«Το χάσμα ανάμεσα σ’ αυτό που βλέπουμε με τα μάτια του μυαλού και σ’ αυτό που βλέπουμε με τα μάτια της σάρκας, μας κάνει να ωριμάζουμε» (Τσερούγια Σάλεβ, “Ερωτική ζωή”, Εκδόσεις Πατάκη). Πολλά έχουν γραφτεί για την ηδονή του πόνου και άλλα τόσα έχουν ειπωθεί. Φιλόσοφοι, συγγραφείς και ψυχολόγοι, έχουν πολλές φορές φάει τα μουστάκια και τις πένες τους για να προβάλλουν τη δική τους θέση επάνω στο θέμα. Ο πόνος και η ηδονή ως δίδυμο, η κυριαρχία και η υποταγή ως μέσο ερωτικής έκφρασης ή τα φετίχ γενικότερα δεν αποτελούν κάποιες νέες ανακαλύψεις της E.L. James, ούτε μπορούν να αποκαλυφθούν και να κατανοηθούν σωστά μέσα από τις σελίδες ενός αφελούς, προκλητικού Άρλεκιν όπως είναι το μπεστ σέλερ «Οι 50 αποχρώσεις του γκρι». Τι είναι όμως το BDSM (στη γλώσσα μας τα αρχικά του μεταφράζονται ως: δεσμά, πειθαρχία, Κυριαρχία, υποταγή, σαδισμός, μαζοχισμός) πέρα από ένα συναινετικό ερωτικό παιχνίδι πόνου, εξουσίας και ρόλων μεταξύ ενηλίκων; Τελικά αφορά λίγους ή πολλούς; Μπορεί να είναι στάση ζωής (D/s 24/7) ή πρέπει να μένει στην κρεβατοκάμαρα; Κρύβει κινδύνους ή μόνο μυστήριο; Οι σχέσεις που δημιουργούνται με άνισους αλλά στην πραγματικότητα συμπληρωματικούς ρόλους (Κυριαρχία-υποταγή) οι οποίοι σε περιπτώσεις μπορεί και να εναλλάσσονται, μπορούν να λειτουργήσουν στη σημερινή κοινωνία; Γιατί ξαφνικά το BDSM έχει γίνει μόδα; Τι ανάγκες καλύπτει; Στη θεωρία όλα μπορεί να είναι όμορφα, μυστηριώδη και να μαγνητίζουν ή από την άλλη μπορεί να φαίνονται τρομακτικά. Στην πραγματικότητα όμως, οι άνθρωποι που βιώνουν την καθημερινότητά τους βάσει των συγκεκριμένων ερωτικών προτιμήσεών τους, μπορεί να είναι οι απλοί, ευχάριστοι αλλά γεμάτοι ανησυχίες φίλοι σας, της διπλανής πόρτας. Ζουν ανάμεσά σας και όχι κλεισμένοι μέσα σε κάποια αόρατη φούσκα γεμάτη αλυσίδες που ονομάζεται BDSM. Μπορεί μάλιστα να σας μιλάνε αυτή τη στιγμή. Dare to meet some of them?
I.D.
Ο «Σ» (flickr.com/photos/monikagr , facebook.com/monika.doll.180), ανακάλυψε το latex πριν από πολλά χρόνια και την τελευταία πενταετία αποφάσισε να πραγματοποιήσει ένα μεγάλο του φετίχ, να δημιουργήσει δηλαδή το rubber alter ego του. Μια θηλυκή περσόνα ντυμένη από την κορυφή έως τα νύχια με latex. Έτσι γεννήθηκε η Monika Doll, η οποία εμφανίζεται συχνά-πυκνά σε διάφορες συναντήσεις που διοργανώνουν φίλοι του BDSM και των φετίχ στην Ελλάδα, σε σόου, ενίοτε και σε ανέμελες βόλτες επάνω στα ψηλά (πολύ ψηλά) τακούνια της.
In their own words:
Θα πω ψέματα αν πω ότι η fetish περσόνα μου δεν με επηρεάζει και στην καθημερινότητά μου. Έχει τύχει φορές να είμαι ντυμένος με τα καθημερινά μου ρούχα και να αντιδράσω μέσα σε μια παρέα σαν να είμαι εκείνη τη στιγμή η Monika. Αλλά και το αντίθετο. Αυτό το φετίχ είναι για λίγους γιατί πέρα από το οικονομικό θέμα που πρέπει να ξεπεράσεις αφού τα ρούχα είναι ακριβά, πρέπει να μπορέσεις και να το απενοχοποιήσεις μέσα σου. Αν δεν καταφέρεις να το κάνεις και σκεφτείς έστω και για μία στιγμή ότι κάνεις ανωμαλίες, τότε το έχασες το παιχνίδι. Δεν είμαι ανατρεπτικός τύπος γενικά αλλά είμαι υπέρ της ελευθερίας της έκφρασης, των ανοιχτόμυαλων ανθρώπων και του σεβασμού προς το διαφορετικό. Μόνο μέσα από την προσωπική απελευθέρωση μπορείς να απενοχοποιήσεις και να δεχθείς το διαφορετικό. Σίγουρα δεν μπορούν όλοι να αποδεχθούν τα πάντα αλλά δεν πρέπει και να τα καταδικάζουν. Όταν επέλεξα να το κάνω αυτό, δεν το είχα συνδυάσει με τη σεξουαλικότητά μου. Αργότερα ανακάλυψα την κυρίαρχη πλευρά μου. Άλλες rubber dolls έχουν κυριαρχικό και άλλες υποτακτικό χαρακτήρα. Άλλες δεν έχουν καμία σχέση με το BDSM. Επίσης οι άντρες rubber dolls που ντύνονται γυναικεία, δεν έχουν απαραίτητα ομοφυλοφιλικές τάσεις. Εγώ ας πούμε δεν έχω. Είναι καθαρά ένα φετίχ εικαστικής προσέγγισης αρχικά και κατόπιν έχει να κάνει με το πόσο σε φτιάχνει η αίσθηση του υλικού επάνω στο δέρμα σου.
I.D.
Η “Α” που ήταν πάντοτε kinky στο σεξ, μπήκε στο fetlife τυχαία, περισσότερο για να δει τι «παίζει» και να πάρει ιδέες. Ανακάλυψε πάρα πολλά φετίχ της για τα οποία μέχρι τότε δεν είχε ιδέα, κοινωνικοποιήθηκε και βρήκε την ευκαιρία να δοκιμάσει καινούργια πράγματα. Δεν την ενδιαφέρει η Κυριαρχία και η υποταγή, περιορίζει το BDSM στην κρεβατοκάμαρα, είναι δηλαδή απλώς kinkster. Την ενδιαφέρει όμως πολύ ο μαζοχισμός και ο σαδισμός. Μπορεί να λειτουργήσει και στους δύο ρόλους (switch) και ενώ ξεκίνησε παίζοντας με τον πόνο, με τον καιρό ανακαλύπτει ότι περισσότερο ενδιαφέρον έχει για εκείνη η ψυχολογική δυσφορία μέσω νοητικών παιχνιδιών.
In their own words:
Αυτό που δυσκολεύονται να καταλάβουν οι «απ’έξω» (κι εγώ, κάποτε) είναι ότι το BDSM καλύπτει ανάγκες. Αυτές οι ανάγκες, είτε πρόκειται για Κυριαρχία είτε για υποταγή είτε για πόνο είτε για περιορισμό είτε για πειθαρχία, όταν έρχονται στην επιφάνεια, συνήθως μετά από εσωτερική μάχη γιατί είναι μάλλον «πρωτόγονες» (αλλά ταυτόχρονα απόλυτα εγκεφαλικές και «εκλεπτυσμένες» με μία φιλοσοφική έννοια), βγαίνουν από πολύ βαθιά και όταν βρίσκεις όχι μόνο πρακτική αλλά και συναισθηματική ανταπόκριση μπορείς, στ’ αλήθεια, να πετάξεις. Νιώθω αφάνταστα τυχερή που δεν ανακάλυψα αυτήν την πτυχή μου σε μία εποχή χωρίς ίντερνετ. Πιθανότατα θα περνούσα την υπόλοιπη ζωή μου τελείως φρικαρισμένη που είμαι «ανώμαλη». Και τώρα πιστεύω ότι είμαι ανώμαλη, αλλά είναι ανακουφιστικό να γνωρίζεις πως υπάρχουν κι άλλα τρία εκατομμύρια ανώμαλοι registered στο ίδιο site. Ακόμα και για την επιτυχία της μπούρδας Fifty Shades είμαι ευγνώμων, γιατί έφερε τη συζήτηση στο τραπέζι – ακόμα και με γκροτέσκους όρους, ακόμα και με το βασανιστήριο να ακούς και να διαβάζεις τον κάθε άσχετο να έχει απόλυτη άποψη για το θέμα. Είναι γελοίο το βιβλίο, αλλά βοήθησε στο να μπορέσουν πολλοί περισσότεροι να ζητήσουν με μεγαλύτερη άνεση από τον/τη σύντροφό τους ακόμα και το minimum, να του/της δέσουν τα μάτια πχ. ή να κατανοήσουν ότι δεν πρέπει μία γυναίκα να νιώθει άβουλη επειδή ομολόγησε ότι έχει ανάγκη να κυριαρχηθεί, ούτε αντίστοιχα ένας straight άντρας να φοβάται ότι θα τον πούνε αδερφή. Το στανταράκι είναι ότι με το που μπαίνεις στον χώρο, μυρίζεις φρέσκο κρέας από χίλια μίλια μακριά και γίνεται ντου από παντού. Σου την πέφτουν όλοι είτε για να παίξετε είτε για να «σου μάθουν», με μόνιμη επωδό το: «Εδώ μέσα είναι όλοι μαλάκες, ΕΓΩ θα σου πω τι παίζει». Εσύ από τη μία δεν θέλεις να δείξεις φυτό και από την άλλη θέλεις να δοκιμάσεις, χρειάζεσαι καθοδήγηση γιατί ακόμα δεν ξέρεις τι σου γίνεται και πιστεύεις πως ο,τι δηλώνει ο άλλος, αυτό είναι. Ok, δεν κινδυνεύεις να βρεθείς σε κανένα χαντάκι αν υπάρχουν οι στοιχειώδεις κανόνες αυτοπροστασίας στις πρώτες επαφές (οι οποίοι ισχύουν σε κάθε internet date), μπορεί όμως να εκτεθείς ανεπανόρθωτα, να μπεις στη διαδικασία να κάνεις πράγματα που δεν θέλεις ή να ερωτευτείς τον λάθος άνθρωπο. Μπορεί από την «καθοδήγηση» των «παλιών» να πάρεις άλλα ντ’ άλλων δρόμο, να πληγωθείς ή να πέσεις σε κάποιον (και είναι πολλοί αυτοί) που μπήκε στον χώρο μόνο για ένα γρήγορο σεξάκι και να εξαφανιστεί. Σχεδόν όλοι έχουμε κάνει το λάθος κάποια στιγμή να μεταφράσουμε τη σεξουαλική επιθυμία σε συναισθήματα και όταν αυτή η σεξουαλική επιθυμία είναι τόσο συγκεκριμένη είναι ακόμα πιο πιθανό να την πατήσεις με κάποιον που γνωρίζει εκ των πραγμάτων τα κουμπιά σου. Μία είναι η συμβουλή: Υπομονή. Δικτυώσου, διάβασε όσο μπορείς, διασταύρωσε τις πληροφορίες σου, μη βιάζεσαι να κάνεις πράξη τα πάντα αμέσως.
