Ποιο ήταν το αγαπημένο σας βιβλίο όταν μεγαλώνατε; Το Καπλάνι της Βιτρίνας που μπορεί να ακούγεται πλέον κλισέ, αλλά αυτό ήταν. Δεν αλλάζει. Μπορώ ακόμα να νιώσω στις άκρες των δακτύλων μου την υφή του τριχώματος του βαλσαμωμένου τίγρη, να δω τη γυαλάδα στα χάντρινά του μάτια και να νιώσω τον αποχωρισμό από τον Νίκο. Επίσης, από αυτό το βιβλίο μου έχει μείνει μια λέξη, τα τσαρδάκια, που για πολύ καιρό (χρόνια ολόκληρα) νόμιζα πως σήμαινε «οι πατούσες που σκληραίνουν το καλοκαίρι επειδή περπατάμε ξυπόλυτοι» και τελικά σημαίνει αυτό που ξέρουν τα υπόλοιπα 10 εκατομμύρια κόσμος εκτός από μενα: τα χαμόσπιτα. Το διάβασα νομίζω δύο ή τρεις φορές στη ζωή μου, στα χρόνια του Δημοτικού. Το έκλεισα, το έβαλα στη βιβλιοθήκη, το δάνεισα κάπου και δεν το πήρα ποτέ πίσω. Πρόσφατα απέκτησα την έκδοση του 2011 από το Μεταίχμιο. Δεν το έχω ανοίξει παρά μόνο για να βρω τα τσαρδάκια και να γελάσω μόνη μου.
Ποιο βιβλίο διαβάσατε και ξαναδιαβάσατε; Δεν υπάρχει βιβλίο στο οποίο να επιστρέφω. Κανένα και κανένα λόγο. Το διάβασα, μου άρεσε, το αγάπησα, το μίσησα; Τέλος. Μπαίνει στη βιβλιοθήκη μαζί με τα συναισθήματα που μου δημιούργησε τότε. Και δεν το ξαναδιαβάζω γιατί δεν θέλω να χάσω αυτά ακριβώς τα συναισθήματα. Ο άλλος λόγος είναι πως πλέον δεν θέλω να σπαταλάω τον χρόνο μου σε επαναλήψεις: έχω μια τεράστια λίστα με βιβλία που θέλω να διαβάσω, δεν μπορώ να γυρνάω πίσω. Υπάρχει όμως ένα βιβλίο που δεν φεύγει ποτέ από το κομοδίνο μου (και που μπορεί ίσως να ξεφυλλίζω από καιρό σε καιρό, κυρίως για να το μυρίσω – διαστροφή;). Το Με μολύβι φάμπερ νούμερο 2 της Αλκης Ζέη είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με τις μέρες πριν και μετά τη γέννηση της κόρης μου.
Σας ώθησε ποτέ βιβλίο να κάνετε κάτι ανόητο; Δεν με ώθησε και τελικά δεν ήταν ανόητο, απλώς τελικά δεν μπήκα ποτέ στο πανεπιστήμιο. Όχι ότι φταίει το βιβλίο για αυτό, μιας και κανείς δεν σώζεται με διάβασμα τις δέκα τελευταίες μέρες πριν τις Πανελλήνιες. Μέσα από το βιβλίο της Ιστορίας δέσμης, και όσο υποτίθεται πως έκανα επανάληψη, είχα κρυμμένη τη Φίρμα του John Grisham. Αν, πάντως, οι ερωτήσεις ήταν για το βιβλίο και όχι για τον Μικρασιατικό Πόλεμο και τον Ευρωπαϊκό Διαφωτισμό, θα είχα μπει από τους πρώτους, για να μην πω η πρώτη των πρώτων.
Ποιο βιβλίο εύχεστε να είχατε γράψει; To Blankets του Craig Thomson. Είναι το πρώτο graphic novel που έπεσε στα χέρια μου. Δεν θα έλεγα πως θα ήθελα ακριβώς να το είχα γράψει, γιατί είναι αυτοβιογραφικό και η αλήθεια είναι πως δεν θα ήθελα να έχω περάσει όσα ο Thomson και κυρίως το κομμάτι με την οικογενειακή βία ή την θρησκευτική πίστη. Όμως, θα ήθελα με κάποιον τρόπο να τα είχα φανταστεί όλα αυτά, χωρίς να είχαν συμβεί και να τα έχω αποτυπώσει σε χαρτί. Όλο το πακέτο: κείμενο και σχέδιο.
Η Ζωή Κοσκινίδου είναι η «μαμά» του site kokkinialepou.gr που δημιούργησε με στόχο να αναδείξει τα βιβλία που αξίζουν πραγματικά να διαβαστούν από τα παιδιά κάθε ηλικίας.
