Ποιο ήταν το αγαπημένο σας βιβλίο όταν μεγαλώνατε; Ένα αγαπημένο…δεν είμαι σίγουρος ότι είναι μόνο ένα. Έχω διαβάσει έφηβος τους Άθλιους του Ουγκώ, τον Ήρεμο Ντον του Μιχαήλ Σολοχωφ και άλλους κλασικούς στις πλήρεις εκδόσεις τους. Δύσκολα βιβλία αλλά έμαθα ότι το καλό πληρώνεται με την έννοια ότι για να πάρεις την αξία ενός βιβλίου, τα συναισθήματα, τις εικόνες, τα μαθήματα ζωής πρέπει εκτός από τον συγγραφέα να δουλέψεις κι εσύ ο αναγνώστης, μόνο έτσι παίρνεις την ποιότητα. Το πρώτο πάντως βιβλίο μου ήταν του Ιούλιου Βερν, Πέντε Εβδομάδες με Αερόστατο. Ήταν αγαπημένο και όπως καταλαβαίνετε ακολούθησε σχεδόν όλη η συλλογή. Φαντάζομαι τα διηγήματα του Βερν μαζί με τις γκραβούρες εποχής που τα συνόδευαν ήταν οι ρίζες της μετέπειτα αγάπης μου που ήταν η επιστημονική φαντασία και τα comics της Βαβέλ και του Παρα Πέντε. Από αυτή τη φάση της ζωής μου ο Φιλιπ Ντικ σίγουρα ξεχώριζε με το Ηλεκτρικό Πρόβατο, τις Φυλές του Αλφανου Φεγγαριου και άλλα. Τώρα πια διαβάζω σχεδόν αποκλειστικά ιστορία με μικρά διαλλείματα, βιογραφίες ή Έλληνες κλασικούς, Καραγάτση, Καζαντζάκη και άλλους, ιδίως σε βιβλία τους που πιστεύω ότι είναι διαφορετικά.
Ποιο βιβλίο διαβάσατε και ξαναδιαβάσατε; Το Γέλια και Δάκρυα μιας Εποχής του Δημήτρη Ψαθά. Ένα βιβλίο που μου το είχε προτείνει η μητέρα μου, κι αυτό σε νεαρή ηλικία. Με σύντομες ιστορίες από την Αθήνα της Ιταλογερμανικής κατοχής, συγκλονιστικό, ανθρώπινο, ηρωικό με εκπληκτικό χιούμορ και τη λαϊκή αμεσότητα που βρίσκεις μόνο στις πιο αγαπημένες Ελληνικές ταινίες του ’60. Το ιδιαίτερο είναι ότι μετά από κάθε ιστορία για την πείνα, τη βοήθεια σε εγκλωβισμένους συμμάχους, τη γιούχα στους Ιταλούς που έκαναν παρέλαση στο Σύνταγμα, το σάλτο για τις ρεζέρβες και τις μπομπότες στα κατοχικά οχήματα, ρώταγα για επιβεβαίωση και για επιπλέον στοιχεία και εικόνες και τη μάνα μου που ήταν αυτόπτης μάρτυρας εκείνων των καταστάσεων. Ξέρετε όλα αυτά δεν είναι και τόσο μακρινά, οι άνθρωποι γύρω μας, γονείς, παππούδες τα ζήσανε και δεν είναι απίθανο να τα ζήσουμε κι εμείς ή τα παιδιά μας.
Σας ώθησε ποτέ βιβλίο να κάνετε κάτι ανόητο; Όχι, δεν τα έπαιρνα και τόσο σοβαρά, άλλο το βιβλίο, άλλο η αληθινή ζωή. Απλά μερικές φορές αισθανόμουν κάπως παράξενα να πιάνω τον εαυτό μου να διαβάζει το Dictionary of American Heritage. Μάλλον είσαι πολύ nerd για να διαβάζεις ένα λεξικό και να σου αρέσει ακόμα κι αν αυτό είναι illustrated!
Σας ενέπνευσε κάποιο βιβλίο να γίνετε κάτι άλλο εκτός από συγγραφέας; Δεν θεωρώ τον εαυτό μου επαγγελματία συγγραφέα. Είμαι δάσκαλος Ηγεσίας σε ανθρώπους που ηγούνται άλλων ανθρώπων. Όταν λοιπόν φέρνω στη μνήμη μου την Κάθοδο των Μυρίων (Κύρου Ανάβασις) του Ξενοφώντα ξέρω ότι η αναζήτηση της Ηγεσίας είναι ένα πολύ ενδιαφέρον θέμα και είμαι πολύ τυχερός που αυτή είναι η δουλειά μου. Λέμε «αυτός είναι ηγέτης ή δεν είναι», λάθος. Η σωστή διατύπωση είναι «αυτός είναι ηγέτης ΤΩΡΑ». Ποιος θα εμπιστευόταν τη ζωή του βαθειά στη Περσία, κυκλωμένος από εχθρικά στρατεύματα σε έναν γραφιά, όπως ήταν ο Ξενοφών για τους 10.000 μισθοφόρους Έλληνες;
Ποιο βιβλίο εύχεστε να είχατε γράψει; Με όλο το σεβασμό, ένα από τα Τέσσερα Ευαγγέλια, δεν υπάρχει πιο ισχυρή επιρροή και διαχρονικότητα από τέτοια κείμενα.
Το βιβλίο του Αρτέμη Μυρόπουλου «The Nameless King: 15 stories of leadership from Ancient Greece» κυκλοφορεί με την υποστήριξη της Linkage Greece.
