με playstation κι εστιατόρια ακριβά/ Κι όταν κάτι θα μας λείψει ας ξεριζώσουμε με θλίψη
Ο ένας μας πάλι του άλλου την καρδιά/ Θυμάσαι που είχα πει πως σ’ αγαπούσα;
Κατά βάθος δε μπορούσα/ Δε θυμάμαι τίποτα
Θυμάσαι τα σημάδια απ’ τις μπουνιές/ Εγώ όχι, μα τι λες;/ Δε θυμάμαι τίποτα
Τα μάτια μας κοιτάνε στο φεγγάρι μα τα δάκρυά μας πέφτουνε στη γη/ Και προσευχόμαστε μακάρι κάποιος να ‘ρθει να μας πάρει
Να μας πει την ιστορία απ’ την αρχή/ Τον καθρέπτη όταν βάφεσαι κοιτάζω
Κι όλο ρωτάω αν είμαι εγώ ο πιο ωραίος/Δυστυχώς δεν είσαι εσύ λέει, μη κλαις όμως γιατί
Κλαίει καλύτερα όποιος κλαίει τελευταίος/Θυμάσαι που’ χες πει θα σε σκοτώσω;
Ήσουν τόσο κοντά, τόσο/Δε θυμάμαι τίποτα
Θυμάσαι τα τραγούδια ήταν για σένα;/Αυτό εδώ, είναι για μένα/Δε θυμάμαι τίποτα
Και θα κάνω όσο μπορώ το τραγούδι μου αυτό/Ακαταλαβίστικο και θα έρθω να σου πω
Άκου το ένα λεπτό, ίσως κι αυτό/Λέει πως δε μπορώ να κάνω περισσότερο κακό
Θα γυρίσουμε ξανά μες στη παιδική χαρά/Κι όσα πήγανε στραβά θα τ’ αλλάξουμε και θα
Γεννηθούμε απ’ την αρχή και θα ξέρουμε μαζί/Πως να κρυβόμαστε απ’ την καταστροφή
Θυμάσαι τη σπασμένη τζαμαρία;
Παρά λίγο μια κηδεία/ Δε θυμάμαι τίποτα
Θυμάσαι τα φιλιά στην πιλοτή;/ Εγώ δεν ήμουνα εκεί/ Δε θυμάμαι τίποτα
Θα γυρίσουμε ξανά μες στη παιδική χαρά κι όσα πήγανε στραβά/ Θα τ’ αλλάξουμε και θα
Γεννηθούμε απ’ την αρχή/ Και θα ξέρουμε μαζί πως να κρυβόμαστε απ’ την καταστροφή/ Μαζί
Θα γυρίσουμε αν θες, όλες μας τις γειτονιές/ Μ’ άλλο αίμα στις καρδιές, θα χαϊδεύουν οι μπουνιές
Και θα έρθεις να μου πει/ Στον καθρέπτη κάποιοι άλλοι πια φαινόμαστε κάποιοι άλλοι όχι εμείς
Θυμάσαι τα παιδιά στη Νέα Υόρκη;/ Εγώ όχι, εγώ όχι/ Δε θυμάμαι τίποτα
Θυμάσαι όταν ήμουνα μικρός;/ Εγώ όχι δυστυχώς
Δε θυμάμαι δε θυμάμαι δε θυμάμαι/ Τίποτα, τίποτα, τίποτα
Στην παιδική χαρά χαϊδεύεις τα μαλλιά μου/ Και μου λες μια ιστορία να σου πω
Όχι πάλι αυτή η ιστορία, όχι πάλι αυτή η ιστορία/ Άσε με να παίξω λίγο τώρα σε παρακαλώ»
Το Παιδί Τραύμα με την αγαπημένη του κιθάρα (8.12.22)
Σύμφωνα με τις «εσωτερικές» πληροφορίες που συνόδευσαν τις εμφανίσεις τους, ο Pan Pan έκανε ένα γερό track list, παζλ από τις τρεις φαντασμαγορίες του αλλά και από τα προηγούμενα του άλμπουμ που έφταναν πίσω ως το 2013 και το Παιδί Τραύμα ένα άλλο με καινούργια και επιλογές από τις «Μυστικές Χορευτικές Κινήσεις» και το «Θα καταστρέψω τον Κόσμο». Το Παιδί Τραύμα γράφει μουσική και λέξεις σε μια ψηλή πολυκατοικία στο κέντρο της Αθήνας, ενώ ο Pan Pan στο δικό του στούντιο με synthesizers και drum machines. Το Παιδί Τραύμα παλιά ήταν μόνο του. Τώρα σαν να έχει γίνει μπάντα κανονική: Κώστας Γάμμα (Μπάσο, φωνητικά), Δημήτρης Γρηγοριάδης (Drums, Spd Sx), Αντώνης Παπαδόπουλος (Κιθάρα), Εmi Path (Synths, φωνητικά), Παιδί Τραύμα (Φωνή, κιθάρα). Ο Pan Pan συνήθως βγαίνει στη σκηνή με τον Γιώργο Λυγουριώτη (drums, noise) και την Καλλιόπη Μητροπούλου (φωνή).
Το Παιδί Τραύμα είναι χαρούμενο όταν τα φώτα πέφτουν πάνω του (11.11.22)
Μία από τις πιο όμορφες χαρακτηριστικές πόζες του Παιδιού Τραύμα εκείνη την πρώτη μέρα (11/11/22)
